เป็นเราที่ผิดใช่ไหมอะะ

คือเรากลัวการโดนว่ามากเลยค่ะ  มันกลัวแบบมากๆ โดนตีไม่เคยรู้สึกอะไรเลยแต่โดนว่าเราจะไม่อยากฟังมากค่ะ เราไม่อยากกลับบ้าน เวลาเรามาโรงเรียนและถึงตอนเย็นที่ต้องกลับบ้านเรารู้สึกแย่มาก มันแย่แบบกลัวอะค่ะ มันมีแต่ความกลัว ในแต่ละครังที่ต้องกลับบ้านเรากลัวว่าโดนว่า เราไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ปกครองต้องว่าเราทุกเรื่อง บางทีแค่อยากให้เราเก่งก็เท่านั้นแต่แค่เราทำอะไรนิดหน่อยก้โโนว่าแล้ว เดินก็โดนว่า ว่าโง่ เดินโง่แบบนี้เดี๋ยวก็โดนข่มขืน มองแบบนี้ไม่ทันคนอื่น ไม่ฉลาดในการซื้อของ ไหวพริบไม่มี ถ้าเทียบกับเด็กคนอื่น ถือว่าเราแย่มาก ปฎิภาณไม่มี เรารู้สึกว่าชีวิตเราเกิดมาไม่มีอะไรดีเลยค่ะ นี่โดนพ่อแม่ทิ้งด้วย เราอยู่กับญาต 55555 เราคิดว่าเราไม่ดีอะไรเลย การเรียนก็โดนว่า เราเป็นคนที่ตอบไม่ทันคนอื่นค่ะ คิดเลขก็ไม่เก่ง ผุ้ปกครองเลยว่าบ่อยๆ เราคิดว่ามันเป็นอาการกลัวของเรา เราไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงกลัวผู้ปกครองและที่บ้านขนาดนี้ รู้ตัวอีกทีบ้านไม่ใช่เซฟโซนสำหรับเรา เราจำได้ว่าเมื่อวานก่อนเรามีพิเศษต้องไปเรียนที่โรงเรียน ซึ่งครูเขาบังคับ เราโอเคแต่ผู้ปกครองบอกว่าเราคือภ่าระถ้าไม่มีเราอะไรคงดีว่านี้ มันลำบากที่ต้องไปส่งเรา เราก็คิดแบบนั้นแหละ เรากอดเพื่อนไว้แน่นเลยอะตอนนั้น เราไม่อยากกลับบ้านจริงๆ ในบ้านมีแต่อะไรไม่รุ้ เราเป้นเด้กติดทรสมากแต่ถ้าจะให้เลิกติดก้เลิกได้ ที่ติด เพราะเราไม่อยากอยุ่บนโลกความเป้นจริง นี่คิดว่าเซฟโซนที่ดีที่สุดสำหรับเราคือhrk รักพี่เอกที่สุดในโลกกก เราว่าเราไม่เคยยิ้มเลยตอนอยุ่บ้าน มีแค่ตอนที่เล่นเกมหรือดูยูทูปอะ เรากล้าบอกรักไอดอลของเราได้อย่างเต้มปาก(คือhrk)แต่ถ้าจะให้เราบอกรักคนในบ้าน เราก้ตัดสินใจนานอยุ้ เราคิดว่าเขาก้รักเราจริงนะ ครอบครัวอะแต่วิธีการสอนเขามันฮาร์ดคอร์ไปหน่อย ลืมบอกกเราอายุ12ปีอะะะะะ บางทีเราก้คิดว่าหรือเราป่าววะที่ผิดเอง เราอาจจะเป้นอย่างผู้กครองว่า เราอาจจจะเป้นภาระของเขาจริงๆ