เราเป็นคนที่เวลาถ่ายรูปแล้วรู้สึกว่าตัวเองดูไม่ดีเลย ทำให้เป็นคนไม่ชอบถ่ายรูป เวลาถ่ายรูปก็ไม่ชอบโพสต์ท่าอะไรเลย ชอบยืนตัวตรงทื่อ ทำหน้านิ่งๆ ปกติเราก็ไม่ใช่คนที่สวยนัก แต่เวลาดูรูปถ่ายตัวเองแล้วจะรู้สึกว่าหน้าตาตัวเองดูแย่มากขึ้นเป็นเท่าตัว
เวลาปกติที่เราไม่ต้องถ่ายรูป เราก็ไม่ได้รู้สึกขาดความมั่นใจแต่อย่างใด ยิ่งช่วงนี้เราใส่แมสตลอดที่ออกไปข้างนอก หรือตอนไปทำงาน แมสก็ช่วยปิดบังใบหน้าเราบางส่วน ช่วยเพิ่มความรู้สึกมั่นใจให้เราได้บ้าง เพราะเราคิดว่าเรามีดวงตาที่ค่อนข้างสวยใช้ได้ แต่พอตั้งแต่จมูกลงไปถึงคางจะไม่สวยแล้ว เราเป็นคนใบหน้ากลม จมูกสั้น(ทำให้เห็นรูจมูกชัด) ปากคล้ำ คางสั้น มีสิวเยอะ ฟันเหยิน รูปขากรรไกรไม่ปกติ (จัดฟันก็ไม่ช่วยอะไร ต้องผ่าตัดขากรรไกร แต่เราไม่ผ่า จึงดูเหมือนคนที่อมอะไรไว้ในปากตลอด)
ล่าสุดเมื่อไม่นานนี้ ที่ทำงานเรามีงานมุทิตาจิตผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง มีคนไปร่วมเยอะ แล้วแผนกเราก็ต้องไปร่วมถ่ายรูปกับผู้ใหญ่ที่เป็นเจ้าภาพด้วย ตอนนั่นเราใส่แมส แต่ก็เห็นแล้วว่าคนอื่นๆที่ไปถ่ายรูปกัน รวมถึงเจ้าภาพ เขาไม่ใส่แมสกัน เราก็ไม่คิดจะถอดแมสออก เพราะถ้าถอดจะยิ่งรู้สึกไม่มั่นใจในหน้าตาตัวเองตอนถ่ายรูป ปกติเราไม่แต่งหน้าไปทำงาน เพราะว่าใส่แมสปิดไว้ตลอด ยิ่งเราถ่ายรูปกันหน้าเวที มันก็จะมีคนอื่นมองมาทางเวทีเยอะ เราไม่อยากให้ใครเห็นหน้าตาเต็มๆของเรา
แต่พอถึงเวลาถ่ายรูป ช่างภาพก็บอกให้ทุกคนถอดแมส รวมทั้งเราด้วย และด้วยความที่เราตัวเตี้ย เราก็ต้องไปนั่งอยู่ข้างหน้าสุด ตอนถ่ายรูปเราก็อมยิ้มนิดๆ ไม่กล้ายิ้มเยอะ เพราะมันฝืน และฟันเราเหยิน ยิ้มแล้วยิ่งดูแย่ จากนั้นช่างภาพบอกให้ทำท่ามินิฮาร์ท เราก็ต้องฝืนทำ และพอถ่ายรูปเสร็จ เราก็รีบใส่แมส และเกิดความรู้สึกเฟล เวลาถ่ายรูปรวมกับหลายๆคน เราจะรู้สึกว่าตัวเองดูไม่ดีเท่ากับคนอื่นๆ ทำไมคนอื่นๆเขาดูดี แล้วเราดูดรอปอยู่คนเดียว
พอเรามาดูรูปที่ถ่ายร่วมกัน ปรากฎว่าเราดูไม่ดีจริงๆด้วย ในขณะที่คนอื่นๆในรูปเขามีรอยยิ้ม จะยิ้มมากหรือยิ้มน้อยก็แล้วแต่ แต่เราไม่มีรอยยิ้มเลย แถมยังเกร็งปาก เม้มปาก สีหน้าดูฝืนๆ หมองๆ เรานึกในใจ "ว่าแล้วเชียว" มันก็ออกมาเหมือนกับทุกทีที่เราถ่ายรูปนั่นแหละ แล้วจะให้เราทำใจชอบการถ่ายรูปได้ยังไง ตอนนี้เราอยากรวย จะได้ไปทำศัลยกรรมทั้งหน้าให้รู้แล้วรู้รอดไป
ถ่ายรูปทีไร เฟลทุกที ไม่มั่นใจรูปลักษณ์ตัวเองเลย
เวลาปกติที่เราไม่ต้องถ่ายรูป เราก็ไม่ได้รู้สึกขาดความมั่นใจแต่อย่างใด ยิ่งช่วงนี้เราใส่แมสตลอดที่ออกไปข้างนอก หรือตอนไปทำงาน แมสก็ช่วยปิดบังใบหน้าเราบางส่วน ช่วยเพิ่มความรู้สึกมั่นใจให้เราได้บ้าง เพราะเราคิดว่าเรามีดวงตาที่ค่อนข้างสวยใช้ได้ แต่พอตั้งแต่จมูกลงไปถึงคางจะไม่สวยแล้ว เราเป็นคนใบหน้ากลม จมูกสั้น(ทำให้เห็นรูจมูกชัด) ปากคล้ำ คางสั้น มีสิวเยอะ ฟันเหยิน รูปขากรรไกรไม่ปกติ (จัดฟันก็ไม่ช่วยอะไร ต้องผ่าตัดขากรรไกร แต่เราไม่ผ่า จึงดูเหมือนคนที่อมอะไรไว้ในปากตลอด)
ล่าสุดเมื่อไม่นานนี้ ที่ทำงานเรามีงานมุทิตาจิตผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง มีคนไปร่วมเยอะ แล้วแผนกเราก็ต้องไปร่วมถ่ายรูปกับผู้ใหญ่ที่เป็นเจ้าภาพด้วย ตอนนั่นเราใส่แมส แต่ก็เห็นแล้วว่าคนอื่นๆที่ไปถ่ายรูปกัน รวมถึงเจ้าภาพ เขาไม่ใส่แมสกัน เราก็ไม่คิดจะถอดแมสออก เพราะถ้าถอดจะยิ่งรู้สึกไม่มั่นใจในหน้าตาตัวเองตอนถ่ายรูป ปกติเราไม่แต่งหน้าไปทำงาน เพราะว่าใส่แมสปิดไว้ตลอด ยิ่งเราถ่ายรูปกันหน้าเวที มันก็จะมีคนอื่นมองมาทางเวทีเยอะ เราไม่อยากให้ใครเห็นหน้าตาเต็มๆของเรา
แต่พอถึงเวลาถ่ายรูป ช่างภาพก็บอกให้ทุกคนถอดแมส รวมทั้งเราด้วย และด้วยความที่เราตัวเตี้ย เราก็ต้องไปนั่งอยู่ข้างหน้าสุด ตอนถ่ายรูปเราก็อมยิ้มนิดๆ ไม่กล้ายิ้มเยอะ เพราะมันฝืน และฟันเราเหยิน ยิ้มแล้วยิ่งดูแย่ จากนั้นช่างภาพบอกให้ทำท่ามินิฮาร์ท เราก็ต้องฝืนทำ และพอถ่ายรูปเสร็จ เราก็รีบใส่แมส และเกิดความรู้สึกเฟล เวลาถ่ายรูปรวมกับหลายๆคน เราจะรู้สึกว่าตัวเองดูไม่ดีเท่ากับคนอื่นๆ ทำไมคนอื่นๆเขาดูดี แล้วเราดูดรอปอยู่คนเดียว
พอเรามาดูรูปที่ถ่ายร่วมกัน ปรากฎว่าเราดูไม่ดีจริงๆด้วย ในขณะที่คนอื่นๆในรูปเขามีรอยยิ้ม จะยิ้มมากหรือยิ้มน้อยก็แล้วแต่ แต่เราไม่มีรอยยิ้มเลย แถมยังเกร็งปาก เม้มปาก สีหน้าดูฝืนๆ หมองๆ เรานึกในใจ "ว่าแล้วเชียว" มันก็ออกมาเหมือนกับทุกทีที่เราถ่ายรูปนั่นแหละ แล้วจะให้เราทำใจชอบการถ่ายรูปได้ยังไง ตอนนี้เราอยากรวย จะได้ไปทำศัลยกรรมทั้งหน้าให้รู้แล้วรู้รอดไป