ขอระบายเเละขอคำเเนะนำหน่อยค่ะอาจจะยาวหน่อยมันออกมาจากความรู้สึกหนูไม่มีใครพึ่งเลยจริงๆ

คือตอนนี้หนูอายุ14ยายหนูไม่สบายไม่ทราบเลยว่าเป็นโรคอะไรมีอาการปวดหัวจะวูบตลอดเครียดมากไปหาหมอมาหมอก็ไม่สามารถตอบได้ว่าเป็นอะไร หนูอยู่กันเเค่ตายายเเม่จะกลับมาบางครั้ง2อาทิต2-3วันเวลาเขาไม่สบายต้องคอยรอเเม่ คือหนูกลัวมากกลัวที่สุดในชีวิต ยายเป็นทุกอย่างหนูรีบไปโรงเรียนวุ่นๆลืมเก็บห้องกลับมาหนูก็เห็นห้องหนูเป็นระเบียบทุกวันยายยังคอยทำกับข้าวให้กินก่อนไปรร.ทุกเช้า วันนั้นฝนตกหนักหนูโกรธยายมากที่เขาเเค่ฝากร่มไว้ให้เเล้วมันใกล้จะถึงบ้านเเล้วหนูตากฝนมาครึ่งทางมันเปียกหมดเเล้วพอวันถัดมาฝนตกเหมือนเดิมเเต่รอบนี้เขามานั่งรอหนูตั้งเเต่4โมงรถหนูมาถึงเกือบ5โมงเเต่เขาก็นั่งรอเพื่อมากางร่มให้หนูไม่ให้หนูเปียก นี่เเละเขารู้ใจหนูเป็นทุกอย่างเลยในชีวิต เเต่ตอนนี้เขาไม่ค่อยจะดี ความกลัวเข้ามาเรื่อยๆทุกวัน หนูกลัวมากที่จะสูญเสียเขาไปวันเวลาก็เดินไปข้างหน้า หนูไม่เคยสูญเสียใครเลยมีความสุขตลอดที๋ผ่านมา14ปี ถ้าเกิดวันนึงสูญเสียไปจริงๆหนูควรทำยังไงกับชีวิตหนูดีหนูเครียดสับสนมากร้องทุกวันเลยไม่อยากให้วันนั้นมาถึง เเต่ก็รู้มันไม่มีอะไรห้ามได้ หนูโครตกลัวเป็นพวกพี่จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดี ร้องไห้สับสนกับชีวิตจนเหนื่อยที่สุด หนูไม่สามารถบอกความรู้สึกนี้กับใครได้เลยว่ากลัวการสูญเสียมากเเค่ไหนถ้าเป็นเเทนได้หนูอยากเป็นเเทนมากหนูสงสารยายมากพี่ๆเเนะนำหนูหน่อยได้มั่ยควรจัดการยังไงกับความรู้สึกเครียดสับสนพวกนี้จะเป็นเฉพาะเวลาอยู่คนเดียวตลอดเลย