สวัสดีครับ ผมจะมาเล่าเรื่องราวชีวิตผมที่ไม่สมหวังกับเรื่องความรักเลย ผมเคยรักใครจริงๆจังครั้งแรกเมื่อตอนเรียน มหาลัยปี 1 ซึ่งเป็นช่วงที่ผมไปชอบผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนในห้อง ช่วงแรกๆเราได้คุยกันสนิทสนม
จนรู้สึกว่าเขาเริ่มมีใจให้ จนแบบช่วงหนึ่งผมกะจะขอเขาเป็นแฟนแต่ก็ไม่นานเท่าไรเขาก็มาบอกขอแยกห่างผมซึ่งตอนนั้นผมรู้สึกทำตัวไม่ถูก รู้สึกเหมือนโดนปฏิบัติเสธความรักโดนที่ยังไม่ทันเริ่มต้น แต่อีกมุมผมก็เข้าใจเขา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ หลักจากนั้นผมก็เริ่มไม่ค่อยคุยกับเขา ทำได้แค่มองเขาอยู่ห่างๆ ในช่วงจังหวะที่เรียนอยู่ เขาก็มีคนคุยอยู่เรื่อยๆ ส่วนผมก็มีคนคุยอยู่เรื่อยๆ แต่ในใจยังนึกถึงแต่เขาจนจบมหาลัยจึงถึงไวทำงาน
ช่วงหลังๆพอถึงวัยทำงานผมก็เริ่มมาคุยกับเขาทักไอจีเขาไปบ้างแต่ก็ไม่ได้คุยอะไรมาก แต่ก็จะไม่อาจเอื้อมถึงได้เนื่องจากทำงานคนละจังหวัด และหน้าที่การงานเขาดีกว่าผมแบบทิ้งห่าง ผมจึงรู้สึกว่าผมอาจจะไม่เหมาะสมกับเขาแล้ว ปัจจุบันเขามีแฝนแล้ว แต่ผมก็ยังไม่มีใคร แต่ผมก็ยังฝันถึงเขาอยู่อาจเป็นเพราะเขาอยู่ภายในจิตใต้สำนึกไปแล้ว ทุกครั้งที่ฝันถึงเขาผมก็จะมีความสุข ผมพยายามหาแฟนเพื่อให้ลืมเขา move on จากเขาแต่ก็ไม่เจอใครสักที จนทุกวันนี้ผมก็พยายาม
ทำตัวเองให้ดีขึ้น
เรื่องราวความของคนที่พยายามตามหาความรัก
จนรู้สึกว่าเขาเริ่มมีใจให้ จนแบบช่วงหนึ่งผมกะจะขอเขาเป็นแฟนแต่ก็ไม่นานเท่าไรเขาก็มาบอกขอแยกห่างผมซึ่งตอนนั้นผมรู้สึกทำตัวไม่ถูก รู้สึกเหมือนโดนปฏิบัติเสธความรักโดนที่ยังไม่ทันเริ่มต้น แต่อีกมุมผมก็เข้าใจเขา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ หลักจากนั้นผมก็เริ่มไม่ค่อยคุยกับเขา ทำได้แค่มองเขาอยู่ห่างๆ ในช่วงจังหวะที่เรียนอยู่ เขาก็มีคนคุยอยู่เรื่อยๆ ส่วนผมก็มีคนคุยอยู่เรื่อยๆ แต่ในใจยังนึกถึงแต่เขาจนจบมหาลัยจึงถึงไวทำงาน
ช่วงหลังๆพอถึงวัยทำงานผมก็เริ่มมาคุยกับเขาทักไอจีเขาไปบ้างแต่ก็ไม่ได้คุยอะไรมาก แต่ก็จะไม่อาจเอื้อมถึงได้เนื่องจากทำงานคนละจังหวัด และหน้าที่การงานเขาดีกว่าผมแบบทิ้งห่าง ผมจึงรู้สึกว่าผมอาจจะไม่เหมาะสมกับเขาแล้ว ปัจจุบันเขามีแฝนแล้ว แต่ผมก็ยังไม่มีใคร แต่ผมก็ยังฝันถึงเขาอยู่อาจเป็นเพราะเขาอยู่ภายในจิตใต้สำนึกไปแล้ว ทุกครั้งที่ฝันถึงเขาผมก็จะมีความสุข ผมพยายามหาแฟนเพื่อให้ลืมเขา move on จากเขาแต่ก็ไม่เจอใครสักที จนทุกวันนี้ผมก็พยายาม
ทำตัวเองให้ดีขึ้น