ไม่รู้ว่าจะถามคำถามอะไรแค่อยากเล่า
เรามีแฟนคนหนึ่ง
ในความรู้สึกเรารู้สึกว่าเขารักเรานะ เขาเป็นคนดี รักครอบครัว ไม่มีเรื่องติดเพื่อน กินเหล้า สูบบุหรี่ ไม่มีคนอื่น อันนี้เราเชื่อใจ
แต่เราแค่น้อยใจ เหมือนน้อยใจสะสมมาตลอด
เช่น วันวาเลนไทน์เราก็พูดแซวๆว่าวันนี้วันวาเลนไทน์ดอกไม้สวยนะเขามองว่ามันเป็นสิ่งไม่มีประโยชน์เราก็โอเค งั้นไม่เป็นไร
วันเกิดเรา เราไปเที่ยวภูทับเบิกกัน เราซื้อเค้กมา แต่ตอนนั้นเราน้อยใจกันก่อนหน้า เขาไม่คุยกับเราเลย ไม่แม้แต่มีคำอวยพรในวันเกิดเข้าห้องหลับไปก่อน
ทั้งที่นานๆทีจะได้มาเจอกันเพราะเราอยู่ห่างกัน600กม.
เรื่องทุกอย่างก็ต่อเนื่องมาจนถึงวันถัดไป เราพูดกับเขาว่าทำไมไม่สนใจกันบ้าง เราก็โดนสวนกลับมาในคำพูดที่เรารู้สึกไม่ดีเท่าไหร่
ช่วงกลางคืนวันสุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกัน เราก็ไม่อยากใส่ใจกับเรื่องที่เรารู้สึกไม่ดีเพราะเราได้อยู่กับเขาแค่นานๆครั้ง เลยอยากหาไรมากินกันแล้ววางแผนดูหนังกันพอสั่งอาหารมาส่ง เราก็นึกว่าเราคุยกันดีแล้ว เราอยากให้เขาทำอะไรให้เราบ้างแค่การเดินไปเอาข้าวข้างล่างห้องเพื่อจะได้ดูหนังต่อฉลองวันสุดท้ายก่อนกลับไปทำงานต่อ แต่เขาไม่ยอมไปให้เหตุผลว่าเราสั่งต้องไปเอาเองสิ คืนนั้นเราร้องไห้หนักมากับความรู้สึกหลายๆอย่างมันทำไมเป็นแบบนี้นะ
เขาเห็น รับรู้ ก็ไม่พูดอะไร ปล่อยให้เราหายเอง เป็นครั้งแรกที่เราคิดอยากเลิกกับเขา
แต่เราก็ยังไม่เลิกกัน
มีครั้งนึงไปเดินเล่นห้าง เราเคยอยากได้ตุ๊กตา อยากได้อะไรกับแค่สิ่งเล็กๆน้อยๆเราเดินไปหยิบตุ๊กตาตัวนึงมาแล้วบอกอยากได้ เขาเดินหยิบไปวางบอกว่าไร้สาระ ชักสีหน้าใส่เรากลางห้าง แล้วก็เดินกลับไปรถนำหน้าเรา ครั้งนี้เราก็ปรับความเข้าใจกัน เราบอกเราจะไม่ร้องขออะไรแบบนี้อีกแล้ว ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย เขาขอโทษ เรื่องนี้จบ
ก็มีหลายๆเรื่องเหมือนเรานั่งรถไปหาเขา เขาก็มารับสาย ช่วงแรกเราก็ไม่ได้อะไร มาครั้งล่าสุดเราไปหาเขาเราเลยพูดเรื่องทำไมกว่าจะถึง ทั้งๆที่เราโทรหาก่อนและเผื่อเวลาให้เตรียมตัวบ้างแล้ว เขาก็บอกคนขับรถอยู่ แล้วก็เกิดการทะเลาะกัน เขาถามว่าจะลงมั้ยเพราะไม่อยากพาเราเข้าบ้าน เพราะกลัวแม่เห็นว่าทะเลาะกัน
เราก็เลยเกิดคำถาในใจมากว่าทำไมเขาเลือกที่จะทิ้งเรานะ วันนั้นเราเงียบพอถึงบ้านเขาเราทำตัวปกติ และสุดท้ายเราก็หายเอง นานๆทีได้เจอกันยังจะไล่กันไปไหนอีก ครั้งนี้เราเริ่มลังเล เราคบกันต่อไปคิดว่าซักวันคงมีเรื่องให้ทะเลาะกันอีกซึ่งมันเรื่องปกติที่จะเกิดขึ้น และเราไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าครั้งหน้าเราได้คบกันต่อมั้ย เราคงเริ่มท้อจริงๆแล้วแหละ เรารักเขาแต่เราเข้าใจโลกเหมือนกันว่าไม่มีใครอยู่กับความเสียใจน้อยใจไปได้ตลอดหรอกซักวันนึงเราก็คงต้องพอ และเราอยากเต็มที่ในความสัมพันธ์ครั้งนี้เพราะถ้ามันจบจริงๆเราจะไม่เสียใจ เสียดายกับอะไรเลย แค่ตอนนี้ยังรักและไม่อยากเห็นเขาไปกับคนอื่นเราคงยังทำใจไม่ได้ เราแค่รู้สึกสับสนน่ะ คำถามอยู่ในหัวตลอดหรือว่าเราต้องการมากไปนะ เราเรียกร้องมากไปรึเปล่า
ความสัมพันธ์ของเรามันจะเป็นยังไงต่อนะ
เรามีแฟนคนหนึ่ง
ในความรู้สึกเรารู้สึกว่าเขารักเรานะ เขาเป็นคนดี รักครอบครัว ไม่มีเรื่องติดเพื่อน กินเหล้า สูบบุหรี่ ไม่มีคนอื่น อันนี้เราเชื่อใจ
แต่เราแค่น้อยใจ เหมือนน้อยใจสะสมมาตลอด
เช่น วันวาเลนไทน์เราก็พูดแซวๆว่าวันนี้วันวาเลนไทน์ดอกไม้สวยนะเขามองว่ามันเป็นสิ่งไม่มีประโยชน์เราก็โอเค งั้นไม่เป็นไร
วันเกิดเรา เราไปเที่ยวภูทับเบิกกัน เราซื้อเค้กมา แต่ตอนนั้นเราน้อยใจกันก่อนหน้า เขาไม่คุยกับเราเลย ไม่แม้แต่มีคำอวยพรในวันเกิดเข้าห้องหลับไปก่อน
ทั้งที่นานๆทีจะได้มาเจอกันเพราะเราอยู่ห่างกัน600กม.
เรื่องทุกอย่างก็ต่อเนื่องมาจนถึงวันถัดไป เราพูดกับเขาว่าทำไมไม่สนใจกันบ้าง เราก็โดนสวนกลับมาในคำพูดที่เรารู้สึกไม่ดีเท่าไหร่
ช่วงกลางคืนวันสุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกัน เราก็ไม่อยากใส่ใจกับเรื่องที่เรารู้สึกไม่ดีเพราะเราได้อยู่กับเขาแค่นานๆครั้ง เลยอยากหาไรมากินกันแล้ววางแผนดูหนังกันพอสั่งอาหารมาส่ง เราก็นึกว่าเราคุยกันดีแล้ว เราอยากให้เขาทำอะไรให้เราบ้างแค่การเดินไปเอาข้าวข้างล่างห้องเพื่อจะได้ดูหนังต่อฉลองวันสุดท้ายก่อนกลับไปทำงานต่อ แต่เขาไม่ยอมไปให้เหตุผลว่าเราสั่งต้องไปเอาเองสิ คืนนั้นเราร้องไห้หนักมากับความรู้สึกหลายๆอย่างมันทำไมเป็นแบบนี้นะ
เขาเห็น รับรู้ ก็ไม่พูดอะไร ปล่อยให้เราหายเอง เป็นครั้งแรกที่เราคิดอยากเลิกกับเขา
แต่เราก็ยังไม่เลิกกัน
มีครั้งนึงไปเดินเล่นห้าง เราเคยอยากได้ตุ๊กตา อยากได้อะไรกับแค่สิ่งเล็กๆน้อยๆเราเดินไปหยิบตุ๊กตาตัวนึงมาแล้วบอกอยากได้ เขาเดินหยิบไปวางบอกว่าไร้สาระ ชักสีหน้าใส่เรากลางห้าง แล้วก็เดินกลับไปรถนำหน้าเรา ครั้งนี้เราก็ปรับความเข้าใจกัน เราบอกเราจะไม่ร้องขออะไรแบบนี้อีกแล้ว ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย เขาขอโทษ เรื่องนี้จบ
ก็มีหลายๆเรื่องเหมือนเรานั่งรถไปหาเขา เขาก็มารับสาย ช่วงแรกเราก็ไม่ได้อะไร มาครั้งล่าสุดเราไปหาเขาเราเลยพูดเรื่องทำไมกว่าจะถึง ทั้งๆที่เราโทรหาก่อนและเผื่อเวลาให้เตรียมตัวบ้างแล้ว เขาก็บอกคนขับรถอยู่ แล้วก็เกิดการทะเลาะกัน เขาถามว่าจะลงมั้ยเพราะไม่อยากพาเราเข้าบ้าน เพราะกลัวแม่เห็นว่าทะเลาะกัน
เราก็เลยเกิดคำถาในใจมากว่าทำไมเขาเลือกที่จะทิ้งเรานะ วันนั้นเราเงียบพอถึงบ้านเขาเราทำตัวปกติ และสุดท้ายเราก็หายเอง นานๆทีได้เจอกันยังจะไล่กันไปไหนอีก ครั้งนี้เราเริ่มลังเล เราคบกันต่อไปคิดว่าซักวันคงมีเรื่องให้ทะเลาะกันอีกซึ่งมันเรื่องปกติที่จะเกิดขึ้น และเราไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าครั้งหน้าเราได้คบกันต่อมั้ย เราคงเริ่มท้อจริงๆแล้วแหละ เรารักเขาแต่เราเข้าใจโลกเหมือนกันว่าไม่มีใครอยู่กับความเสียใจน้อยใจไปได้ตลอดหรอกซักวันนึงเราก็คงต้องพอ และเราอยากเต็มที่ในความสัมพันธ์ครั้งนี้เพราะถ้ามันจบจริงๆเราจะไม่เสียใจ เสียดายกับอะไรเลย แค่ตอนนี้ยังรักและไม่อยากเห็นเขาไปกับคนอื่นเราคงยังทำใจไม่ได้ เราแค่รู้สึกสับสนน่ะ คำถามอยู่ในหัวตลอดหรือว่าเราต้องการมากไปนะ เราเรียกร้องมากไปรึเปล่า