[CR] 10 หนังรัก หนังไทย ที่ดูไม่ว่ากี่รอบ ก็ไม่เบื่อ ตอนที่10/10

ตอนสุดท้ายในซี่รี่ ผมมีความ2จิต2ใจว่าจะตัดสินให้หนังเรื่องหนึ่งเป็นเรื่องที่10 แต่สุดท้ายผมตัดสินใจปล่อยให้ใครๆได้คิดเป็นเองเหมือนจะรู้สึกดีกว่า เพราะหนังเรื่องนี้ยังขาดความสมบูรณ์แบบอยู่นิดหน่อย ผมอาจจะเส้นลึกหรือมาตรฐานสูงเกินไป ในชีวิตจริงส่วนตัว สามารถนำเรื่องราวไปเขียนเป็นหนังรักได้นับ10เรื่อง ผมเกิดมา เหมือนได้ในสิ่งที่เรียกว่าพรสวรรค์(Gifted) เป็นเหมือนสิ่งที่สวรรค์ให้ของขวัญมา ในมุมมองส่วนตัวของผม มันเป็นเหมือนความสามารถและคุณสมบัติพิเศษ เป็นพรวิเศษที่ธรรมชาติหรือสิ่งใดไม่อาจรู้ มอบให้กับคนใดคนหนึ่ง เพื่อให้เขาสามารถเอาตัวรอดในโลกอันโหดร้ายได้ เนื่องจาก ผมเกิดมาได้แค่พอเดินได้ พ่อก็เสียชีวิตกระทันหัน ในขณะที่แม่มีลูกถึง8คน  Giftedที่ผมได้ติดตัวมาคือหน้าตาดีตั้งแต่เด็ก จนเข้าสู่วัยกลางคน เข้าโรงเรียนแข่งกีฬา ได้แชมป์หลายชนิด ปิงปองทั้งรร.ไม่มีใครปราบได้ ดนตรีสามารถแกะเพลงเขียนโน๊ตเองได้ทั้งวงตั้งแต่ม.ต้น สิ่งเดียวที่เป็นปมด้อย คือยากจน ขัดสนตั้งแต่เด็ก จนถึงเรียนป.ตรี หลังจากพ่อตาย พี่ๆหลายคนก็ไม่ได้เรียนต่อ ผมพอจะมีรายได้ตอนเรียน จากการเล่นดนตรี ออกงานเกือบทุกสปด. ต่อมาต้องเดินทางจากบ้านมาเป็นพันกม. เพื่อเรียนต่อป.ตรีที่กรุงเทพ พี่ๆ3คนช่วยเหลือส่งค่าใช้จ่ายได้คนละ600บาท สำหรับทุกสิ่งอย่าง โชคดีที่มีผู้ใจดีชวนไปอยู่บ้านเขาฟรีๆเพราะมีห้องว่าง จ่ายแค่ค่าน้ำไฟเดือนละ50บาท ในบริเวณบ้านเต็มไปด้วยสวนมะม่วงที่กินได้ไม่อั้น เป็นสิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกเหมือนเทวดาบนสวรรค์อาจมีจริง มีเพื่อนร่วมชั้นเป็นเด็กวัด ที่มันบ้าดนตรี แต่ไม่มีทักษะ ชวนไปนอนวัดเพื่อช่วยสอนกีตาร์ ผมตอบตกลงในทันที เพราะรู้ว่าวัดนั้นอาหารเพียบ ผมไปนอนวัดคืนวันศุกร์ กลับเย็นอาทิตย์พร้อมข้าวสาร อาหารแห้งเต็มกระสอบ วนเวียนอยู่อย่างนี้เกือบ3ปี จนเพื่อนเล่นกีตาร์ได้อย่างเชี่ยวชาญ ผมเรียนรู้ว่า คนเราเมื่อถึงเวลาค้นหาวิธีการดิ้นรน ด้วยตนเอง ความขัดสนในชีวิต มองบางทีก็มีผลดีอยู่เหมือนกัน เพราะถ้าผมมีอันจะกิน น่าจะเรียนไม่จบ เพราะหน้าตาดี ขนาดดาวมหาลัยยังมาตามจีบ ถึงขนาดย้ายมาเช่าหอห้องข้างๆ บางวันมานั่งกินข้าวอยู่ตรงหน้า เธอพยักหน้า ผมหันมองไปข้างหลังดูว่าเธอทักทายใคร สิ่งหนึ่งที่คนทั่วไปอาจจะไม่รู้ คนหน้าตาดีมักจะไม่ค่อยรู้ตัว หรือสนใจตนว่าหน้าตาดี จริงๆผมมารู้ทีหลัง ว่าเธอมาจีบ ทำทุกวิธีการ ถึงขนาดตีสนิทซ้อนจักรยานเพื่อนสนิทเราไปเรียนบ่อยครั้ง มาจนเรียนจบ ถึงบัดนี้ ก็ยังไม่เคยได้คุยกันเลยสักคำ ความจริงเธอเป็นคนที่ผมปิ๊งตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ไม่แปลกใจที่ความงามเป็นที่เรื่องลือ เสียงที่ไพเราะ ทุกอย่างที่เป็นเธอ ยังคงตราตรึงในความทรงจำ ผมมักอดที่จะรำลึกไม่ได้ ว่าถ้าในขณะนั้นเราพอจะมีตังค์ ความสัมพันธ์จะเป็นเช่นไร แต่เชื่อว่าเธอไม่น่าจะผิดหวังอะไรมาก อยากให้เธอได้พบเจอแต่สิ่งดีๆ ยังคงมีความรู้สึกสุขในไมตรีที่เธอมีให้ เธอยังคงเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำที่ดี ที่ได้เจอกัน แม้จะไม่เคยได้พูดจาคุยกันใดๆ

ตอนปิดเทอม ผมมักเดินทางไปกลับโดยรถไฟ ส่วนใหญ่ชั้น3 1พันกม.ใช้เวลา16-18ชม. หลายครั้งที่มีโอกาสได้พบ พูดคุยสาวแปลกหน้า หน้าตาดี บ่อยครั้งที่ผมอดจะคิดไม่ได้ ว่าเรากำลังติดอยู่ในโลกโรงละครแห่งความฝัน ที่ผมเขียนบทมันขึ้นมา ครั้งหนึ่งที่ยังจำได้ดี ตอนนั่งรถไฟกลับมากรุงเทพ ชั้น3มีสาวงามมานั่งเคียงข้าง เพราะไม่มีที่วางตรงไหนอีก สาวรุ่นเดียวกัน ผิวพรรณหน้าตาดี ผมรู้สึกเหมือนสวรรค์ให้ของขวัญมา หนทางอันยาวไกลรออยู่ข้างหน้า เธอมาเคียงข้าง เราซักถามว่าไปลงไหนตามมารยาท รู้สึกเหมือนเราต่างรู้สึกถูกชะตากันทันที หลังจากนั้นเราก็คุยกันสารพัดเรื่องอย่างถูกคอ ยังกับเป็นแฟนกันมาหลายปี พอตอนดึก ด้วยความอ่อนเพลีย ผมให้เธอนอนซบไหล่ หลังๆหนุนตัก จนถึงเช้า ก่อนถึงที่หมาย ผมรู้สึกได้ถึงสายตาเธออันเว้าวอน และเสียงอันสะอื้น เหมือนไม่อยากแยกจากไป ผมมีความคิดใจหนึ่งอยากจะถามไถ่ที่อยู่ที่ติดต่อ แต่ในใจรู้ดีว่าชีวิตตนยังเต็มไปด้วยอุปสรรค ยังยากที่จะเอาตัวรอดในสภาพการต่อสู้ดิ้นรนที่เป็นอยู่ จึงเลือกที่ต้องเดินจากไป เหลือไว้แค่คำร่ำลา เหมือนเราเป็นคนมีจิตใจโหดร้าย และรู้สึกผิดจนบัดนี้