มาเล่าเรื่องระบายอารมณ์อีกเหมือนเคย
สาขาที่ผมกำลังเรียนจะเป็นแบบที่เรียนเทอม1ฝึกงานเทอม2 แต่ผมผ่านการทำงานมาแล้วถึงจะระยะสั้นแต่ผมก็คิดว่าผมทำได้ เพื่อเงินอ่ะน่ะ🤣 ตอนออกฝึกผมอายุ17เดือนธันวาจะ18 เข้าไปผมก็คือตื่นเต้นมากๆผมชอบเรียนรู้อะไรใหม่ๆ แล้วความพลิกผันก็เกิดขึ้นคือ ผมช่วยเขาคิดเงินอยู่(ไม่ค่อยได้ยืนเครื่องบ่อย) เพราะเพิ่งทำงานไม่ถึงเดือน มีลูกค้ามาของแลกเหรียญเป็นพนักงานจากร้านขายไอติมข้างๆ ผมไม่รู้ว่าเขาให้แลกได้มั้ยเลยให้พี่อีกคนนึงเป็นคนตอบพีอีกคนก็บอกว่ามันวันอาทิตย์เลยจะเก็บเหรียญไว้ทอนลูกค้าแล้วพี่เขาใช้น้ำเสียงดีมาก สรุปผมโดนคอมเพลนว่าไม่ยอมให้แลกเหรียญไม่เต็มใจตอบ บริการช้า ก็งงๆ ตอนแรกเหมือนผู้การจะเข้าใจ ผ่านมาอีกเรื่องคือผมก็ยืนเครื่องเหมือนเดิม มีลูกค้ามาสั่งน้ำแล้วเขาเอาของมาคิดเงินเลยแต่ผู้การเขาดันเป็นคนรับเองเขาก็ถามว่าลูกค้าเอาน้ำอะไร ลูกค้าเลยหันไปตอบกับผู้การแทน ย้ำว่าผมไม่ค่อยได้ยืนเครื่องเอาแต่ตั้งใจคิดเงินเลยไม่ได้ฟัง ผมอาจจะผิดพลาดเองที่จำไม่ได้ว่าลูกค้าสั่งน้ำอะไร พอมาตอนพักผู้การก็เข้ามาถามว่าแล้วได้คิดน้ำอันนี้ๆที่ลูกค้าสั่งมั้ย ตอนนั้นคือผมจำไม่ได้จริงๆก็เลยตอบไปว่าไม่นะเพราะน้ำที่ลูกค้าสั่งกับผมโดยตรงผมจำได้หมดเลย แต่ผมกลับจำน้ำที่ลูกค้าสั่งกับผู้การไม่ได้ ตอนนั้นก็คิดในใจว่าทำไมผู้การไม่เปิดกล้องไปเลย เขาพูดมาคำนึ่งว่า แค่น้ำแค่นี้พี่จ่ายได้อยู่แล้วแต่เธอจะจำไม่ได้เลยเหรอเลูกค้าสั่งต่อหน้าเธอเลยนะ แต่ผมก็จำไม่ได้จริงๆ สรุปเขาเปิดกล้องลูกค้าสั่งตรงหน้าผมแต่เขาหันไปสั่งกับผู้การแล้วผู้การก็คิดไปเองว่าผมต้องได้ยินเลยไม่บอกผมอีกที เขาทำเมื่อลูกค้าเต็มร้านแต่มันไม่เยอะขนาดนั้น ตอนนั้นผมก็คิดในใจว่าเถียงเขาไปเยอะสะด้วยเป็นอารมณ์แบบว่าหน้าแตก แต่ก็มาคำนวคในใจเพราะผมต้องเก็บเงินจ่ายค่าเทอม น้ำแก้ว60บาทก็เลยเครียดเพราะต้องเอาค่าเทอมออกมาจ่ายผมเลยบอกเขาไปว่าเดี๋ยวน้ำผมจ่ายเองก็ได้เพราะว่าผมก็รู้แล้วว่าผมผิด แต่น้ำเสียงที่บอกเขาไปจะสั่นๆหน่อยเพราะรู้สึกจะร้องไห้ ผู้การก็ให้นั่งคุยกันเลย อันนี้เท่าที่ผมจับใจความได้คือ เขาคิดว่าไอตอนที่ผมเถียงกับเขาจริงๆไม่เชิงเถียง ผมแค่พูดในสิ่งที่ผมมั่นใจว่าผมถูก เขาคิดว่าผมโกหกไม่อยากจ่ายค่าน้ำแล้วเขาก็สอนว่าถ้าเกิดแบบนี้ผมต้องพูดอย่างไงกับเขา อันนี้คือที่เขาบอกคือ ผมต้องพูดว่า ผมต้องขอโทษนะครับผมจำไม่ค่อยได้จริงๆ แล้วเขาก็เหมือนอยากให้ผมพูดประโยคแบบนี้กับเขา แต่ผมไม่พูดเพราะกำลังร้องไห้อยู่ เขาก็บอกว่าไม่มีมารยาทเลยผู้ใหญ่พูดด้วยแล้วไม่พูดเขาก็พูดเชิงประมาณว่าจะโทรไปหาครูส่งกลับวิลัย ครูที่ปรึกษาคือใคร ตอนนั้นก็เริ่มกลัวแล้วเลยเริ่มที่จะตอบแต่ผมร้องไห้ตลอดเวลาที่ตอบผมเลยไม่ได้ลงหางเสียง เขาก็พูดขึ้นมาอีกว่าเนี้ยไม่มีมารยาทพูดแล้วไม่มีหางเสียง แล้วเขาก็เอาเรื่องที่ผมไม่ให้ลูกค้าแลกเหรียญมารวมด้วย อันนี้เป็นประโยคเจ็บที่ผมพอจำได้คือ พี่เข้าใจนะว่าสมองคนเรามันไม่เท่ากัน ถ้าเป็นแบบนี้เธอเรียนไม่จบหรอกนะ แล้วที่ผมรู้สึกงงที่สุดคือเขาขอดูเกรดตอนม.3 แต่ผมจำไม่ได้เพราะผมจบมา2ปีแล้ว เขาก็ถามว่าแค่นี้ผมจำไม่ได้เหรอแล้วเขาก็ถามเกรดปัจจุบันหรือของเทอม1 ผมจำได้เลยตอบไป3.67 แล้วเขาก็นิ่งไปแปปนึ่งก็ถามว่า แล้วมีเกรดวิชาไหนที่ผมได้น้อยแล้ววิชาไหนที่ได้เยอะ คุณคิดว่าคำถามแบบนี้ผมจะตอบอย่างไงผมก็จำไม่ได้อยู่แล้ว เขาก็พูดมาอีกว่าแค่นี้จำไม่ได้เลยเหรอ ผมก็เลยหยิบโทรศัพท์ให้เขาดูผลเกรดทั้งหมดสะเลย แล้วเขาก็พูดว่าผมก็ดูฉลาดนะแต่ทำไมเวลาทำงานถึงทำไม่ได้พี่จะบอกให้นะตอนที่พี่เรียน พี่ได้แค่เกรด2เองนะ แต่ว่าผมก็เถียงนะผมก็บอกว่าไม่ได้ขึ้นอยู่กับการสอบอย่างเดียวมันเกี่ยวกับการส่งงานด้วย แต่เขาก็เถียงว่าเกรดมันจะดีขึ้นอยู่กับการสอบไม่ใช่เหรอ แสดงว่าผมต้องเตรียมตัวก่อนสอบสิแต่ทำไมพอมาทำงานแล้วทำไม่ได้ พี่จะบอกให้นะเรียนอ่ะยากกว่าทำงานอีกนะ ผมก็เถียงในใจว่าไม่จริง! สรุปโดนเทศนาไปเกือบๆ5ชั่วโมงผมร้องไห้เกือบตลอดเวลาเลย ที่คุย จริงๆมีมากกว่านี้แต่ผมจำไม่ค่อยได้เพราะเอาแต่ร้องไห้อยู่ แต่อย่างที่บอกว่าอายุงานผมฝึกยังไม่ทันถึงเดือนเลยเขาต้องการอะไรจากผมเอาผมไปเปรียบเทียบกับคนอื่นๆในร้าน แต่ว่าถึงผมจะโดนแบบนี้ผมก็ยังคงไปทำงานต่อเพราะไม่ไปเท่ากับเรียนไม่จบและผมก็ต้องการเงินในการจ่ายค่าเทอมต่างๆอีก
ถ้าเรื่องที่เล่าผิดๆถูกๆต้องขออภัยเพราะว่าตอนนั้นไม่มีสติจริงๆ
เรื่องเล่าตอนฝึกงาน
สาขาที่ผมกำลังเรียนจะเป็นแบบที่เรียนเทอม1ฝึกงานเทอม2 แต่ผมผ่านการทำงานมาแล้วถึงจะระยะสั้นแต่ผมก็คิดว่าผมทำได้ เพื่อเงินอ่ะน่ะ🤣 ตอนออกฝึกผมอายุ17เดือนธันวาจะ18 เข้าไปผมก็คือตื่นเต้นมากๆผมชอบเรียนรู้อะไรใหม่ๆ แล้วความพลิกผันก็เกิดขึ้นคือ ผมช่วยเขาคิดเงินอยู่(ไม่ค่อยได้ยืนเครื่องบ่อย) เพราะเพิ่งทำงานไม่ถึงเดือน มีลูกค้ามาของแลกเหรียญเป็นพนักงานจากร้านขายไอติมข้างๆ ผมไม่รู้ว่าเขาให้แลกได้มั้ยเลยให้พี่อีกคนนึงเป็นคนตอบพีอีกคนก็บอกว่ามันวันอาทิตย์เลยจะเก็บเหรียญไว้ทอนลูกค้าแล้วพี่เขาใช้น้ำเสียงดีมาก สรุปผมโดนคอมเพลนว่าไม่ยอมให้แลกเหรียญไม่เต็มใจตอบ บริการช้า ก็งงๆ ตอนแรกเหมือนผู้การจะเข้าใจ ผ่านมาอีกเรื่องคือผมก็ยืนเครื่องเหมือนเดิม มีลูกค้ามาสั่งน้ำแล้วเขาเอาของมาคิดเงินเลยแต่ผู้การเขาดันเป็นคนรับเองเขาก็ถามว่าลูกค้าเอาน้ำอะไร ลูกค้าเลยหันไปตอบกับผู้การแทน ย้ำว่าผมไม่ค่อยได้ยืนเครื่องเอาแต่ตั้งใจคิดเงินเลยไม่ได้ฟัง ผมอาจจะผิดพลาดเองที่จำไม่ได้ว่าลูกค้าสั่งน้ำอะไร พอมาตอนพักผู้การก็เข้ามาถามว่าแล้วได้คิดน้ำอันนี้ๆที่ลูกค้าสั่งมั้ย ตอนนั้นคือผมจำไม่ได้จริงๆก็เลยตอบไปว่าไม่นะเพราะน้ำที่ลูกค้าสั่งกับผมโดยตรงผมจำได้หมดเลย แต่ผมกลับจำน้ำที่ลูกค้าสั่งกับผู้การไม่ได้ ตอนนั้นก็คิดในใจว่าทำไมผู้การไม่เปิดกล้องไปเลย เขาพูดมาคำนึ่งว่า แค่น้ำแค่นี้พี่จ่ายได้อยู่แล้วแต่เธอจะจำไม่ได้เลยเหรอเลูกค้าสั่งต่อหน้าเธอเลยนะ แต่ผมก็จำไม่ได้จริงๆ สรุปเขาเปิดกล้องลูกค้าสั่งตรงหน้าผมแต่เขาหันไปสั่งกับผู้การแล้วผู้การก็คิดไปเองว่าผมต้องได้ยินเลยไม่บอกผมอีกที เขาทำเมื่อลูกค้าเต็มร้านแต่มันไม่เยอะขนาดนั้น ตอนนั้นผมก็คิดในใจว่าเถียงเขาไปเยอะสะด้วยเป็นอารมณ์แบบว่าหน้าแตก แต่ก็มาคำนวคในใจเพราะผมต้องเก็บเงินจ่ายค่าเทอม น้ำแก้ว60บาทก็เลยเครียดเพราะต้องเอาค่าเทอมออกมาจ่ายผมเลยบอกเขาไปว่าเดี๋ยวน้ำผมจ่ายเองก็ได้เพราะว่าผมก็รู้แล้วว่าผมผิด แต่น้ำเสียงที่บอกเขาไปจะสั่นๆหน่อยเพราะรู้สึกจะร้องไห้ ผู้การก็ให้นั่งคุยกันเลย อันนี้เท่าที่ผมจับใจความได้คือ เขาคิดว่าไอตอนที่ผมเถียงกับเขาจริงๆไม่เชิงเถียง ผมแค่พูดในสิ่งที่ผมมั่นใจว่าผมถูก เขาคิดว่าผมโกหกไม่อยากจ่ายค่าน้ำแล้วเขาก็สอนว่าถ้าเกิดแบบนี้ผมต้องพูดอย่างไงกับเขา อันนี้คือที่เขาบอกคือ ผมต้องพูดว่า ผมต้องขอโทษนะครับผมจำไม่ค่อยได้จริงๆ แล้วเขาก็เหมือนอยากให้ผมพูดประโยคแบบนี้กับเขา แต่ผมไม่พูดเพราะกำลังร้องไห้อยู่ เขาก็บอกว่าไม่มีมารยาทเลยผู้ใหญ่พูดด้วยแล้วไม่พูดเขาก็พูดเชิงประมาณว่าจะโทรไปหาครูส่งกลับวิลัย ครูที่ปรึกษาคือใคร ตอนนั้นก็เริ่มกลัวแล้วเลยเริ่มที่จะตอบแต่ผมร้องไห้ตลอดเวลาที่ตอบผมเลยไม่ได้ลงหางเสียง เขาก็พูดขึ้นมาอีกว่าเนี้ยไม่มีมารยาทพูดแล้วไม่มีหางเสียง แล้วเขาก็เอาเรื่องที่ผมไม่ให้ลูกค้าแลกเหรียญมารวมด้วย อันนี้เป็นประโยคเจ็บที่ผมพอจำได้คือ พี่เข้าใจนะว่าสมองคนเรามันไม่เท่ากัน ถ้าเป็นแบบนี้เธอเรียนไม่จบหรอกนะ แล้วที่ผมรู้สึกงงที่สุดคือเขาขอดูเกรดตอนม.3 แต่ผมจำไม่ได้เพราะผมจบมา2ปีแล้ว เขาก็ถามว่าแค่นี้ผมจำไม่ได้เหรอแล้วเขาก็ถามเกรดปัจจุบันหรือของเทอม1 ผมจำได้เลยตอบไป3.67 แล้วเขาก็นิ่งไปแปปนึ่งก็ถามว่า แล้วมีเกรดวิชาไหนที่ผมได้น้อยแล้ววิชาไหนที่ได้เยอะ คุณคิดว่าคำถามแบบนี้ผมจะตอบอย่างไงผมก็จำไม่ได้อยู่แล้ว เขาก็พูดมาอีกว่าแค่นี้จำไม่ได้เลยเหรอ ผมก็เลยหยิบโทรศัพท์ให้เขาดูผลเกรดทั้งหมดสะเลย แล้วเขาก็พูดว่าผมก็ดูฉลาดนะแต่ทำไมเวลาทำงานถึงทำไม่ได้พี่จะบอกให้นะตอนที่พี่เรียน พี่ได้แค่เกรด2เองนะ แต่ว่าผมก็เถียงนะผมก็บอกว่าไม่ได้ขึ้นอยู่กับการสอบอย่างเดียวมันเกี่ยวกับการส่งงานด้วย แต่เขาก็เถียงว่าเกรดมันจะดีขึ้นอยู่กับการสอบไม่ใช่เหรอ แสดงว่าผมต้องเตรียมตัวก่อนสอบสิแต่ทำไมพอมาทำงานแล้วทำไม่ได้ พี่จะบอกให้นะเรียนอ่ะยากกว่าทำงานอีกนะ ผมก็เถียงในใจว่าไม่จริง! สรุปโดนเทศนาไปเกือบๆ5ชั่วโมงผมร้องไห้เกือบตลอดเวลาเลย ที่คุย จริงๆมีมากกว่านี้แต่ผมจำไม่ค่อยได้เพราะเอาแต่ร้องไห้อยู่ แต่อย่างที่บอกว่าอายุงานผมฝึกยังไม่ทันถึงเดือนเลยเขาต้องการอะไรจากผมเอาผมไปเปรียบเทียบกับคนอื่นๆในร้าน แต่ว่าถึงผมจะโดนแบบนี้ผมก็ยังคงไปทำงานต่อเพราะไม่ไปเท่ากับเรียนไม่จบและผมก็ต้องการเงินในการจ่ายค่าเทอมต่างๆอีก
ถ้าเรื่องที่เล่าผิดๆถูกๆต้องขออภัยเพราะว่าตอนนั้นไม่มีสติจริงๆ