ควรจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงนะ

กระทู้คำถาม
สวัสดีค่ะ เราอยากเเชร์สิ่งที่ผ่านมาในชีวิตเราให้ฟัง
มันเป็นเรื่อง ของครอบครัว เราโตมาในครัวครัวที่ค่อนข้างยากจน มีกันอยุ่4คน  พ่อเเม่ พีชายต่างพ่อ เเละเรา   พ่อเราเป็นขยัน เเต่เจ้าอารมณ์ หงุดหงิดง่ายใจร้อน เเละชอบใช้กำลัง  ปมบาดแผลในใจตั้งเเต่จำความได้  คือต้องทนเห็นพ่อทุบตีเเม่ เวลาเขาทะเลาะกัน เราซึ่งเป็นเด็กกลัวจนตัวสั่น  ภาพที่ติดตาคือพ่อใช้ไม้พาดหัวเเม่จนล้มลงไปนอนเลือดอาบ เราเองพยามห้ามเเละเห็นทุกอย่างมันเจ็บปวดมาก จนเวลาผ่านไปเราก้ไปเรียนในเมืองนานๆถึงจะได้กลับบ้าน ระยะเวลาที่เราไม่อยู่เค้าก้มีปัญหาทุบตีกันหลายครั้ง  บางครั้งตีกันคาสายโทรศัพท์ที่เราพังอยู่ มันทรมานมาก ที่ต้องทนได้ยินเเต่ช่วยเเม่ไม่ได้  ผานไปจนเราเรียนจบ กลับมาบ้านได้เเค่สามเดือน พ่อเเม่ก้เเยกกันยุ เเม่ก้เช่าบ้าน เราเองก้เเต่งงาน จนมีลุก เวลาผ่านไปพ่อเเม่เราต่างก้ไม่มีใคร จนมาวีนนึงมีคนเราเหมาทำไฟมาเช่าบ้านติดกับเเม่ เเม่เราเริ่มใกล้ชิดผิดปกติกับผมช.คนนั้น   ผช.คนนั้นมีภรรยาเเต่ยุคนละที่ เเม่เราเปลี่ยนไปจากเดิมมาก เเม่ให้ความสำคัญกับผช.คนนี้มาก แกห่างจากเราไปเลย  ประเด็นคือผช.คนนี้วางเเผนให้เเม่เราเป็นมือเป็นเท้าให้ ใช้คำพุดหวานๆหวาดล้อมทุกอย่างเพื่อใช้งานเเม่เรา ใช้งานเเม่เราหนักมาก เขารับเฟมาทำไฟส่องสว่างข้างถนน เเม่เราพยามทำทุกสิ่งหนักก้ฝืน  ลืมบอกไปแม่เราจะ60อยู่เเล้ว  โดยนิสัยเเกเดิมๆจะเป็นคนค่อนข้างดันทุรังพูดอะไรไม่ค่อยถนอมใจคนในครอบครัว นี่อาจจะเป็นสาเหตุหลักๆที่ทะเลาะกับพ่อ  เเละเรื่องราวต่อจากนี้คือ  งานรับเหมาของผช.คนนั้นจบ  เราเองดุออกว่าเค้าจะลากเเม่เราไปตะลอนๆทำที่อื่นด้วย เเละทิ้งให้เเม่เรายุกับคนงานพม่าสี่ห้าคน เราจึ่งไปไหว้ขอร้องว่าอย่าพาเเม่เราไป ซึ่งก่อนหน้านี้พ่อเราก้เคยฝากเรามาบอกเเม่ว่าอย่าไปเพราะมันอันตราย  ผช.คนนั้นรับปากเราว่าจะไม่พาเเม่ไป  จนสุดท้ายเค้าพาเเม่เราออกไปช่วงหัวรุ่งเเม่เองก้ปิดเรา ไม่ได้บอกเรา พ่อเรามารุ้ทีหลังจากชาวบ้านประมานว่าเเม่ไปกับผช. พ่อเลยโทรไปเเละมีปากเสียงกัน เเม่เองก้คิดว่าไม่ได้อยุ่ใกล้กันเเละพ่อก้ทำอะไรเเกไม่ได้ รวมระยะเวลาที่แม่หายไปราวสามเดือนระหว่างนั้นพ่อทั้งเมาทั้งสร้างปันหาเยอะเเยะมากมายทุกครั้งที่เขาโทรคุยกันก้ด่ากันให้เจ็บเเค้นพ่อเราก้พุดกับเราหลายครั้งว่าจะฆ่าเเม่ จะตามให้เจอจะฆ่าเเล้วไม่ต้องมาร้องขอชีวิต  เราเองรุ้ข่าวจากเพื่อนเเม่ ว่าผช.คนนั้นได้งานรับเหมาเเถวบ้านเราอีกเเล้วจะกลับมาพร้อมเเม่  เรารีบโทรหาเเม่เเล้วบอกว่าอย่ากลับมาให้ไปอยุ่ที่ไหนก้ได้ เรากลัวจะมีปัญหา เเต่เเม่เราบอกว้าไม่ได้สงสารผช.คนนั้นเด่วไม่มีใครเฝ้างานให้เขา นั่นคือสายสุดท้ายที่เราได้คุยกับเเม่ หลังจากนั้นห้าวันเเม่กลับมาเเต่ไม่มาหาเรานะ วันที่สองของการกลับมา พ่อเเม่เราขับรถสวนกัน พ่อไล่บี้เเละถีบรถตกข้างทางเเละลงมือทำร้ายเเม่เราจนถึงเสียคามือ เเมาเรานอนเสียอยู่ข้างถนน ตอนนี้พ่อเราติดคุก    นี่คือชีวิตเรา สาหัสมาก  เรามีความรุ้สึกเกลียดเเค้นพ่อมาก เเต่ก้ปนความรักความสงสารไปด้วย  เเละคิดถึงเเม่มาก อยากกอดเเม่อยาก ทำหน้าที่ลุกเเต่มันไม่มีทางเป็นไปได้เเล้ว   สภาพจิตใจเเย่มากผ่านมาเกือบปีเเต่เรานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทุกวัน ยังต้องขับผ่านที่ๆเเม่ตาย ยังต้องเห็นภาพความทรงจำเลวร้ายหลอกหลอน  ยังดีหน่อยเรามีสามีที่ดี เเละมีกำลังใจจากลุก  ทุกวันนี้เราไม่เคยไปเยี่ยมพ่อ  ได้เเต่ส่งเงินเเละ สั่งซื้อของกินให้ทางไลน์   ตอนนี้เรามีอาการทางจิต ทั้งซึมเศร้า เเพนิก  บางครั้งก้หลอนหุฝาด  มันเเย่มากจริงๆกง่าจะก้าวข้ามผ่านไปได้ ไม่รู้จะจัดการกับตัวเองอย่างไร
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่