เราไม่ได้นับถือศาสนาค่ะ ถ้าเอาตามบัตรประชาชนก็เรียกว่าไม่มีศาสนามาเป็นสิบปีแล้ว
สาเหตุคือ
เดิมเป็นพุทธตามพ่อแม่ แม่เป็นคนชอบเข้าวัด ชอบทำบุญ อาจเรียกได้ว่าเข้าลัทธิบ้าบุญเลยก็ไม่ผิด เราเป็นแค่พุทธตามบัตร เป็นคนไม่สามารถเชื่ออะไรลอยๆได้ เมื่อศึกษา และตั้งคำถาม ถามพระ ถามบรรดาเพื่อนบ้าบุญของแม่
เช่น
ทำไมต้องมาวัดเพื่อไหว้วัตถุ (พระพุทธรูป ) ไปวัดเพื่อขอพร เอาเงินไปบริจาคทำบุญ เสาะหาพระดังๆ แทนที่จะศึกษาคำสอนของศาสนา
ทำไมใน1วัด จะต้องมีการสร้างวัตถุตลอดเวลา 1วัด มีพระพุทธรูปแค่1องค์ไม่ได้
ทำไมต้องเข้าวัดถึงมีแต่ตู้บริจาค คนไม่มีเงิน=ไม่มีบุญหรอ? ทำไมคนถึงคิดว่าการบริจาคเยอะๆจะยิ่งได้บุญ
การที่ผู้ชายแข็งแรง ยังสามารถทำงานได้ การละทิ้งทางโลก ละทิ้งครอบครัว มาบวช ถือเป็นการเห็นแก่ตัวหรือไม่?
ศาสนาพุทธไม่เคยสอนให้ไหว้พระขอพร แต่ทำไมคนส่วนมากเข้าวัดเพื่อจะขอพร
ทำไมวัดไทยถึงให้เรื่องพิธีกรรม ( สร้างศาลา ตัดลูกนิมิตร หล่อพระ ทอดกฐิน สวดพาลยักษ์ ต่อชะตา) สำคัญกว่าการปฏิบัติ นั่งสมาธิ ศึกษาธรรม
พุทธสอนให้ละกิเลส แต่วัดไทยดังๆมีแต่การบริจาค ติดป้ายชื่อว่าใครสร้าง บริจาคเท่าไหร่ เพื่ออะไร
การละกิเลส ไม่หลงในรูป รส กลิ่น เสียง ย้อนแย้งกับสังคมปัจจุบันหรือไม่
ทำไมการตั้งคำถาม ต่อคำสอน กลายเป็นการลบหลู่ ทั้งที่หลักกาลามสูตร สอนให้ไม่เชื่อ?
ทำไมคนไทยพุทธจำนวนมาก นับถือพุทธแค่เปลือก หลายคนบอกว่าตัวเองเข้าวัด สวดมนต์ทุกวัน แต่เห็นศาสนาเป็นแค่เครื่องราง ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าจริงๆศาสนาสอนอะไร
คำถามเรานี้ เราแทบไม่เคยได้รับคำตอบทั้งจากพระ และจาก 'บรรดาคนดี นุ่งขาวห่มขาว เข้าวัดทำบุญประจำ' กลับด่าทอ ทำให้เราเอาศาสนาออกจากบัตร และเกลียดการเข้าวัดไปเลย
เช่น คนรุ่นก่อนๆเขาทำตามกันมาเป็นร้อยๆปีไม่เคยมีปัญหา คุณทำไมคิดได้แย่ขนาดนี้ ทำไมเกิดมาขัดบุญพ่อแม่ สงสารพ่อแม่ที่ลูกใจบาปขนาดนี้
เมื่อเราตัดสินใจเปลี่ยนศาสนา คนที่ด่าเรายิ่งมาบลัฟ ' ศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่ดีที่สุดในโลก เพราะศาสนา....ต้อง.... ศาสนา....ต้อง....'
ไม่ว่าใครก็มองว่าศาสนาตนดีที่สุดทั้งนั้น แต่สิ่งที่น่ารังเกียจคือการเอาสายตาของศาสนาตนไปเปรียบเทียบกับศาสนาอื่น แล้วกดศาสนาอื่นให้แย่ลงต่างหาก
จากการตั้งคำถาม แทนที่เราจะยิ่งศรัทธาในศาสนา กลับยิ่งกันเราห่างออกไป จนวันหนึ่งเราตัดสินใจหันหลังให้ศาสนานี้ และไม่คิดอยากได้ชื่อว่าเป็นคนพุทธอีกเลย
ทำไมคนไทยพุทธส่วนมากคลั่งศาสนา มากกว่านับถือคะ
สาเหตุคือ
เดิมเป็นพุทธตามพ่อแม่ แม่เป็นคนชอบเข้าวัด ชอบทำบุญ อาจเรียกได้ว่าเข้าลัทธิบ้าบุญเลยก็ไม่ผิด เราเป็นแค่พุทธตามบัตร เป็นคนไม่สามารถเชื่ออะไรลอยๆได้ เมื่อศึกษา และตั้งคำถาม ถามพระ ถามบรรดาเพื่อนบ้าบุญของแม่
เช่น
ทำไมต้องมาวัดเพื่อไหว้วัตถุ (พระพุทธรูป ) ไปวัดเพื่อขอพร เอาเงินไปบริจาคทำบุญ เสาะหาพระดังๆ แทนที่จะศึกษาคำสอนของศาสนา
ทำไมใน1วัด จะต้องมีการสร้างวัตถุตลอดเวลา 1วัด มีพระพุทธรูปแค่1องค์ไม่ได้
ทำไมต้องเข้าวัดถึงมีแต่ตู้บริจาค คนไม่มีเงิน=ไม่มีบุญหรอ? ทำไมคนถึงคิดว่าการบริจาคเยอะๆจะยิ่งได้บุญ
การที่ผู้ชายแข็งแรง ยังสามารถทำงานได้ การละทิ้งทางโลก ละทิ้งครอบครัว มาบวช ถือเป็นการเห็นแก่ตัวหรือไม่?
ศาสนาพุทธไม่เคยสอนให้ไหว้พระขอพร แต่ทำไมคนส่วนมากเข้าวัดเพื่อจะขอพร
ทำไมวัดไทยถึงให้เรื่องพิธีกรรม ( สร้างศาลา ตัดลูกนิมิตร หล่อพระ ทอดกฐิน สวดพาลยักษ์ ต่อชะตา) สำคัญกว่าการปฏิบัติ นั่งสมาธิ ศึกษาธรรม
พุทธสอนให้ละกิเลส แต่วัดไทยดังๆมีแต่การบริจาค ติดป้ายชื่อว่าใครสร้าง บริจาคเท่าไหร่ เพื่ออะไร
การละกิเลส ไม่หลงในรูป รส กลิ่น เสียง ย้อนแย้งกับสังคมปัจจุบันหรือไม่
ทำไมการตั้งคำถาม ต่อคำสอน กลายเป็นการลบหลู่ ทั้งที่หลักกาลามสูตร สอนให้ไม่เชื่อ?
ทำไมคนไทยพุทธจำนวนมาก นับถือพุทธแค่เปลือก หลายคนบอกว่าตัวเองเข้าวัด สวดมนต์ทุกวัน แต่เห็นศาสนาเป็นแค่เครื่องราง ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าจริงๆศาสนาสอนอะไร
คำถามเรานี้ เราแทบไม่เคยได้รับคำตอบทั้งจากพระ และจาก 'บรรดาคนดี นุ่งขาวห่มขาว เข้าวัดทำบุญประจำ' กลับด่าทอ ทำให้เราเอาศาสนาออกจากบัตร และเกลียดการเข้าวัดไปเลย
เช่น คนรุ่นก่อนๆเขาทำตามกันมาเป็นร้อยๆปีไม่เคยมีปัญหา คุณทำไมคิดได้แย่ขนาดนี้ ทำไมเกิดมาขัดบุญพ่อแม่ สงสารพ่อแม่ที่ลูกใจบาปขนาดนี้
เมื่อเราตัดสินใจเปลี่ยนศาสนา คนที่ด่าเรายิ่งมาบลัฟ ' ศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่ดีที่สุดในโลก เพราะศาสนา....ต้อง.... ศาสนา....ต้อง....'
ไม่ว่าใครก็มองว่าศาสนาตนดีที่สุดทั้งนั้น แต่สิ่งที่น่ารังเกียจคือการเอาสายตาของศาสนาตนไปเปรียบเทียบกับศาสนาอื่น แล้วกดศาสนาอื่นให้แย่ลงต่างหาก
จากการตั้งคำถาม แทนที่เราจะยิ่งศรัทธาในศาสนา กลับยิ่งกันเราห่างออกไป จนวันหนึ่งเราตัดสินใจหันหลังให้ศาสนานี้ และไม่คิดอยากได้ชื่อว่าเป็นคนพุทธอีกเลย