รู้ว่าเป็นห่วงแต่หนูเหนื่อย

คือว่าเราดรอปเรียนเนื่องด้วยจิตใจที่ไม่พร้อมต่อการเข้าสังคมและรับแรงกดดันเลยออกมาก่อน ตอนนี้เลยอยู่ที่บ้านหากิจกรรมอะไรทำเพื่อเราจะได้ออกไปทำอะไรบ้างที่มันเข้าสังคมเพราะแม่อยากให้เราอยู่ในสังคมให้ได้และเราหนีมันไปตลอดไม่ได้ ใจบอกไม่ค่อยไหวก็ต้องไปต่อเพราะเราก็อยากหาอะไรทำแม้มันจะฝืนๆ

เมื่อสัปดาห์วันเสาร์-อาทิตย์ก่อนก็เริ่มไปขายน้ำกับแม่และเมื่อสองวันที่ผ่านมาเราไม่ได้ไปขายเลยเพราะเราไม่สบายจริงๆ ตอนตื่นมาบอกแม่ แม่ก็ไม่ค่อยเชื่อนึกว่าเราขี้เกียจแล้วเลยให้พักๆไปพอแม่กับมาก็ไม่ได้สนใจสักพัก จนเราก็แอบน้อยใจหน่อยๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จนพอแม่เดินผ่านก็เพิ่งมาจับตัว ตัวก็ร้อนจริงๆทั้งที่เราก็บอกไปแล้วว่าไม่สบาย แม่เลยจะพาไปหาหมอแต่เรายืนกรานว่าไม่เป็นไรกินพาราเดี๋ยวก็หาย จากนั้นพอวันต่อมาเราก็ยังมีอาการปวดหัวกับมึนๆอยู่เลยขอแม่หยุดอีกวันเพราะกลัวตากลมแล้วจะไม่สบายหนัก แม่ก็ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่แต่ก็ยอม เราเลยไม่ได้ไปขายของเลยทั้ง2วัน วันนี้เรานอนนานกว่าวันอื่นๆหน่อยแม่ก็มาปลุกบอกพรุ่งนี้มีนัดหมอเดี๋ยวตื่นสายถ้ายังนอนต่อแบบนี้เดี๋ยวตื่นสายก็จะนอนดึกไปด้วย แล้วก็บ่นประมาณ"เพื่อนคนอื่นแม่นะเขาเสียใจมากที่แต่ก่อนตอนเขาไปเรียนไ้ด้เข้าไม่ไปหรือลาออกก่อนบ้างเนี่ย ตอนนี้มาเป็นแม่ค้าเขาเสียใจมากที่เสียโอกาสเรียนต่อให้จบจะได้ไปทำอาชีพที่ดีกว่านี้" เราไดันว่าให้เรียนต่อเพราคนอื่นเขาคิดแบบนี้เพราะคนที่ไปเรียนคือหนูไม่เขา

อยากบอกแม่กับพ่อที่กดดันแบบอ้อมๆให้เราไปโรงเรียนว่าโรงเรียนไม่เซฟโซนของทุกคนกับหนูมันเป็นเหมือนโรงเชือดมากกว่าโรงเรียน ให้หนูพักจริงๆสักทีไม่ใช่แต่จะดัน ดัน ดันว่าให้เรียนต่อเพราะคนอื่นเขาคิดแบบนี้เพราะคนที่ไปเรียนคือหนูไม่ใช่เขา🥲 แค่สมัยก็ต่างกันแล้วจิตใจก็ของใครของมันแม่กับพ่อไม่เป็นหนูนี่ถึงพยายามเข้าใจไปก็ไม่ได้ใช้ใจหนูคิด แค่ที่บ้านก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้วหยุดฆ่าหนูแบบช้าๆทีหนูเหนื่อยแล้วจริงๆนะ ถ้าหนูได้ใช้ชีวิตดีแต่ไม่มีโอกาสได้ทำตามความฝันของหนูแบบที่พ่อกับแม่อยากให้เป็นหนูก็คงต้องอดทนกับเรื่องแบบนี้ต่อไปจนวันตาย ปล่อยหนูไปเถอะขอร้องแค่ชีวิตของหนูก็เป็นหนูแล้วไม่ต้องคิดแทนกันหรอก คนเป็นซึมเศร้าจะเอาอะไรมายัดเยียดให้เขาน้ำตาตกทำไม😢

ช่วยพิมพ์กันเบาๆกันหน่อยนะคะเพราะรับไม่ไหวแล้วจริงๆ เราพยายามพูดกับพ่อแม่ไปแล้วเขาก็ฟังแต่ไม่ได้จะเข้าใจอะไรขึ้นเลย