สวัสดีค่ะ ที่ตั้งกระทู้นี้มาเพราะวาอยากเล่าเรื่องราวสมัยป.5ให้ฟังค่ะจนตอนนี้ม.3 มันเป็นเรื่องที่เรายังฝังใจเรามากทุกวันเหมือนฝันร้ายเลยค่ะ 

เริ่มจากช่วงป.5 ช่วงนั้นน่าจะปีที่เริ่มมีโควิด
แล้วมีเกมดังๆที่คนเล่นกันเยอะตอนนั้น
เพื่อนในห้องเราก็เล่นเกมนั้นกัน ตลอด

จนวันที่เรากลับมาบ้านแล้วเล่นเกมแต่ปรากฏว่าเกมมันไม่เล่น มันค้างเล่นไม่ได้ เราโมโหมาก เลยทุบโทรศัพท์ที่กําแพง หลายรอบมากจน โทรศัพท์เครื่องหลุดจากหน้าจอ 
ตอนนั้นตกใจมากค่ะ เพราะตอนนั้นเด็กมาก คิดยังไม่ได้ ควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลยค่ะ ฟิวส์ขาด แล้วแม่เดินเข้ามาพอดี 

เราเลยบอกแม่แบบกลัวๆ ว่าหนูทําโทรศัพท์พัง 
แม่ก็โกรธมาก จากนั้นก้เอาโทรศัพท์ที่พัง มาโยนขว้างกับพื้นให้แตกละเอียดเลยค่ะ ละก็ด่าเรา เอาไม้แขวนเสื้อมาตีเป็น10ๆอัน จนเราทนไม่ไหวร้องไห้ แล้วขอโทษแม่ซํ้าไปมาๆๆๆ 

แต่แม่ก็ไม่หยุดค่ะ แล้วก็พุ่งเข้ามาบีบคอเรา ซึ่งตอนนั้น น้าเราก็อยู่ในสถานการณ์นั้นแต่ไม่คิดจะห้ามแม่เลยค่ะ ตอนนั้นเราหมดหวังมาก แม่บีบแรงจน เราเริ่มจะร้องไห้ไม่ออก หน้าชาไปหมด แม่ตบหน้าเราหลายรอบมาก จนเราไม่ไหวเหมือนใกล้จะตายจริงๆ

แม่ก็หยุด แล้วก็เดินออกไปจากห้อง ตอนนั้นเราก็กว่าจะได้สติก็ หลายนาทีเลยค่ะ ก่อนแม่จะออกไปแม่ก้บอกว่าถ้าจะตายก็ไปโดดระเบียงนะ

โทรศัพท์เครื่องนั้น พ่อเราเป็นคนซื้อให้ค่ะ แต่ใช้ไม่ถึงปีก็พังเพราะเรา ปาทิ้งตอนนั้นรัสึกแย่มากเลยค่ะมันเป็นเพราะเรา เล่นเกมจนไม่ได้สนใจอะไรเลย

สุดท้ายแม่ก็เข้ามาในห้อง แล้วก้เอายามาทา แล้วขอโทษเราค่ะ แต่ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าจะรัสึกยังไงดี

ตอนนั้นก็ระบม บอบชํ้ามาก จากเหตุการณ์นั้นทําให้เรา เริ่มหันมาทําร้ายตัวเองทุกวัน แม่ก็รับรู้นะคะ บอกว่าจะพาไปหาหมอจิตเวช แต่เราปฏิเสธทุกครั้ง จนตอนนี้ ก็ยังพยายามฆ่าตัวตายจริงๆมา3ครั้งแล้วค่ะ 
ทั้งโดดระเบียงจริงๆ แต่ยายมาเห็นพอดี 

ทั้งเรื่องทําร้ายตัวเอง ในครอบครัวเรารู้หมดเลยค่ะ แต่เค้าก็ดูไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น

จนตอนนี้ ม.3 พยายามฆ่าตัวตายให้สําเร็จหลายครั้ง 

แต่ไม่เคยสําเร็จเลยค่ะ เคยเครียดถึงขนาด เป็นอัมพาตครึ่งหน้าด้วยซํ้าค่ะ เป็นมา2ครั้ง 

กระทู้นี้ก็แค่อยากมาเล่า+ระบายค่ะ