อยากทำละครสั้น หรือเพลงก็ได้คะ มีเรื่องราวระเอียดกว่านี้คะ

เรื่อง ยังค้างคาใจ
นามสมมุติ
ผู้ชาย เจน
ผู้หญิง ปลาย
เล่าย้อนกลับไป
สองคนนี้เคยเรียนโรงเรียนข้างกันเจนเรียนวิทยาลัยการอาชีพ ปวช ปลายเรียนมัธยมปีที่6 เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันเริ่มต้นขึ้น ที่ป้ายรถเมล์รอรถสองแถวซึ่งป้ายรถเมล์จะตรงข้ามกับหน้าโรงเรียนและทุกคนจะขึ้นรถสองแถวท่าเดียวกัน ตอนเย็นของทุกวันปลายจะไปนั่งเล่นกลับกลุ่มทุกตอนเย็นปายจะไปนั่งเล่นกับพวกกลุ่มเพื่อนและวันนั้นเป็นวันที่ปายได้เจอกับเจนครั้งแรก ปายก็รู้สึกว่าชอบผู้ชายคนนี้แล้ววันนั้นก็จบไป
และหลังจากนั้นทุกตอนเย็นปลายก็จะมานั่งหน้าโรงเรียนเพื่อรอเจนและแอบมองเค้าอยู่อย่างนั้นทุกวันแต่ก็ไม่ได้บอกอะไรกับเขา และมันก็มีเรื่องราวที่ทำให้ปายไม่ได้เจอเจนทุกตอนเย็นเพราะว่าปายต้องไปทำงานประจำซึ่งเป็นพนักงานซเว่นเซ่น แต่ด้วยความบังเอิญปลายเรียกรถสองแถวคันนั้นขึ้นไปเพื่อจะไปทำงานและหันไปเห็นเจนซึ่งปลายได้นั่งรถสองแถวคันเดียวกันกับเจนปายก็เลยคิดในใจว่าปายอยากรู้จังเลยว่าเจนจะลงไปรถเมล์ไหน ก็เลยวางแผนเพื่อลงป้ายเดียวกันกับเจนพอรถสองแถวถึงจุดหมายเจนก็กดกริ่งและเพื่อให้รถสองแถวหยุดแล้วลงไปจ่ายตังค์หลังจากห่างประมาณซักสองวิวินาทีปลายก็เดินลงตามไปซึ่งเจนก็ไม่ได้รู้ตัวหรืออะไรและหลังจากนั้นปายก็คอยเดินตามเจนไปอย่างห่างห่างจนรู้แล้วว่าเจนน่ะบ้านเค้าอยู่บริเวณแถวนั้นแล้วต่างได้เวลาเริ่มงาน เออปายก็เลยแยกตัวไปเพื่อไปทำหน้าที่ของตัวเองเย็นวันนั้นก็คือจบไป แล้วพอวันรุ่งขึ้นปายก็ไปโรงเรียนตามปกติแล้วก็ไปทำงานเช้าเย็นกลับแบบนั้นจนปลายเรียนจบ ม. 6 ปายก็ไม่เคยได้เจอเจนอีกเลย และก็เป็นเวลา สี่ปีผ่านไปมันเป็นความบังเอิญที่เพื่อนของเราอ่ะคบกับผู้ชายคนนึงแล้วเราก็ติดตามชีวิตเขาอยู่ตลอดด้วยความที่ตอนนั้น Facebook ก็คือดังแล้วเราก็อยากรู้ว่าแฟนของเดียร์เนี้ย เป็นใครเรียนที่ไหนจบจากไหนอายุเท่าไหร่ก็คือด้วยความอยากเข้าไปส่องพอส่องปุ๊บเข้าไปดูอัลบั้มรูปแล้วคือเห็นว่าแฟนเดียร์เป็นเพื่อนกับเจนซึ่งตอนนั้นเราก็รู้สึกดีใจเออแล้ววันนั้นพอดีเลยเราจะไปนัดกินหมูกระทะกันอยู่แล้วแล้วไปเจอเดียแล้วทีนี้เดียมันก็กดเข้าไปแบบดูไลฟ์สดของของจีนซึ่งเราก็บอกเดียไปว่าเออกูชอบคนนี้นะเออคนนี้น่ารักดีอะไรเงี้ยด้วยความกวนตีนของเพื่อนน่ะเพื่อนก็เลยพิมพ์บอกในไลฟ์สดของจีนไว้ว่าเออไอ้เจนมีคนชอบนะ เจนมันก็ถามว่าใคร เดียมันก็พิมพ์กลับไปว่าเพื่อนกูเอง แต่รอบนี้ปายไม่นกแน่นอนเพราะมันเป็นเหมือนเวรกรรมหรือว่าบุญนำพาวาสนาทำให้ปายกับเจนได้เริ่มคุยกันแล้วหลังจากนั้นปายก็ได้เริ่มแอดเฟสของเจนไปแล้วก็แบบไปกดไลท์กดถูกใจแบบให้เจนรู้ตัวหลังจากนั้นสองคนก็มีโอกาสได้คุยกันแล้วคุยกันได้ประมาณเดือนสองเดือนสามเดือน และมีวันนึงปายได้ไปเที่ยวสถานบันเทิงกับเพื่อนแล้วปายก็แบบมึนเมาแบบมีอาการเมาแล้วปายก็เลยโทรให้เจนน่ะมารับที่สถานบันเทิงซึ่งวันนั้นเป็นวันแรกที่สองคนได้เจอกัน และเจนก็ได้พาไปไปนั่งที่บ้านเพื่อนแต่ตอนนั้นปายรู้สึกไม่ไหวแล้วปายก็เลยขอขึ้นไปไปนอนก่อนและเจนก็ยังสังสรรค์อยู่ข้างล่างกินเบียร์กินเหล้าตามประสาผู้ชายอยู่ข้างล่างแล้วประมาณซักดึกดึกเจนก็ขึ้นไปหาปายและสองคนก็ได้มีอะไรกันก็นอนด้วยกันยันเช้าแล้วก็ตอนเช้ามาเจนก็ขี่รถไปส่งที่บ้านที่บ้านและตอนนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นของความเสียใจเออปายไปเริ่มเรียนมหาลัยในกรุงเทพและด้วยความที่ปลายไม่อยากไปกลับกลับปลายจึงขอไปนอนไปหาเจนและนอนค้างที่บ้านเจนหลังจากนั้นปายก็อยู่บ้านเจนยันเกือบจบปีสามทุกวันปายจะตื่นไปโรงไปมหาลัยตีห้าใช้ชีวิตอยู่แบบนั้นส่วนเจนเจนก็มีธุรกิจส่วนตัวของที่บ้านเจนก็จะตื่นช่วง 7 โมงทำงานให้กับที่บ้านทุกวันไอ้เราก็มีหน้าที่ไปเรียนแล้วก็กลับมาที่บ้านเจนทุกวันและปายและเจนเป็นคนที่ชอบดื่มสังสรรค์เจนจะออกจากบ้านทุกวันเพื่อไปกินเหล้า กับเพื่อนปายก็จะนอนอยู่ที่บ้านเจนและวันนั้นเจนก็เมากลับมาและด้วยความที่เราอยากรู้ว่าเจนคุยกับใครบ้างเอออ๋อด้วยความที่เจนน่ะมันมีโทรศัพท์สองเครื่องแล้วมันน่ะลืมล็อกอินออกจาก Facebook ไปก็เลยเอาโทรศัพท์เครื่องนั้นน่ะที่มันใช้อีกเครื่องนึงอ่ะมาดูว่ามันคุยกับใครบ้างและ จึงได้รู้ว่านางยังแอบคุยกับแฟนเก่าอยู่และทำให้ปลายเสียใจมากๆปายนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงซึ่งเจนก็นอนหลับแบบไม่รู้ตัวและเช้ามาปายก็เลยเคลียร์กับเจนแล้วเจนก็นั่งอยู่บนเตียงแล้วร้องไห้น้ำตาซึมแม่เห็นแม่ก็เดินเข้ามาบอกแม่ก็บอกว่าเราน่ะเออเจนเลิกกับเขาไปแล้วนะลูกเจนต้องปล่อยวางนะเค้าไม่ได้เค้าไม่ได้รักเราแล้วลูกเจนต้องปล่อยซึ่งปลายก็ยืนอยู่ตรงข้างข้างเจนความรู้สึกปลายตอนนั้นก็มีหน้าที่แค่ตบไหล่และปลอบใจไม่เป็นไร แต่ลึกลึกของปลายในใจก็แอบเสียใจตรงที่ว่าเราก็ทำดีกับเขาทุกอย่างไปก็ทำดีกับเขาทุกอย่างยอมทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนดูแลดีหมดแต่ทำไมถึงเค้ายังไม่ลืมแฟนเก่าเค้า แล้วเรื่องนี้ก็กลายเป็นเรื่องคาราคาซังมาตลอดซึ่งเจนก็ไม่เคยบอกรักไปเลยหรือว่าพฤติกรรมที่เจนแสดงก็แสดงไม่ชัดเจนว่าเจนรักปายไหมมันก็เป็นคำถามที่ค้างคาใจในในใจปายมาตลอดแล้ววันนั้นปายก็ตัดสินใจพูดแบบไม่ทันคิดปายก็พูดว่าถ้าทำได้กูก็ทำได้คุยกับแฟนเก่าได้กูก็คุยกับแฟนเก่าได้ปายจึงตัดสินใจทักแชทคุยกับแฟนเก่าแต่ไม่ใช่เรื่องซูสาว แต่เป็นการถามสารทุกข์สุกดิบ และข้อความที่เคยคุยคุยกันปไม่เคยลบเลยจนมาวันนึงเจนมันได้ดูโทรศัพท์แล้วมันเห็นแชทที่เราคุยกับแฟนเก่าซึ่งแฟนเก่าเราก็เป็นรุ่นพี่ของเจนนั่นแหละคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราทะเลาะกันแบบหนักมากๆแต่พอถึงวันนั้นคืนนั้นปายก็ปกตินิสัยจะชอบถ้าทะเลาะกันจะเดินเดิน ออกไปข้างนอกเพื่อจะกลับบ้านซึ่งในทางของบ้านเจนมันก็คือเปลี่ยวแบบรถไม่มีผ่านรถน้อยแต่ตรงนั้นก็มีพวกโรงงานมีนักฟุตบอลอะไรเยอะแยะตามข้างทางแต่คือมันก็มืดแล้วเจนก็เลยดันตัวไปผักให้ติดกับเครื่องซักผ้าแล้วพูดว่ากูขอเพราะว่ามันดึกแล้วอย่าเดินออกไปหลังจากนั้นสองคนก็เคลียร์ใจกันเรียนจบไปแต่ความรู้สึกลึกลึกในใจเจนมันก็เจ็บลึกเล็กๆพอถึงเช้าช่วงตีห้าบ่ายก็ไปมหาลัยต่างคนต่างใช้ชีวิตแล้ววันนั้น ปลายก็โทรบอกเจนว่าเออวันนี้ไม่กลับบ้านน้าจะนอนหอเพื่อนเพราะว่ามีงานให้ทำงานเยอะมากงานที่มหาลัยแล้วก็จบวางสายตัดจบกันแค่นั้นแล้วทีนี้พอมาถึงวันรุ่งขึ้นเป็นวันวันนี้ที่ออกไปจะต้องกลับบ้านแต่ว่าปายอาจจะจะกลับดึกหน่อยเพราะว่ามีงานมีการบ้านให้ทำเยอะแยะแล้วพอตกตอนเย็นประมาณซัก 5 โมงปลายก็นั่งรถกลับบ้านแต่ปลายไม่เข้าบ้านปายไปหาเพื่อนที่หอซึ่งนัดจะไปกินสังสรรค์กันต่อแล้วทันใดนั้นมันก็มีเสียงเรียกเข้าเข้ามาเป็น สายของรุ่นน้องเจนโทรมาบอกว่าพี่ปายพี่นัรถพี่เจนรถชนนะปายก็ตกใจไปก็พูดว่าเฮ้ยไอ้กอล์ฟกูไม่เล่นนะเว้ยอย่าติดเล่นจริงๆพี่พี่เจนรถล้มรถชนปายก็เลยคว้ารถมอไซค์เพื่อนขี่ออกมาหาเจนแต่ตอนนั้นคือปอเต็กตึ๋งอ่ะกำลังจะรับเจนไปโรงพยาบาลแล้วทีนี้เราก็ตามไปที่โรงพยาบาลแล้วก็เค้าก็พาเจนเข้าห้องฉุกเฉินแต่ ตอนนั้นเจนก็มีสติขึ้นมาแล้วก็แบบโวยวายโวยวายเลยและหมอก็ออกมาบอกว่าอาจจะให้ทำใจครึ่งต่อครึ่งเพราะว่าต้องรอผ่าตัดแล้วเส้นเลือดในหัวใจอ่ะมันแตกก็แค่รอผ่าตัดแล้วทีนี้ช่วงประมาณเกือบเช้าเค้าก็ได้นำตัวเจนส่งไปอีกสาขาเดียวกันของโรงพยาบาลซึ่งห่างกันไม่ซึ่งห่างกันก็คือประมาณ 10 กว่านาที 15 นาทีได้ส่งตัวไปแล้วหลังจากนั้นเจนก็หมดสติเราก็ปายก็ไปพูดกระซิบข้างข้างหูเจนว่าต้องสู้นะแกต้องสู้แล้วพอเค้าออกจากห้องที่โรงพยาบาลนั้นมา ปุ๊บก็จะส่งตัวกลับไปที่เดิมเจนก็คือหมดสติไปแบบว่าไม่กลับแล้วแล้วทีนี้ก็พอมาถึงโรงพยาบาลเดิมหมอก็มาและมาผ่าตัดตึบตึบเสร็จยัน 8 โมงเช้าหมอก็เดินออกมาบอกว่าให้ญาติทำใจนะครับเออเปอร์เซ็นต์น้อยที่จะรอดน้อยมากทุกคนก็คือแบบทั้งแม่ทั้งพ่อทั้งเราก็ทำใจไม่ได้ทุกคนก็ร้องไห้กันออกมาแล้วพอผ่าตัดเสร็จเค้าก็ให้ไปนอนพักในห้องไอซียูแล้วชีพจรคือมันก็ตัดจบไปก็คือไม่รอดอ่ะนั่นคือการจากลาที่ ไม่ได้สั่งลาแล้วมันเป็นความที่ปายก็ยังคงค้างคาใจว่าเจนรักเธอไหม