เราอ่ะเป็นคนที่ได้กลิ่นทุเรียนไม่ได้เลย ได้กลิ่นทีไร ปวดหัวยาวๆจนต้องพึ่งยา แล้วทีนี้อ่ะ แม่เราอ่ะท้องอยู่ แล้วกินทุเรียน เราก็พอเข้าใจนะคนท้อง กินหรือหิวอะไรแปลกๆ
แล้วทุกครั้งที่พวกเขากินทุเรียนเราจะไปนั่งหน้าบ้าน แล้วแม่เรามาบอกเราว่า สบู่ที่เราใช้อ่ะ เขาบอกว่าเหม็นอยากให้เปลี่ยนเราก็เข้าใจอีก เราใช้สบู่เหลวดีนี่สีฟ้าของเด็กอ่ะ แล้วทีนี้มาเราเหม็น น่าจะแพ้ท้อง แล้วแป้งที่แม่ใช้อ่ะ เราก็เหม็น เป็นแป้งเด็ก เบบี้มายด์ เราไม่ถูกชะตากับแป้งเพราะเป็นภูมิแพ้ เราก็บอกแม่เราว่า เราก็เหม็นแป้งที่แม่ใช้เหมือนกัน
ทีนี้แม่เราก็ว่า แหม่พอกูบอกว่าเหม็นกลิ่นดีนี่นี่ ก็มาเหม็นกลิ่นแป้งกูเนาะ จริงๆเราเหม็นมาตั้งนานละ เวลาทาแป้งทีไรเราต้องหาอะไรมาปิดจมูก หรือหายาดมมาดม ที่ไม่ได้บอกเพราะเราคิดว่า มันก็แค่แป้งอ่ะ แต่กับเราแบบ
ก็แค่สบู่เหลวป่ะ แล้วหลังจากที่แม่ท้องอ่ะ เรารู้สึกว่าแม่นิสัยเสียนิดหน่อย จากเดิมไม่ใช่คนแบบนี้ 

เรางงนะ ปาดีดับกันอยู่สองคน ห่วยต้องมาลงที่เรา ลำพังรักษาโรคซีดที่ตัวเองเป็นอยู่ก็เหนื่อยจะแย่ละ ยังต้องมาเงอะงะกับคนท้องอีก เข้าใจเขานะ แต่ก็อยากให้เขาเข้าใจเราบ้าง ไม่พูดไม่ได้แปลว่ารับได้ แค่เห็นว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ แต่พอทีกับเรา นู่นนี่นั่น แพ้ท้องบ้างอะไรบ้าง 

ทีเมื่อก่อนตอนที่น้าสะใภ้ท้องนะ น้าสะใภ้
เพลียๆ ทำงานบ้านไม่ไหว แม่พูดว่า ขนาดท้องละเป็นง่อยขนาดนี้ มีลูกคงไม่ทำอะไร
แต่ดูสภาพตัวเองดิ ไม่ต่างอะไรเลย เราเริ่มไม่ชอบอารมณ์คนท้องละ หรือว่าเราใจดำอำมหิตเกินไป  แต่เรารับไม่ได้จริงๆ 

(แต่น้าสะใภ้ตอนไม่ท้องก็เป็นง่อย ขี้เกียด)