สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูอายุ22 พึ่งทำงานบอเอกชนที่เงินเดือนไม่มาก ทั่วไป และอาศัยอยู่กับครอบครัวตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ค่ะ แต่ชีวิตไม่เคยมีความสุขเลยถึงแม้ว่าที่บ้านจะมีข้าวให้กิน มีที่อยู่ และได้เรียนหนังสือจนจบ แต่ไม่เคยมีความสุขกับสิ่งที่มีเลย แล้วไม่สามารถคิดภูมิใจได้ถึงแม้ใครๆจะบอกว่ามีหมอนให้นอน มีข้าวให้กินก็บุญแล้ว แต่ไม่มีความสุขเพียงเพราะ ครอบครัวไม่เคยพูดจาดีใส่เลย พูดจาดูถูก และทะเลาะวิวาท ทำร้ายร่างกายแต่ไม่หนัก ทำลายข้าวของ(หนัก) หนูพบเห็นพฤติกรรมเช่นนี้มาตลอดช่วงอายุ แต่ครอบครัวก็ส่งเรียน เลี้ยงข้าวไม่เคยขาด ถึงแม้จะไม่ได้ให้เลือกทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ จนถึงตอนนี้หนูทำงานและมีเงินเดือนของตัวเอง ถึงจะไม่มาก แต่อิสระทางความคิดและการใช้ชีวิตยังคงไม่มี จนเป็นคนที่ไม่กล้าตัดสินใจ และไม่มีเป้าหมายในชีวิต ใช้ชีวิตไปเพียงวันๆ เพื่อให้ที่บ้านไม่ผิดหวังไปมากกว่านี้ เพื่อนไม่มีเป็นทางการมากนัก เพราะแต่ละคนแยกย้ายกันไปทำงาน และอาศัยของใครของมัน ทำให้หนูชอบเก็บตัว กลัวโลกภายนอก แล้วกลัวคำพูดของแม่มากๆ เพียงแค่นิดเดียวก็กลั้นน้ำตาไม่ได้ แต่ถ้าเป็นคนนอกมาด่าแรงแค่ไหนก็ไม่เคยสะเทือนใจเลย แต่แค่แม่ว่าเพียงเล็กน้อยก็น้ำตาไหลพรากเลยค่ะ ตอนนี้ไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อ เคยแอบไปหาหมอเองจนแม่จับได้ก็โดนว่าว่าไม่ควรไปอีกเนื่องจากเราคิดไปเอง งี่เง่า แล้วเปิดอกพูดคุยหลายครั้งจนท้อแล้วค่ะ ย้ำว่าเราตั้งสติแล้วใช้น้ำเสียงปกติกับแม่ตลอด แต่จะได้รับการตะคอกและว่ากลับมาว่าแค่นี้รับไม่ได้จะไปใช้ชีวิตข้างนอกได้อย่างไร แต่หนูกล้าพูดว่าหนูไม่เคยมีปัญหาเรื่องเรียน และทำงาน พูดคุยกับเพื่อนได้ปกติค่ะ มีแค่เศร้าและกังวลเรื่องที่บ้านเท่านั้น หรืออีกแบบตอนที่เปิดอกคุยกันแม่ก็จะร้องไห้ แล้วพูดว่าใช่แม่ไม่ดีเอง แม่มันแย่เลี้ยงลูกไม่ดี โดยที่เป็นอยู่2แบบเท่านั้นค่ะ ทำให้หนูหมดหวังที่จะเปิดอก ส่วนมีอีกสองคนที่บ้านหนักกว่านี้อาจจะไม่ลงดีเทลมากนัก เพราะคนที่ใกล้ตัวสุดคือแม่ค่ะ ใจจริงหนูต้องการคุยและแก้ปัญหาไปกับแม่โดยไม่มีอารมณ์มาเกี่ยวปรับคนละครึ่ง แต่ลองมาร่วม10ปี ที่ค่อยๆโตขึ้นมันมีแต่แย่ลงที่จะพูดออกไป ตอนนี้หนูไม่รู้ว่าหนูต้องใช้ชีวิตไปทำไม เป้าหมายคืออะไรเลยค่ะ ไม่มีผู้ใหญ่ให้ปรึกษา ไม่มีคนรับฟังเลย หนูหาทางออกไม่ได้ทั้งๆที่คนอื่นลำบากกว่าเยอะ ทำยังไงถึงจะต้องเป็นคนที่เข้มแข็ง และเลิกร้องไห้คิดมาก วิตกกังวลกับแค่คำพูดแม่ หนูไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ แต่ก็กลัวจะไม่มีคนอยู่กะเขา เพราะเราเป็นลูกคนเดียว แล้วอายุห่างกับแม่ถึง40ปี หนูไม่รู้ต้องทำยังไงเลยค่ะ ขอบคุณที่อ่านค่ะ
อายุ22 แต่ไม่สามารถแก้ปัญหาชีวิตตัวเองเล็กๆน้อยๆได้