ประสบการณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ EP .1 ห้องสุดท้าย

" ห้องสุดท้าย " 

ปลายปีปีหนึ่ง เราได้ไปเที่ยวกันเป็นทริปครอบครัว พ่อแม่เราและน้อง เราวางแผนกันไว้ว่า เราจะขับรถจากจังหวัดที่เราอยู่ไปพักที่บ้าน ย่า สัก 1-2 วัน ก่อนที่จะออกเดินทางไปยังจังหวัด ที่หมายว่าจะไปเที่ยว เป็นภูเขาที่หนาวและหมอกสวย  และนอนพักที่นั้นอีก 1 คืน ส่วนตัวเราเองชอบที่ที่จะไปจะมีที่ที่เราอยากไปมากๆ ซึ้งเป็นจังหวัดที่ติดกัน สถานที่ที่เราอยากไปเป็นชุมชนนึงใกล้แม่น้ำชื่อดัง คุยกับแม่ว่าเดี๋ยวไปถึงจุดหมายแล้วเราคุยเรื่องแผนอีกที ปล.เป็น ROADTRIP ว่างแผนเที่ยวแบบชิวๆค่ะ พอไปถึงที่พักบนเขาเราจึงตกลงกันว่าจะไป ณ ที่แห่งนี้ เพราะเราอยากไปมากๆส่วนตัวชอบ ยิ่งไปน่าหนาวคือ มูด ดีสุดๆ คืนเดียวกันจึงจองห้องพัก มีห้องพักหลายๆที่ที่เราอยากไป แต่ เต็มหมดเลย เราจึงพยายามหามากๆเพราะถ้าไม่ได้ที่พักไหนๆก็มาที่นี้แล้วต้องเสียใจแน่ๆที่ไม่ได้ไป เจอหอพักที่นึง มีสองเตียงราคาไม่แพงแต่เหลือห้องสุดท้ายเราจึงโทรเข้าไปจอง เพราะพยายามจองในเว็ปแล้วแต่ในเว็ปขึ้นว่าเต็ม พอโทรเข้าไป เจ้าหน้าที่ที่โรงแรมแจ้งว่าเหลือห้องนึงค่ะ ห้องสุดท้าย วันรุ่นขึ้น เราจึงออกเดินทางกันไปที่นั้นส่วนตัวตื่นเต้นเพราะชอบที่นี่มาก พอไปถึงใกล้ๆค่ำ ประมาณ 4 โมงเย็น เราจึงเก็บของและรีบออกไปเดินเล่น และถ่ายรูปเล่นกับครอบครัว อากาศดีมาก ประมาณ 15 องศา จขกท ได้ไปทานมื้อเย็นกับครอบครัวแล้วจากนั้นจึงตัดสินใจออกมาเดินและถ่ายรูปเล่น แต่พ่อแม่และนอนเราเข้าห้องพัก เพราะพ่อมีความเหนื่อยล้าจากการขับรถทางไกล เราเดินเล่นคนเดียวจน 3 ทุ่ม นั้งกินนู้นนี้ซื้อของฝากและโปสการ์ด จากนั้นจึงเข้าห้องเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำพักผ่อน พอเข้าห้องมา พ่อก็พูดขึ้นว่า  ไปดูตรงริมน้ำสิ มีต้นไม้ต้นใหญ่ (ต้นไทร) แล้วก็มีไฟประดับอยู่เต็มมีทางเดินลงไปในน้ำด้วยนะ เราก็บอกว่า จริงเหรอ พ่อเลยพูดแบบแกล้งๆว่า กลัวเหรอ กลัวผีเหรอ เราเลยแบบไม่กลัวเดี๋ยวเดินออกไป จะกลัวทำไม เราจึงเดินออกไปตามพ่อว่า แต่เมื่อไปถึง พบต้นไม้ใหญ่มีบันไดลงไปถึงริมน้ำจริงๆ แต่ไปประดับไม่ได้เปิดอะไร แต่ตอนนั้นไม่มีคนเดินเล่นแล้ว อากาศหนาวขึ้น มีลมอ่อนๆตีหน้า ใบไม้ไหวเอนเบาๆ (จขกท ยังจำบรรยากาศได้ดี) จะมีก็แต่ คนที่มาพักที่โรงแรมเดียวกัน นั้งอยู่ที่ระเบียงหอพักเเละปาร์ตี้กันเสียงดัง พอเห็นว่าไม่มีอะไรให้น่าถ่ายรูป จขกท จึงกลับห้องไปและพูดกับพ่อว่า ไม่เห็นมีไฟเลยพ่อเค้าน่าจะปิดแล้วเหละ พ่อบอก อ่อเหรอ น่ากลัวไหมตอนพ่อเดินกลับมาพ่อกลับมาทางนั้น น่ากลัวมาก ตอนนั้นถึงรู้ไงว่าโดนพ่อแกล้งให้ไปในที่ที่น่ากลัว แต่ปกติเป็นคนจิตแข็งอยู่ประมาณนึงไม่ค่อยกลัว เลยโดนพ่อพยายามทบสอบอยู่บ่อยๆ พอเราขึ้นไปนอนบ่นเตียงใกล้ๆจะนอนแล้ว เนื่องด้วยมีอยู่ 2 เตียง พ่อกับน้องชาย 1 เตียง เรากับแม่ 1เตียง พอประมาณ 5 ทุ่ม จู่น้องเราก็ขอมานอนข้างเรา น้องเป็นเด็กพิเศษนะคะ ออทิสติก เราก็โอเค แล้วนอนเราก็นอนไม่หลับ จู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า ผีผี ผีหลอก แล้วก็พูดวนๆซ้ำๆตอนเเรกเราคิดว่า น้องอาจจะไปดูอะไรในยูทูปมา แล้วเอามาพูดหรือเปล่า แต่น้องก็เริ่มชี้ไปที่เพดานแล้วพูดพร้อมกับกอดเรา และไม่ยอมนอน เรากับแม่จึงเอาพระมาใส่ และ และเดินไปซื้อ จีไนท์เซเว่นระแวกนั้น (เดินไกลมาก) ให้น้องกินเผื่อจะผ่อนคลายและหลับสบายขึ้น พอกินเข้าไปประมาณเที่ยงคืน ก็ยังไม่ยอมนอน แม่กับเราก็เลยเอาพระใส่ให้ เพราะยังน้องพูดและชี้ จนประมาณ ตี 3 จากนั้นจู่ๆพ่อเราก็ไม่รู้จะทำยังไงเลยออกไปสูบบุหรี่ด้านนอก พอพ่อเข้ามา ประมาณ 5 นาทีน้องก็หลับไปแล้วก็เลิกพูดถึงเราพ่อแม่เหนื่อยกันมากก็เลยเพลียหลับตามน้องไป พอรุ่งเช้า พวกเราทานมื้อเช้าเสร็จจึงรีบออกเดินทางไปบ้านย่าอีกครั้ง พอพ้นเขตจังหวัดนั้น พ่อเลยเล่าว่า เมื่อคืนพ่อนึกในใจว่า ใครก็ตามที่ตามกูมาตามกูมาแล้วออกไปกับกู พอเลยเดินออกไปตรงต้นไม้ต้นนั้น แล้วบอกอีกครั้งว่า พวกออกไปเลย กูจะกลับห้องคนเดียว กูไม่ได้นอนกูจะนอนแค่กับครอบครัวกู ออกไป เลยนั่งคิดว่า ถ้ามีผีจริงๆ เค้าอยู่ในห้องนั้นอยุ่แล้วหรือตามพ่อมาจากต้นไม้ ถึงทุกวันน้ก็ไม่สามารถรู้ได้ แต่ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร   พอกลับมาเราจึงเล่าให้เพื่อนคนนึงฝัง เพื่อนบอกว่า ปกติเค้าไม่ให้พักในโรงแรมห้องสุดท้ายกันนะ บางโรงแรมก็ห้ามเลยบางโรงแรมก็หยวนๆได้ เพราะเค้าอาจจะเว้นไว้ให้สิ่งที่มองไม่เห็น เราเลยแบบ อ๋ออออ เคคคคคค .

ปล.พ่อกับแม่เราบอกว่าจะไม่ไปที่นั้นอีก แต่เราจะไปอีกเพราะเราชอบ อิอิ เเต่รอบหน้าจะไม่ จองห้องสุดท้ายค่ะ