ทะเลาะกับพ่อแม่ กับไอเรื่องแค่นี้

สวัสดีค่ะ ขอเริ่มด้วยสถานะปัจจุบันของเราเองนะคะ เราเป็นเด็กปี2ค่ะ อายุ20ปี ปัจจุบันเรียนอยู่ ม.เอกชนแห่งหนึ่งและเดินทางไปกลับบ้านทุกวัน พ่อแม่ค้าขายส่งเราเรียนค่ะ และเราต้องกลับบ้านไปช่วยขายของและเก็บร้านทุกวัน ซึ่งที่ผ่านๆมาทุกครอบครัวก็มีผิดใจกันบ้าง เราเองก็มีค่ะ  แต่วันนึงเราทะเลาะกับแม่หนักมากๆแค่เรื่องเราขอต่อเวลาเพื่อทำการบ้านต่อ คือปกติแม่เราจะบังคับให้นอนแค่ตี1 ซึ่งเราก็เข้าใจค่ะเขาก็คงห่วงว่าเราจะตื่นไม่ไหวอะไรประมาณนี้อะค่ะเราถึงยอมรับฟังมาตลอด และปกติแล้วถ้าเราขอแม่ทำงานต่อแม่ก็ให้ แต่ครั้งนี้เขาเป็นอะไรไม่รู้ไม่ให้เราแต่เราก็ไม่ติดใจอะไรไม่ให้ก็ค่อยทำวันอื่น คือตอนเราขอเขาก็มีอาการไม่พอใจแบบสุดๆเลย เหมือนคนเป็นห่วงแต่ก็โกรธอะ ก่อนหน้านี้แม่เรารักษามะเร็งเราไม่แน่ใจว่าฉุนเฉียวเพราะการรักษามั้ย แต่ประเด็นคือทะเลาะกันเรื่องขอต่อเวลาการบ้านไงแล้วก็พาลไปเรื่องอื่นว่าทำไมตอนเลิกเรียนไม่กลับบ้านเลย (วันนั้นเราไปกินKFCก่อนกลับบ้านเพราะหิว แต่ก็บอกให้แม่รับรู้แล้ว)ทำไมไม่รีบกลับมาทำอะไรแบบนี้ เราก็อธิบายไป เขาก็ตอบกลับมาว่าเราเถียงคอเป็นเอ็น คือเห้อมันแค่จะบอกว่าทำไมถึงไปอะ แล้วก็พาลไปเรื่องเฟสเราอีกจะบ้าเลย (เราตั้งรูปปกเฟสเราเป็นคล้ายๆประโยคบอกเล่าว่า "เพราะเธอทำให้อยากอยู่บนโลกใบนี้ทุกวัน")ซึ่งเราอาจจะหมายถึงเพื่อนที่ให้คำปรึกษาเรา หรือแฟนเราไม่ก็ไม่ได้หมายถึงใครแค่มันสละสลวย เข้าใจฟีลวัยรุ่นมั้ยคะเห็นประโยคไหนมันกินใจก็เอาไปโพส แม่พ่อก็บอกว่าเราเห็นเพื่อนดีกว่าครอบครัวกูไม่เคยเลี้ยงให้เป็นแบบนี้นะ เราพยายามอธิบายทุกๆเรื่องที่เขาเอามาทะเลาะเอามาโยง สุดท้ายเขาก็บอกว่าเราเป็นเพื่อนดีกว่าพ่อแม่(อารมณ์น้อยใจว่าไม่โพสถึงเขาบ้างเลย) ได้แต่เอามือพาดหัวเพราะไม่มีใครเข้าใจเราเลยทั้งพ่อทั้งแม่ ทั้งคู่ช่วยกันว่าเราอะ แล้วเขาก็พูดขึ้นมาว่าจะไปอยู่หอมั้ยล่ะแต่เราตอบไปว่าไม่เพราะเคยตอบว่าจะไปแล้วเขาเอามาทะเลาะเพิ่มอีก(คำพูดที่บอกว่าจะไปลองอยู่หอมั้ยน่าจะไปทางประชดมากกว่าในความรู้สึก)เลยตอบว่าไม่เอาเพื่ออยากให้เรื่องมันจบแค่นั้น แต่จริงๆเราก็มีความคิดอยากออกมาอยู่หอด้วยตัวเองเหมือนกัน พ่อแม่จะได้ไม่ต้องมาเครียดเรื่องเรา ไม่มีเรามันก็คงจะดีกว่า เราเคยอยากทำพาร์ทไทม์แต่แม่เราบอกว่าก็ค้าขายที่บ้านเราไง อยากรู้ว่าถ้าเป็นเพื่อนๆพี่ๆที่เข้ามาอ่านแล้วเจอสถานการณ์กดดันแบบว่าต้องอยู่บ้านนรกนี่ต่อแต่ก็มีคนส่งค่าเรียน กับ ออกจากบ้านมาหาเลี้ยงชีพเองแล้วก็มีมีความเป็นห่วงพ่อว่าจะอยู่ร้านคนเดียวได้รึป่าว จริงๆวันนี้ก็ปรึกษาแฟนแล้วว่าถ้าวันนึวเราไม่ไหวแฟนจะขับรถมารับแล้วก็ไปหาหอกันแต่เราว่ามันคงไม่ง่ายอย่างที่คิด(ที่บ้านแฟนก็เจอแบบเรา แต่บ้านเขาแม่กับพ่อแยกทางกัน เลยเลือกที่จะอยู่กับอีกบ้านนึงได้)ไม่เหมือนเราพ่อแม่อยู่ด้วยกัน ไม่มีห้องส่วนตัว พ่อแม่เหมือนไม่มีความรู้สึกรักลูกในทางที่ลูกอยากจะได้รับ อีกอย่างเราไม่รู้ถ้าเอาเข้าจริงแล้วเราจะเริ่มยังไงในฐานะที่เป็นเด็กในกรอบของพ่อแม่มาตั้งแต่เด็กๆ