ผมกลัวการเข้าสังคมมากถึงขั้นที่ว่าไม่อยากออกจากบ้านเลย ผมอยู่แต่ในบ้านไม่เที่ยวไม่ไปไหนตลอด5ปีจนญาติๆเขาจับกลุ่มนินทาว่าผมเป็นโรคจิต5555555 แต่ไม่ได้นั่งกินนอนกินอย่างเดียวนะครับ ผมหารายได้จากการทำงานด้านอาร์ตเช่นรับวาดรูป,แต่งการ์ตูน ทำทุกอย่างในบ้าน วันๆไม่คุยกับใครนอกจากแม่แล้วพวกแอพผมก็ไม่ได้แตะเลยครับ ไม่มีใครให้ทักหา ใช้ชีวิตแบบนี้มาตลอดจนบางทีมันก็เอ๊ะขึ้นมาว่ามันดีจริงแล้วหรอ มานึกดูแล้วก็ไม่มีแพชชั่นในชีวิตเลยครับเหมือนหายใจทิ้งไปวันๆ ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีความตื่นเต้น บางครั้งมันเหงามากจนร้องไห้ ยังดีหน่อยที่เลี้ยงแมวไว้ตัวนึงแก้เหงา ไม่รู้จะทำยังไงดีครับ เก็บตัวมานานจนไม่กล้าคุยกับใคร คิดมาตลอดว่าอยู่คนเดียวก็ไม่ตายหรอก แต่ก็อย่างว่าที่พิมพ์ไปทั้งหมดแหละครับ อยากใช้ชีวิตให้มากกว่านี้