โดนครอบครัวทำร้ายร่างกายค่ะ

มันอาจจะไม่น่าเชื่อเท่าไหร่แต่เราคิดว่าหลายคนอาจจะมีปัญหาแบบนี้เหมือนกับเราค่ะ บางคนก็อาจจะหนักกว่าเราก็ได้ ถึงแม้เราจะยังเด็กอยู่แต่การที่เราโดนแบบนี้บ่อยๆตั้งแต่เด็กก็ไม่ไหวเหมือนกัน ครอบครัวเรามีอยู่7คนค่ะ แต่พ่อกับแม่อย่ากันแล้วก็แยกกันอยู่คนละบ้าน บ้านที่เราอยู่ตอนนี้มีแค่2คนคือเรากับย่า ส่วนพ่อจะอยู่คนเดียวอีกบ้านแต่อยู่ติดๆกัน พี่เรียนมหาลัยค่ะ อยู่หอ ส่วนแม่ตายายอยู่อีกบ้านไกลเลยค่ะ ตอนเด็กๆ เราไม่เคยเห็นหน้าแม่ตัวเองเลยเราคิดว่าเราไม่มีแม่ด้วยซ้ำไป ตั้งแต่แม่คลอดเราออกมาแล้วเรากับแม่ออกจากโรงพยาบาล แม่ก็เอาเราใส่ตะกร้าเล็กๆ แล้วไปให้ย่าเราเลี้ยง เราแทบจะไม่ได้กินนมแม่เลย ได้กินก็แค่ตอนยังอยู่ในโรงพยาบาล ส่วนพ่อเป็นคนติดเหล้าค่ะติดบุหรี่ติดยา ทำร้ายแม่จนอย่ากัน ตอนที่เราอายุ4ขวบเราเพิ่งได้เห็นหน้าแม่เป็นครั้งแรก แล้วความทรงจำแรกที่เกี่ยวกับแม่เรา คือ แม่มาขอเงินย่าเราเพื่อไปซื้อของแบรนด์ต่างๆมา ตอนที่แม่มาหาเรามาหาครั้งแรกแม่ไม่อุ้มเราเลยไม่เคยอุ้มด้วยซ้ำ ส่วนพ่อก็ชอบขโมยเงินย่าหรือไถเอาเงินย่าไปซื้อเหล้าซื้อบุหรี่ พอเงินย่าหมดแล้วก็ไปกู้เงินจนหนี้หลายล้าน พอสร้างหนี้เสร็จพ่อเราก็หนีหนี้ไปอยู่ที่ภาคใต้ปล่อยให้ย่าเราใช้หนี้ ย่าเราไม่มีเงินแล้วเพราะว่าพ่อเอาไปจนหมด ย่าเลยต้องขายบ้านตัวเองเพื่อเอาเงินมาใช้หนี้ให้พ่อ แล้วต้องไปอาสัยอยู่บ้านคนอื่นจนกว่าจะหาเงินสร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นมาใหม่ได้ พอย่าเราสร้างตัวขึ้นมาใหม่ได้ก็โดนพ่อเราเอาเงินไปอีก แต่ย่าเราเก็บเงินไว้ได้ส่วนนึงเลยรอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้ ส่วนเราก็โดนพ่อทำร้ายตั้งแต่เด็กโดนกดดันให้เรียนให้เก่งสอบให้ได้ที่1พอเราทำไม่ได้ก็ขังเราไว้ในห้องหรือไม่ก็ทำร้ายร่างกายเราอยู่อย่างนั้นพอเราร้องไห้พ่อก็ขู่เราว่าจะฆ่าเราถ้ายังไม่หยุดร้องจนเราเจอว่าเราเป็นแพนิค หรืออาการตกในอย่างรุนแรงตอน9ขวบ เราเป็นหนักมากจนต้องได้กินยา เพราะเราตรวจเจอช้าเกินไปมันเลยอาการหนัก มีอยู่วันนึงหมอนัดให้เราไปตรวจสุขภาพจิตตามปกติ หมอบอกเราก็บย่าว่าให้ลองเปลี่ยนที่อยู่เพื่ออาจจะดีขึ้น เราเลยย้ายไปอยู่กับแม่ช่วงตอน ป5 แม่ไม่ค่อยมาหาเราสักเท่าไหร่เราเลยคิดว่าแม่เป็นคนดี ตอนเราย้ายไปแรกๆแม่ก็ทำกับเราดีเหมือนแม่คนอื่นๆ แต่พออยู่ไปนานๆเข้าแม่ก็ด่าเราว่าเราอ้วน แล้วก็เริ่มอดอาหารเรา ตอนเราอยู่ที่นู้นเราแทบจะไม่ได้กินข้าวเลยค่ะ ถ้าได้กินก็จะเป็นพวกเศษอาหารหรืออาหารที่ใกล้เสียแล้ว วันนึงแม่เอาข้าวซอยไก่ที่เราชอบมาให้ นานๆทีเราจะได้กินของอร่อย เรากินได้ไม่กี่คำ เราก็รีบวิ่งไปอ้วกที่ห้องน้ำเลยค่ะ มันเป็นข้าวซอยที่ใกล้บูดแล้วแบบแย่มากๆ เรากินอาหารแบบนี้มานานกว่า1ปี จนกระเพาะเรารับไม่ไหวแล้วเราก็อาหารเป็นพิษค่ะ ตอนนั้นเราเป็นหนักมาก ลาเรียนไปประมาณสัปดาห์กว่าๆค่ะ แม่รู้ว่าเราอาหารเป็นพิษแต่ก็ไม่ได้สนใจไม่พาไปหาหมอ ไม่แม้แต่จะซื้อยามาให้ด้วยซ้ำ ส่วนยายกับตาก็ไม่สนใจอะไรเราเลย เราปวดท้องจนลุกไม่ไหวไข้ขึ้นไป40กว่าๆ ลุกออกจากเตียงไม่ได้ แล้วแม่ก็ยังเอาอาหารมาให้เหมือนเดิม แต่ไม่เช็ดตัว ไม่พยุงเราเดินเลย เราต้องดิ้นรนทำเองทั้งหมด
เราโทรไปปรึกษาย่าตลอดเรื่องนี้ตลอด เราก็เลยย้ายไปที่บ้านย่าเหมือนเดิมตอน ป6 ก็คือปีนี้นี่แหละค่ะ ด้วยความที่พ่อเราบังคับเราเรียนหนักๆ เราเลยได้เกรด4ตั้งแต่ ป1-ป6 และรางวัลต่างๆที่ไปแข่งมาแล้วได้รับรางวัล แต่เราไม่รู้สึกดีใจกับรางวัลนั้นๆเลย จนตอนนี้พ่อให้เราสอบเข้าม1ที่โรงเรียนอันดับ1ของเชียงใหม่ เรารู้ว่ามันยากมากสำหรับเรา เราอ่านหนังสือสอบหนักมาก ทั้งเรียน ทั้งอ่านหนังสือสอบ ทำงานกลุ่ม แข่งขันงานวิชาการ เราทำทุกอย่างนี้จนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนส่วนพ่อก็เอาแต่ด่าเราว่าโง่ไม่รู้จักตั้งใจเรียน เรียนไม่เก่ง สมองเปื่อยไปแล้วหรอ พ่อจะด่าอะไรเราก็ได้แต่พ่อเลือกที่จะดูถูกความตั้งใจและความมั่นใจของเรา เราผิดมากเลยหรอ ด่าเราทั้ง"ไม่น่าเกิดมาเลย"   "กูไม่น่าเลี้ยงมา "   ด่าเราแบบนี้บ่อยมากแต่พอพ่อไม่มีเงินเงินหมดหรือป่วยช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ก็จะมาของร้องอ้อนวอนเราขอให้เราช่วยแล้วก็ทวงบุญคุณกับเรา พระคุณเดียวที่พ่อแม่ให้เรามาคือทำให้เราเกิดมาทั้งๆที่เราไม่ได้อยากเกิดมาเลยด้วยซ้ำ ไม่เคยซื้อของขวัญวันเกิดให้เลยตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยอยู่ฉลองวันเกิด เราแค่อยากอยู่แบบอบอุ่น คอยปรึกษาคอยให้กำลังใจกันแบบคนอื่นบ้างไม่ได้หรอ มันเป็นความฝันสูงสุดในชีวิตนี้ของเราเลย เราแค่แยากรู้ว่าเราผิดอะไร