นอนไม่หลับจับปากกามาเขียนขีด
วาดอดีตครั้งผ่านนานเหลือหลาย
เป็นอักษรสลักเรื่องมากมาย
ทั้งดีร้ายก่อเห็นเหมือนเวรกรรม
พัดพรากถิ่นดินเกิดกำเนิดร่าง
ชะตาตนอ้างว้างช่างเจ็บหนำ
เดินเดียวดายรันทดที่จดจำ
ทั้งเจ็บช้ำราวรวดแสนปวดใจ
บนวิถีเที่ยวเดินระเหินระหก
ดุจดั่งนกไร้คอนจนอ่อนไหว
มากปัญหาก่อกวนชวนเศร้าใน-
ห้วงหทัยสุดฝืนกล้ำกลืนทน
กว่าจะผ่านวันคืนสะอื้นไห้
ต้องระคนหม่นไหม้ใจสับสน
เพียงเดียวดายเหยียบย่างกลางฝูงชน
บนถนนเมืองกรุงที่มุ่งมา
คิดว่าคงพบสุขคราวบุกบั่น
ที่ฝ่าฟันทุกข์ยากลำบากหา
แต่.. โรคร้ายกรายกล้ำทำโศกา
เมื่อเวลาเคลื่อนคล้อยพลอยสิ้นแรง...
"สุนันท์ยา"
... วาดอดีต...