เล่าเรื่องของชีวิตที่อยากจะระบายมานาน(ครอบครัว)

เราเป์นเหมือนคนไร้ตัวตนในบ้านหรือนอกบ้านเรามีน้องชายอยู่1คนเรารู้สึกไม่มีค่าเข้าเรื่องเลยละกันเราอะกล้าพูดว่าตัวเองเรียนเก่งอย่างน้อยก็เก่งกว่าน้องแต่เราไม่เข้าใจทำไมเวลาเราเปอร์เซ็นตกนิดเดียวจาก99.08%เหลือ99.00%มันร้ายเเรงขนาดนั้นเลยหรอส่วนน้องเราไม่มีอะไรดีสักอย่างเรียนก็โง่สอบก็ตกการบ้านก็ไม่ทำงานบ้านก็มีแต่เราทำแต่ทำไมคนที่ถูกลืมถึงเป็นเราหละการเกิดเป็นผู้หญิงมันน่าผอดหวังมากเลยหรอขนาดแม้แต่คนที่ไม่ใช่พ่อแม่เราแม้แต่แม่ค้าตลาดนัดก็ยังชื่นชมแต่น้องเราเคยคิดนะว่าการมีตัวตนของเรามันไม่ได้สำคัญเเละอยากจะจบชีวิตตัวเองเเม้แต่เราเป็นโรคซึมเศร้าเขายังไม่รู้เลยแล้วเรามันจะไปสำคัญอะไรทำดีไม่ได้ดีแต่ทำผิดด้วยความไม่ตั้งใจกลับโดนต่อว่าเหมือนทำใครตายเราเกลียดชีวิตแบบนี้ถ้าจะให้เราบอกว่าอยู่รร.สบายใจกว่าอยู่บ้านเราก็ยอมรับว่ามันจริงเพราะอยู่รร.เรายังมีเพื่อนๆที่ค่อยปลอบใจและชื่นชมมันเป็นสิ่งที่ไม่เคยได้รับมาก่อนเลยทั้งชีวิตต้องจมอยู่กับความรับผิดชอบที่เหมือนการปิดทองหลังพระเรื่อยมา