ทำไมคน​ไทย(not all)​คิดว่าการมีชีวิตดีเป็นเรื่องเพ้อฝัน​และคนชีวิตดีคืออวด

กรรมการคนที่1 คือ ความอิจฉาริษยาพยาบาทอาฆาตจองเวรแค้นฝังหุ่นของเดี๊ยนเอง นี่แหละกรรมการคนโปรดคนแรกของเดี๊ยน กรรมการท่านที่2 คือ ความอวดดื้อถือดี. ความมีมารยาสาไถย ปลิ้นปล้อนตลบแตลง หน้าอย่าง หลังอย่า

ชีวิตสลิ่ม Ig ดี๊ดีเสมอ เดี๋ยวจะไปทานอาหารญี่ปุ่นในห้างตอนเที่ยง พอรูปร่างดี ก็กล้าโชว์ตัวออกงานเยอะขึ้น อัพเฟสรัวๆ ในเฟสส่วนตัวที่มีคนตามราวๆ 2 พันกว่าคน ไม่รับสมาชิกใหม่เพิ่ม แค่นี้ก็อวดชีวิตดี๊ดี

ไม่มีอะไรค่ะ แค่อยากมาระบายความรู้สึกดีใจ เรามียายที่แสนดีมาก เขาเลี้ยงเราจนเติบโตมาอย่าสุขสบาย อาจจะไม่ได้สบายอย่างหรูหรา ขนาดคนรวย เศรษฐี แต่ก็พอมีในระดับหนึ่ง เรากะยายฝ่าฟันอะไรต่างๆมาด้วยกัน 

สวัสดีค่ะ กะทู้นี้เป็นกะทู้แรกของเราเลยนะ พอดีว่าเมื่อวันอาทิตย์ ที่ 29 มีนาคม ที่ผ่านมา เราได้ขึ้น MRT ไปกับเพื่อนอีก2คน (ผญ.1 . ผช.1 คน) จากสถานีพหลโยธิน เราเข้าไปนั่งแล้วได้หันไปเห็นผช.คนนึง คือตรง

คือเล่นเฟสบุ๊คมาประมาณ 6 ปีแล้วตั้งแต่ยังแบ๊วๆ คือตอนแรกๆรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่อเมซิ่งมากๆ ติดงอมแงม โพสรูปแบ๊ว อัพสเตตัสเพ้อเจ้อตามอารมณ์ โดยเฉพาะตอนมีความรัก เคยขึ้นสเตตัสแบบหวานซึ้งบ้าง ประชดประช

เราคุยกับคนคนนึงค่ะ เขาโต กว่าเรา 1 ปี คุยไปไม่ถึง 2 เดือน เขาฟิวเเฟนใส่เราค่ะ เเบบ เเฟนเค้าน่ารักจัง อะไรประมาณนี้อะค่ะ เเล้วทีนี้ ผ่านไป 5-6 เดือน เราเลยทักไปถามนางว่า ทำไมไม่ขอเค้าคบหรอ เค้าไม่มีอะ