ปิดกระทู้

สวัสดีคะทุกๆคน ใครยังไม่นอนนน มาคุยหลังไมค์กันนนนน ว่างงงงๆไม่มีอะไรทำ เบื่อมากกกกกก

เราอายุ 30++แล้ว ทำงานกรุงเทพฯ ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ เช่าเขาอยู่ และเดินทางขนส่งสาธารณะ เข้าใจว่ามันอาจจะดูไม่มีอะไรเป็นของตัวเองให้คนอื่นเห็น (แต่เรามีงาน มีเงินเก็บ ไม่มีหนี้นะคะ) คำถามของเราคือ การไ

.

ยังไง ยังไง .. เราก็จะเลิกอยู่ดี ... เราเลิกตอนที่ยังรักดีไหม ? จะได้เก็บความทรงจำไว้ ... แต่มันก็จะทรมานและทำใจยากนะ .......... ถ้าเลิกตอนที่หมดรัก ... อันนี้น่าจะไม่ทรมานแต่..ก็ไม่เหลือความทรงจำ...

เราเลิกคุยกัคนคนนี้ไมาเดือนนึงแล้วค่ะเป็นคสพที่ไวมากๆชอบกันไวได้คุยกันไวจบกันไวทุกอย่างปุบปับคุยกันได้แค่1เดือน10วันเองค่ะเราจิงจังนะคะแต่เค้าเหมือนคุยกับเราเผื่อเลือกเฉยๆ(เค้าเสือผญเราเปนคนคิดมากเราส

อยากเป็นผญที่เลิกงี่เง่าต้องทำไงคะ

ได้คำตอบแล้วค่ะ

การให้อภัยเป็นสิ่งที่ดี และมนุษย์ควรหยึดหลักการให้อภัยไว้ แต่ มันต้องมีบางเรื่อง... ที่คุณให้อภัยไม่ได้เลย .... ยังไงก็ตาม ... มันทำใจไม่ได้ที่จะให้อภัย เรื่องนั้นคือ เรื่องอะไร ? มาแชร์กัน

ไม่อยากดราม่าแต่….. มันก็เศร้านะ….. ทำไงดี…..? หรือเราคิดมากไปเอง…. ปล. การแต่งตัว เสื้อผ้า โทนสีห้อง อื่นๆ.................