ก็ตามที่บอกเลยครับ คือผมมีผู้หญิง2คนที่ผมเป็นเพื่อนด้วยแต่พวกเราแทบไม่เคยคุยกันแบบตัวเป็นๆเลยครับ
เริ่มจากคนที่1นะครับพวกเราเป็นเพื่อนกันมาปี2ปีได้แล้วแต่ส่วนใหญ่เราจะคุยกันแค่ในแชทพอเจอตัวจริงก็แทบไม่คุยเลยครับผมไม่รู้ว่าจะเข้าหาเขายังไงด้วย
คนที่2เป็นคนที่ผมแอบชอบเกือบปีช่วงปิดเทอม ผมก็ได้ลองทักหาและคุยกันเรื่อยมาพอคุยไปเรื่อยๆผมก็เริ่มจีบเขาจีบได้เกือบเดือน ผมก็มีความมั่นใจว่าเขามีใจให้ผมแน่ๆผมก็ขอเขาคบเลยแล้วเขาก็ตอบตกลงไป พอคืนต่อมาเขาขอลดสถานะจากแฟนเป็นแค่เพื่อนจากนั้นผมก็มีการทักไปหาบ้างนานๆทีทักไป พอเปิดเทอมใหม่ตรงหน้าเสาธงผมบังเอิญได้นั่งอยู่ใกล้เขาแล้วเพื่อนข้างหน้ามันก็ถามว่าช่วงปิดเทอมไป2คนมีซัมติงอะไรป่าวผู้หญิงก็บอกไปว่าก็เป็นแค่เพื่อนกันไม่มีไรหรอกและเขาก็หันมาถามผมว่าใช่มะแค่เพื่อนคุยกันแต่ผมกลับไม่พูดอะไรตอบไปและไม่แม้แต่จะหันไปมองเขาเลยด้วยซ้ำเพราะความรู้สึกตอนนั้นมันปนเปไม่หมดคิดอะไรไม่ออกจากนั้นเขาก็ไม่เคยคุยกับผมอีกเลย แล้วเวลาผ่านไปเจอหรือเดินผ่านเขาไปผมก็จะรู้สึกเกร็งตลอดเลยไม่รู้ปกติหรือเปล่าถึงอย่างนั้นบางทีผมก็ทักไปคุยกับเขาเราก็คุยกันปกติ
(ปล.ผมอยู่มัธยมมันอาจจะดูไร้สาระนะครับ)
ขอวิธีกล้าไปทักทายหรือคุยกับคนที่คุยด้วยผ่านทางแชทอย่างเดียวหน่อยครับ
เริ่มจากคนที่1นะครับพวกเราเป็นเพื่อนกันมาปี2ปีได้แล้วแต่ส่วนใหญ่เราจะคุยกันแค่ในแชทพอเจอตัวจริงก็แทบไม่คุยเลยครับผมไม่รู้ว่าจะเข้าหาเขายังไงด้วย
คนที่2เป็นคนที่ผมแอบชอบเกือบปีช่วงปิดเทอม ผมก็ได้ลองทักหาและคุยกันเรื่อยมาพอคุยไปเรื่อยๆผมก็เริ่มจีบเขาจีบได้เกือบเดือน ผมก็มีความมั่นใจว่าเขามีใจให้ผมแน่ๆผมก็ขอเขาคบเลยแล้วเขาก็ตอบตกลงไป พอคืนต่อมาเขาขอลดสถานะจากแฟนเป็นแค่เพื่อนจากนั้นผมก็มีการทักไปหาบ้างนานๆทีทักไป พอเปิดเทอมใหม่ตรงหน้าเสาธงผมบังเอิญได้นั่งอยู่ใกล้เขาแล้วเพื่อนข้างหน้ามันก็ถามว่าช่วงปิดเทอมไป2คนมีซัมติงอะไรป่าวผู้หญิงก็บอกไปว่าก็เป็นแค่เพื่อนกันไม่มีไรหรอกและเขาก็หันมาถามผมว่าใช่มะแค่เพื่อนคุยกันแต่ผมกลับไม่พูดอะไรตอบไปและไม่แม้แต่จะหันไปมองเขาเลยด้วยซ้ำเพราะความรู้สึกตอนนั้นมันปนเปไม่หมดคิดอะไรไม่ออกจากนั้นเขาก็ไม่เคยคุยกับผมอีกเลย แล้วเวลาผ่านไปเจอหรือเดินผ่านเขาไปผมก็จะรู้สึกเกร็งตลอดเลยไม่รู้ปกติหรือเปล่าถึงอย่างนั้นบางทีผมก็ทักไปคุยกับเขาเราก็คุยกันปกติ
(ปล.ผมอยู่มัธยมมันอาจจะดูไร้สาระนะครับ)