จบไปแล้วสำหรับ ดวงใจเทวพรหม-พรชีวัน ซึ่งได้ดูตั้งแต่ต้นจนจบ (ทั้ง 5 เรื่อง) แต่ตัดสินใจขอเขียนถึง พรชีวัน เพราะเป็นเรื่องสุดท้ายและคาดว่าน่าจะปิดจบไปได้ดีให้กับดวงใจเทวพรหม... จากที่ดูจนถึงวันนี้ ขอพูดในมุมของคนที่ไม่ได้อ่านนิยายฉบับเต็ม (อ่านเพียงเล่มสรุปที่สำนักพิมพ์จัดทำขึ้น) คิดว่าละครสนุกตามแบบละครทั่วไป แต่ทำร้ายจิตใจผู้อ่านนิยายพอสมควร
สาเหตุที่บอกว่า "สนุกตามแบบละครทั่วไป" คือ ละครทำออกมาดูได้ แต่หลายฉากที่แม้ไม่ต้องอ่านนิยายก็รู้สึกว่า ในชีวิตจริงจะมีใครทำแบบนี้เหรอ...หรือบางซีนที่เหมือนจับการ์ตูนมาใส่มากจนเกินไป (เช่น ตอนที่สรุจเหวี่ยงเชือกจับชีวัน)... เหมือนพยายามให้คนดูสนุก แต่บางอย่างดูขัดๆ แต่ที่เห็นชัดที่สุดคือ บางตัวละครถูกทิ้งไว้กลางทาง ชัดที่สุดคือทวดอ่อน ที่ดูจะเป็นตัวสำคัญที่สุดของเรื่องทั้ง 5 เรื่อง ควรเป็นคนที่อิ่มเอมกับความสุขสมหวังของจุฑาเทพและเทวพรหมทั้ง 5 คู่ แต่วันนี้ไม่มีทวดอ่อนเลย...ในความคิดส่วนตัวคิดว่าหากลดเรื่องของมัสลินวันนี้ลงไป และเพิ่มฉากครอบครัวรุ่นพ่อแม่ รุ่นลูก ทวดอ่อน และคุณชายเทวพันธ์ น่าจะดูน่าจดจำมากกว่า)
ส่วนแง่ของการทำร้ายจิตใจผู้อ่านนิยาย อาจไม่ต้องพูดถึงมาก ขนาดคนที่ไม่ได้อ่านนิยายฉบับเต็ม ยังรู้สึกถึงความประหลาดของบทขนาดนี้ คนที่อ่านนิยายเรื่องนี้จะรู้สึกขนาดไหน (ขอสารภาพว่าพอเห็นชื่อคนเขียนบทก็ทำใจระดับหนึ่งว่า ต้องถอดสมองวางไว้ขณะดู เพราะไม่อย่างนั้นจะเจ็บหนักเหมือนตอนกี่เพ้าที่เคยอ่านนิยายและรอชมมาก แต่สุดท้ายก็ต้องเสียดาย ที่ทำบุคลิกนางเอกพังยับเยิน)... เชื่อว่าการปรับจากนิยายเกิดขึ้นได้ และผู้อ่านก็พร้อมเปิดใจรับ เพียงแต่การปรับต้องยืนอยู่บนพื้นฐานความเป็นจริง
- บุคลิกที่ปรับแล้วแปลก คือ สรุจ-ชีวัน ซึ่งเป็นพระเอก-นางเอกของเรื่อง... การแสดงความรักต่อชีวันชัดเจนกว่าในนิยาย ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ดูมากเกินไปจนรู้สึกถ้ามีคนมาทำแบบนี้จริงก็น่ากลัว ส่วนตัวถ้าแสดงออกแบบสุขุม สรุจจะดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากทีเดียว... ส่วนชีวัน บางการกระทำก็ดูไม่คิดหน้าคิดหลังเกินไป โดยเฉพาะการนัดแฟนเก่ารณภูมิมาเจอกัน เป็นฉากที่รับไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องการพิสูจน์อะไรได้เลย และถ้ามีคนทำแบบนี้คือเลิกคบ
- บุคลิกที่ปรับแล้วดี คือ พรชีวา ในรุ่นลูกชอบตัวละครนี้ที่สุด จนแทบจะเรียกว่าเป็นตัวเอกของเรื่องมากกว่าบทของพระ-นางที่มีแต่ความหวานอย่างเดียวเลยก็ว่าได้
ส่วนที่ดีของละครเรื่องนี้คือการแสดงของนักแสดงทุกคน แต่ที่ชอบที่สุดคือ เต๋า-สโรชา ที่แม้จะมาน้อย แต่สามารถแสดงเป็นหญิงแต้วได้ชัดเจนมาก ยิ่งฉากรวมกันพ่อ แม่ ลูก อยู่รวมกัน ดูแล้วรู้สึกมีความสุขมากที่สุด
พระ-นางของเรื่อง มีเคมีดีมาก และคาดว่าทั้งเก้า และพีพี จะได้คู่กันอีกในเรื่องต่อไป ที่มีบทรองรับเหตุผลในความรักที่เพียงพอกว่านี้
ความจริงแล้วค่ายคุณคิงทำละครได้น่าติดตามหลายเรื่อง ที่ชอบคือ เพลิงพรางเทียน และทุ่งเสน่หา แต่พรชีวันคงไม่เป็นที่จดจำเหมือน 2 เรื่องข้างต้น... เชื่อว่าคุณคิงยังทำละครได้ดี แต่อยากให้ถี่ถ้วนกับบทมากกว่าเดิม...(แต่เรื่อง ใจขังเจ้า ที่ได้ข่าวว่าใช้คนเขียนบทคนเดียวกับพรชีวัน... อาจจะขอเวลาทำใจ และจะลองดูก่อน แต่หากบทแปลกๆ ไม่มีเหตุผลรองรับ ก็ขออนุญาตเปลี่ยนเรื่องดู)
วิจารณ์ พรชีวัน หลังจากดูตั้งแต่ต้นจนจบ
สาเหตุที่บอกว่า "สนุกตามแบบละครทั่วไป" คือ ละครทำออกมาดูได้ แต่หลายฉากที่แม้ไม่ต้องอ่านนิยายก็รู้สึกว่า ในชีวิตจริงจะมีใครทำแบบนี้เหรอ...หรือบางซีนที่เหมือนจับการ์ตูนมาใส่มากจนเกินไป (เช่น ตอนที่สรุจเหวี่ยงเชือกจับชีวัน)... เหมือนพยายามให้คนดูสนุก แต่บางอย่างดูขัดๆ แต่ที่เห็นชัดที่สุดคือ บางตัวละครถูกทิ้งไว้กลางทาง ชัดที่สุดคือทวดอ่อน ที่ดูจะเป็นตัวสำคัญที่สุดของเรื่องทั้ง 5 เรื่อง ควรเป็นคนที่อิ่มเอมกับความสุขสมหวังของจุฑาเทพและเทวพรหมทั้ง 5 คู่ แต่วันนี้ไม่มีทวดอ่อนเลย...ในความคิดส่วนตัวคิดว่าหากลดเรื่องของมัสลินวันนี้ลงไป และเพิ่มฉากครอบครัวรุ่นพ่อแม่ รุ่นลูก ทวดอ่อน และคุณชายเทวพันธ์ น่าจะดูน่าจดจำมากกว่า)
ส่วนแง่ของการทำร้ายจิตใจผู้อ่านนิยาย อาจไม่ต้องพูดถึงมาก ขนาดคนที่ไม่ได้อ่านนิยายฉบับเต็ม ยังรู้สึกถึงความประหลาดของบทขนาดนี้ คนที่อ่านนิยายเรื่องนี้จะรู้สึกขนาดไหน (ขอสารภาพว่าพอเห็นชื่อคนเขียนบทก็ทำใจระดับหนึ่งว่า ต้องถอดสมองวางไว้ขณะดู เพราะไม่อย่างนั้นจะเจ็บหนักเหมือนตอนกี่เพ้าที่เคยอ่านนิยายและรอชมมาก แต่สุดท้ายก็ต้องเสียดาย ที่ทำบุคลิกนางเอกพังยับเยิน)... เชื่อว่าการปรับจากนิยายเกิดขึ้นได้ และผู้อ่านก็พร้อมเปิดใจรับ เพียงแต่การปรับต้องยืนอยู่บนพื้นฐานความเป็นจริง
- บุคลิกที่ปรับแล้วแปลก คือ สรุจ-ชีวัน ซึ่งเป็นพระเอก-นางเอกของเรื่อง... การแสดงความรักต่อชีวันชัดเจนกว่าในนิยาย ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ดูมากเกินไปจนรู้สึกถ้ามีคนมาทำแบบนี้จริงก็น่ากลัว ส่วนตัวถ้าแสดงออกแบบสุขุม สรุจจะดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากทีเดียว... ส่วนชีวัน บางการกระทำก็ดูไม่คิดหน้าคิดหลังเกินไป โดยเฉพาะการนัดแฟนเก่ารณภูมิมาเจอกัน เป็นฉากที่รับไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องการพิสูจน์อะไรได้เลย และถ้ามีคนทำแบบนี้คือเลิกคบ
- บุคลิกที่ปรับแล้วดี คือ พรชีวา ในรุ่นลูกชอบตัวละครนี้ที่สุด จนแทบจะเรียกว่าเป็นตัวเอกของเรื่องมากกว่าบทของพระ-นางที่มีแต่ความหวานอย่างเดียวเลยก็ว่าได้
ส่วนที่ดีของละครเรื่องนี้คือการแสดงของนักแสดงทุกคน แต่ที่ชอบที่สุดคือ เต๋า-สโรชา ที่แม้จะมาน้อย แต่สามารถแสดงเป็นหญิงแต้วได้ชัดเจนมาก ยิ่งฉากรวมกันพ่อ แม่ ลูก อยู่รวมกัน ดูแล้วรู้สึกมีความสุขมากที่สุด
พระ-นางของเรื่อง มีเคมีดีมาก และคาดว่าทั้งเก้า และพีพี จะได้คู่กันอีกในเรื่องต่อไป ที่มีบทรองรับเหตุผลในความรักที่เพียงพอกว่านี้
ความจริงแล้วค่ายคุณคิงทำละครได้น่าติดตามหลายเรื่อง ที่ชอบคือ เพลิงพรางเทียน และทุ่งเสน่หา แต่พรชีวันคงไม่เป็นที่จดจำเหมือน 2 เรื่องข้างต้น... เชื่อว่าคุณคิงยังทำละครได้ดี แต่อยากให้ถี่ถ้วนกับบทมากกว่าเดิม...(แต่เรื่อง ใจขังเจ้า ที่ได้ข่าวว่าใช้คนเขียนบทคนเดียวกับพรชีวัน... อาจจะขอเวลาทำใจ และจะลองดูก่อน แต่หากบทแปลกๆ ไม่มีเหตุผลรองรับ ก็ขออนุญาตเปลี่ยนเรื่องดู)