น้ำกิน น้ำยาซักผ้า ทิชชู่ ต้องซื้อเอง
ไม่เห็นจะรู้สึกเหมือนคนในครอบครัวเลย
ตอนนี้ของกิน ของใช้ก็ซื้อเองมาตลอดนะ
ตอนยังไม่ได้ทำงานก้อใช้เงินสวัสดิการ
พอทำงานได้เงินมานิดหน่อย พ่อแม่ยังจะขอเงินเราอีก ไม่ให้ก้อทะเลาะ เกลียดเรา
เราส่งตัวเองเรียนอีก
เพราะไม่ใช่ลูกรัก ดีกว่าลูกรักตัวเองไม่ได้ พร้อมใจกันเหยียบเรา ครอบครัวแท้ๆนะ
เราเป็นคนให้ความสำคัญกับการศึกษามาก เราเชื่อว่ามันจะทำให้ชีวิตดีขึ้นได้จริงๆ เราไม่เชื่อคำที่ว่าเรียนไม่จบก็ประสบความสำเร็จได้
ถามว่าทำได้ไหม มันก้อทำได้ แต่มันก้อแล้วแต่คน
เราอายุ 27 แล้ว ดีที่ยังไม่ไปเสพยา แต่ก็รู้สึกอยากตายหลายครั้ง ได้เห็นธาตุแท้ของคนในครอบครัว
เหนื่อยใจ เบื่อ แต่ก็มีความสุขอยู่นะ เพราะไปทำงานได้ ถึงจะเงินน้อยแต่ก้อดีกว่าไม่มี ทำขนมกินแก้เซ็ง
ปล่อยพ่อแม่ที่วันเอาแต่นอนดูหนัง กับเอาแต่ด่าเอาแต่เปรียบเทียบเราไปเถอะ
ปล่อยพี่น้องที่ขี้อิจฉาไปเถอะ
ทุกวันนี้แทบไม่ได้อยู่บ้าน เพราะไปทำงาน บ้านเอาไว้แค่นอนพักผ่อนกับซักผ้า
เหมือนเราไม่มีครอบครัวจริงๆ มีเฉพาะตอนมีตังค์แค่นั้นเลย ทำไมคนที่บ้านเราเป็นแบบนี้นะ
ก้อไม่อยากไปก้าวก่ายชีวิตใครแต่ถ้าเราเป็นพ่อแม่เราคงไม่ทำตัวแบบนี้
ถึงพ่อแม่จะอยากได้เงินมาก แต่หนูคงไม่ไปขายศักดิ์ศรีเอาเงินมาให้พ่อแม่ให้ดูเป็นลูกที่ดีหรอก
ถึงพ่อแม่จะดูถูกหนู ด่าหนูไร้ค่า ก็ช่าง เพราะหนูพูดภาษาอังกฤษได้ หนูตั้งใจเรียน หนูไม่ได้คิดร้ายกับใคร หนูไม่ได้ขี้เกียจ พี่น้องหนูไม่มีใครทำได้เหมือนหนูสักคน หนูไม่เหมือนคนในบ้านสักคน
ถึงพ่อแม่จะทำร้ายจิตใจหนูก็ช่าง เดี๋ยวสักวันพ่อแม่ก็ตายแล้ว หรือสักวันหนูก็ออกไป
ความสุขของพ่อแม่ คือไม่ทำอะไรเลย มันเป็นความสุขจริงเหรอ ความสุขที่ให้ลูกลำบากหาเงินมาเลี้ยงพ่อแม่ อันนี้ความสุขของพ่อแม่จริงเหรอ
ความสุขที่เห็นคนอื่นเป็นทุกข์ มันเป็นความสุขจริงหรอ
ถ้าใครทำร้ายร่างกายหนู หนูจะแจ้งตำรวจ ถ่ายวิดีโอเป็นหลักฐาน
อยู่บ้านตัวเองแต่เหมือนอยู่บ้านคนอื่น
ไม่เห็นจะรู้สึกเหมือนคนในครอบครัวเลย
ตอนนี้ของกิน ของใช้ก็ซื้อเองมาตลอดนะ
ตอนยังไม่ได้ทำงานก้อใช้เงินสวัสดิการ
พอทำงานได้เงินมานิดหน่อย พ่อแม่ยังจะขอเงินเราอีก ไม่ให้ก้อทะเลาะ เกลียดเรา
เราส่งตัวเองเรียนอีก
เพราะไม่ใช่ลูกรัก ดีกว่าลูกรักตัวเองไม่ได้ พร้อมใจกันเหยียบเรา ครอบครัวแท้ๆนะ
เราเป็นคนให้ความสำคัญกับการศึกษามาก เราเชื่อว่ามันจะทำให้ชีวิตดีขึ้นได้จริงๆ เราไม่เชื่อคำที่ว่าเรียนไม่จบก็ประสบความสำเร็จได้
ถามว่าทำได้ไหม มันก้อทำได้ แต่มันก้อแล้วแต่คน
เราอายุ 27 แล้ว ดีที่ยังไม่ไปเสพยา แต่ก็รู้สึกอยากตายหลายครั้ง ได้เห็นธาตุแท้ของคนในครอบครัว
เหนื่อยใจ เบื่อ แต่ก็มีความสุขอยู่นะ เพราะไปทำงานได้ ถึงจะเงินน้อยแต่ก้อดีกว่าไม่มี ทำขนมกินแก้เซ็ง
ปล่อยพ่อแม่ที่วันเอาแต่นอนดูหนัง กับเอาแต่ด่าเอาแต่เปรียบเทียบเราไปเถอะ
ปล่อยพี่น้องที่ขี้อิจฉาไปเถอะ
ทุกวันนี้แทบไม่ได้อยู่บ้าน เพราะไปทำงาน บ้านเอาไว้แค่นอนพักผ่อนกับซักผ้า
เหมือนเราไม่มีครอบครัวจริงๆ มีเฉพาะตอนมีตังค์แค่นั้นเลย ทำไมคนที่บ้านเราเป็นแบบนี้นะ
ก้อไม่อยากไปก้าวก่ายชีวิตใครแต่ถ้าเราเป็นพ่อแม่เราคงไม่ทำตัวแบบนี้
ถึงพ่อแม่จะอยากได้เงินมาก แต่หนูคงไม่ไปขายศักดิ์ศรีเอาเงินมาให้พ่อแม่ให้ดูเป็นลูกที่ดีหรอก
ถึงพ่อแม่จะดูถูกหนู ด่าหนูไร้ค่า ก็ช่าง เพราะหนูพูดภาษาอังกฤษได้ หนูตั้งใจเรียน หนูไม่ได้คิดร้ายกับใคร หนูไม่ได้ขี้เกียจ พี่น้องหนูไม่มีใครทำได้เหมือนหนูสักคน หนูไม่เหมือนคนในบ้านสักคน
ถึงพ่อแม่จะทำร้ายจิตใจหนูก็ช่าง เดี๋ยวสักวันพ่อแม่ก็ตายแล้ว หรือสักวันหนูก็ออกไป
ความสุขของพ่อแม่ คือไม่ทำอะไรเลย มันเป็นความสุขจริงเหรอ ความสุขที่ให้ลูกลำบากหาเงินมาเลี้ยงพ่อแม่ อันนี้ความสุขของพ่อแม่จริงเหรอ
ความสุขที่เห็นคนอื่นเป็นทุกข์ มันเป็นความสุขจริงหรอ
ถ้าใครทำร้ายร่างกายหนู หนูจะแจ้งตำรวจ ถ่ายวิดีโอเป็นหลักฐาน