สวัสดีค่ะ เราอยากเเชร์สิ่งที่ผ่านมาในชีวิตเราให้ฟัง
มันเป็นเรื่อง ของครอบครัว เราโตมาในครัวครัวที่ค่อนข้างยากจน มีกันอยุ่4คน พ่อเเม่ พีชายต่างพ่อ เเละเรา พ่อเราเป็นขยัน เเต่เจ้าอารมณ์ หงุดหงิดง่ายใจร้อน เเละชอบใช้กำลัง ปมบาดแผลในใจตั้งเเต่จำความได้ คือต้องทนเห็นพ่อทุบตีเเม่ เวลาเขาทะเลาะกัน เราซึ่งเป็นเด็กกลัวจนตัวสั่น ภาพที่ติดตาคือพ่อใช้ไม้พาดหัวเเม่จนล้มลงไปนอนเลือดอาบ เราเองพยามห้ามเเละเห็นทุกอย่างมันเจ็บปวดมาก จนเวลาผ่านไปเราก้ไปเรียนในเมืองนานๆถึงจะได้กลับบ้าน ระยะเวลาที่เราไม่อยู่เค้าก้มีปัญหาทุบตีกันหลายครั้ง บางครั้งตีกันคาสายโทรศัพท์ที่เราพังอยู่ มันทรมานมาก ที่ต้องทนได้ยินเเต่ช่วยเเม่ไม่ได้ ผานไปจนเราเรียนจบ กลับมาบ้านได้เเค่สามเดือน พ่อเเม่ก้เเยกกันยุ เเม่ก้เช่าบ้าน เราเองก้เเต่งงาน จนมีลุก เวลาผ่านไปพ่อเเม่เราต่างก้ไม่มีใคร จนมาวีนนึงมีคนเราเหมาทำไฟมาเช่าบ้านติดกับเเม่ เเม่เราเริ่มใกล้ชิดผิดปกติกับผมช.คนนั้น ผช.คนนั้นมีภรรยาเเต่ยุคนละที่ เเม่เราเปลี่ยนไปจากเดิมมาก เเม่ให้ความสำคัญกับผช.คนนี้มาก แกห่างจากเราไปเลย ประเด็นคือผช.คนนี้วางเเผนให้เเม่เราเป็นมือเป็นเท้าให้ ใช้คำพุดหวานๆหวาดล้อมทุกอย่างเพื่อใช้งานเเม่เรา ใช้งานเเม่เราหนักมาก เขารับเฟมาทำไฟส่องสว่างข้างถนน เเม่เราพยามทำทุกสิ่งหนักก้ฝืน ลืมบอกไปแม่เราจะ60อยู่เเล้ว โดยนิสัยเเกเดิมๆจะเป็นคนค่อนข้างดันทุรังพูดอะไรไม่ค่อยถนอมใจคนในครอบครัว นี่อาจจะเป็นสาเหตุหลักๆที่ทะเลาะกับพ่อ เเละเรื่องราวต่อจากนี้คือ งานรับเหมาของผช.คนนั้นจบ เราเองดุออกว่าเค้าจะลากเเม่เราไปตะลอนๆทำที่อื่นด้วย เเละทิ้งให้เเม่เรายุกับคนงานพม่าสี่ห้าคน เราจึ่งไปไหว้ขอร้องว่าอย่าพาเเม่เราไป ซึ่งก่อนหน้านี้พ่อเราก้เคยฝากเรามาบอกเเม่ว่าอย่าไปเพราะมันอันตราย ผช.คนนั้นรับปากเราว่าจะไม่พาเเม่ไป จนสุดท้ายเค้าพาเเม่เราออกไปช่วงหัวรุ่งเเม่เองก้ปิดเรา ไม่ได้บอกเรา พ่อเรามารุ้ทีหลังจากชาวบ้านประมานว่าเเม่ไปกับผช. พ่อเลยโทรไปเเละมีปากเสียงกัน เเม่เองก้คิดว่าไม่ได้อยุ่ใกล้กันเเละพ่อก้ทำอะไรเเกไม่ได้ รวมระยะเวลาที่แม่หายไปราวสามเดือนระหว่างนั้นพ่อทั้งเมาทั้งสร้างปันหาเยอะเเยะมากมายทุกครั้งที่เขาโทรคุยกันก้ด่ากันให้เจ็บเเค้นพ่อเราก้พุดกับเราหลายครั้งว่าจะฆ่าเเม่ จะตามให้เจอจะฆ่าเเล้วไม่ต้องมาร้องขอชีวิต เราเองรุ้ข่าวจากเพื่อนเเม่ ว่าผช.คนนั้นได้งานรับเหมาเเถวบ้านเราอีกเเล้วจะกลับมาพร้อมเเม่ เรารีบโทรหาเเม่เเล้วบอกว่าอย่ากลับมาให้ไปอยุ่ที่ไหนก้ได้ เรากลัวจะมีปัญหา เเต่เเม่เราบอกว้าไม่ได้สงสารผช.คนนั้นเด่วไม่มีใครเฝ้างานให้เขา นั่นคือสายสุดท้ายที่เราได้คุยกับเเม่ หลังจากนั้นห้าวันเเม่กลับมาเเต่ไม่มาหาเรานะ วันที่สองของการกลับมา พ่อเเม่เราขับรถสวนกัน พ่อไล่บี้เเละถีบรถตกข้างทางเเละลงมือทำร้ายเเม่เราจนถึงเสียคามือ เเมาเรานอนเสียอยู่ข้างถนน ตอนนี้พ่อเราติดคุก นี่คือชีวิตเรา สาหัสมาก เรามีความรุ้สึกเกลียดเเค้นพ่อมาก เเต่ก้ปนความรักความสงสารไปด้วย เเละคิดถึงเเม่มาก อยากกอดเเม่อยาก ทำหน้าที่ลุกเเต่มันไม่มีทางเป็นไปได้เเล้ว สภาพจิตใจเเย่มากผ่านมาเกือบปีเเต่เรานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทุกวัน ยังต้องขับผ่านที่ๆเเม่ตาย ยังต้องเห็นภาพความทรงจำเลวร้ายหลอกหลอน ยังดีหน่อยเรามีสามีที่ดี เเละมีกำลังใจจากลุก ทุกวันนี้เราไม่เคยไปเยี่ยมพ่อ ได้เเต่ส่งเงินเเละ สั่งซื้อของกินให้ทางไลน์ ตอนนี้เรามีอาการทางจิต ทั้งซึมเศร้า เเพนิก บางครั้งก้หลอนหุฝาด มันเเย่มากจริงๆกง่าจะก้าวข้ามผ่านไปได้ ไม่รู้จะจัดการกับตัวเองอย่างไร
ควรจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงนะ
มันเป็นเรื่อง ของครอบครัว เราโตมาในครัวครัวที่ค่อนข้างยากจน มีกันอยุ่4คน พ่อเเม่ พีชายต่างพ่อ เเละเรา พ่อเราเป็นขยัน เเต่เจ้าอารมณ์ หงุดหงิดง่ายใจร้อน เเละชอบใช้กำลัง ปมบาดแผลในใจตั้งเเต่จำความได้ คือต้องทนเห็นพ่อทุบตีเเม่ เวลาเขาทะเลาะกัน เราซึ่งเป็นเด็กกลัวจนตัวสั่น ภาพที่ติดตาคือพ่อใช้ไม้พาดหัวเเม่จนล้มลงไปนอนเลือดอาบ เราเองพยามห้ามเเละเห็นทุกอย่างมันเจ็บปวดมาก จนเวลาผ่านไปเราก้ไปเรียนในเมืองนานๆถึงจะได้กลับบ้าน ระยะเวลาที่เราไม่อยู่เค้าก้มีปัญหาทุบตีกันหลายครั้ง บางครั้งตีกันคาสายโทรศัพท์ที่เราพังอยู่ มันทรมานมาก ที่ต้องทนได้ยินเเต่ช่วยเเม่ไม่ได้ ผานไปจนเราเรียนจบ กลับมาบ้านได้เเค่สามเดือน พ่อเเม่ก้เเยกกันยุ เเม่ก้เช่าบ้าน เราเองก้เเต่งงาน จนมีลุก เวลาผ่านไปพ่อเเม่เราต่างก้ไม่มีใคร จนมาวีนนึงมีคนเราเหมาทำไฟมาเช่าบ้านติดกับเเม่ เเม่เราเริ่มใกล้ชิดผิดปกติกับผมช.คนนั้น ผช.คนนั้นมีภรรยาเเต่ยุคนละที่ เเม่เราเปลี่ยนไปจากเดิมมาก เเม่ให้ความสำคัญกับผช.คนนี้มาก แกห่างจากเราไปเลย ประเด็นคือผช.คนนี้วางเเผนให้เเม่เราเป็นมือเป็นเท้าให้ ใช้คำพุดหวานๆหวาดล้อมทุกอย่างเพื่อใช้งานเเม่เรา ใช้งานเเม่เราหนักมาก เขารับเฟมาทำไฟส่องสว่างข้างถนน เเม่เราพยามทำทุกสิ่งหนักก้ฝืน ลืมบอกไปแม่เราจะ60อยู่เเล้ว โดยนิสัยเเกเดิมๆจะเป็นคนค่อนข้างดันทุรังพูดอะไรไม่ค่อยถนอมใจคนในครอบครัว นี่อาจจะเป็นสาเหตุหลักๆที่ทะเลาะกับพ่อ เเละเรื่องราวต่อจากนี้คือ งานรับเหมาของผช.คนนั้นจบ เราเองดุออกว่าเค้าจะลากเเม่เราไปตะลอนๆทำที่อื่นด้วย เเละทิ้งให้เเม่เรายุกับคนงานพม่าสี่ห้าคน เราจึ่งไปไหว้ขอร้องว่าอย่าพาเเม่เราไป ซึ่งก่อนหน้านี้พ่อเราก้เคยฝากเรามาบอกเเม่ว่าอย่าไปเพราะมันอันตราย ผช.คนนั้นรับปากเราว่าจะไม่พาเเม่ไป จนสุดท้ายเค้าพาเเม่เราออกไปช่วงหัวรุ่งเเม่เองก้ปิดเรา ไม่ได้บอกเรา พ่อเรามารุ้ทีหลังจากชาวบ้านประมานว่าเเม่ไปกับผช. พ่อเลยโทรไปเเละมีปากเสียงกัน เเม่เองก้คิดว่าไม่ได้อยุ่ใกล้กันเเละพ่อก้ทำอะไรเเกไม่ได้ รวมระยะเวลาที่แม่หายไปราวสามเดือนระหว่างนั้นพ่อทั้งเมาทั้งสร้างปันหาเยอะเเยะมากมายทุกครั้งที่เขาโทรคุยกันก้ด่ากันให้เจ็บเเค้นพ่อเราก้พุดกับเราหลายครั้งว่าจะฆ่าเเม่ จะตามให้เจอจะฆ่าเเล้วไม่ต้องมาร้องขอชีวิต เราเองรุ้ข่าวจากเพื่อนเเม่ ว่าผช.คนนั้นได้งานรับเหมาเเถวบ้านเราอีกเเล้วจะกลับมาพร้อมเเม่ เรารีบโทรหาเเม่เเล้วบอกว่าอย่ากลับมาให้ไปอยุ่ที่ไหนก้ได้ เรากลัวจะมีปัญหา เเต่เเม่เราบอกว้าไม่ได้สงสารผช.คนนั้นเด่วไม่มีใครเฝ้างานให้เขา นั่นคือสายสุดท้ายที่เราได้คุยกับเเม่ หลังจากนั้นห้าวันเเม่กลับมาเเต่ไม่มาหาเรานะ วันที่สองของการกลับมา พ่อเเม่เราขับรถสวนกัน พ่อไล่บี้เเละถีบรถตกข้างทางเเละลงมือทำร้ายเเม่เราจนถึงเสียคามือ เเมาเรานอนเสียอยู่ข้างถนน ตอนนี้พ่อเราติดคุก นี่คือชีวิตเรา สาหัสมาก เรามีความรุ้สึกเกลียดเเค้นพ่อมาก เเต่ก้ปนความรักความสงสารไปด้วย เเละคิดถึงเเม่มาก อยากกอดเเม่อยาก ทำหน้าที่ลุกเเต่มันไม่มีทางเป็นไปได้เเล้ว สภาพจิตใจเเย่มากผ่านมาเกือบปีเเต่เรานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทุกวัน ยังต้องขับผ่านที่ๆเเม่ตาย ยังต้องเห็นภาพความทรงจำเลวร้ายหลอกหลอน ยังดีหน่อยเรามีสามีที่ดี เเละมีกำลังใจจากลุก ทุกวันนี้เราไม่เคยไปเยี่ยมพ่อ ได้เเต่ส่งเงินเเละ สั่งซื้อของกินให้ทางไลน์ ตอนนี้เรามีอาการทางจิต ทั้งซึมเศร้า เเพนิก บางครั้งก้หลอนหุฝาด มันเเย่มากจริงๆกง่าจะก้าวข้ามผ่านไปได้ ไม่รู้จะจัดการกับตัวเองอย่างไร