สวัสดีค่ะ คือว่าเราพยายามเก็บความความรู้สึก ความคิดนี้มาหลายปีมากแล้วค่ะ (รวมๆน่าจะเกือบ 7 ปี) เราอึดอัดมากๆค่ะ ไม่รู้จะระบายหรือเล่าให้ใครฟังดี จะบอกตรงๆกับเขาเลยก็ไม่ได้ค่ะ เพราะตลอดหลายปีมานี้ เราลองเปิดใจคุยกับเขาดูแล้ว แต่ผลลัพธ์ก็เป็นเหมือนเดิมทุกครั้งค่ะ🥹
เราเครียดกับเรื่องคุณพ่อคุณแม่มากๆค่ะ พวกท่านเป็นพ่อแม่ที่ดีนะคะ ดูแลเราดีมากเท่าที่พ่อแม่คนนึงจะทำได้เลยค่ะ แต่พอยิ่งเราโตขึ้น ก็รู้สึกว่าพวกท่านยิ่งขี้โมโหขี้หงุดหงิด คงน่าจะเพราะอายุที่มากขึ้นกับภาระว่าที่การงานด้วยแหละค่ะ เขาเคยบอกว่า ถ้ามีเรื่องอะไรก็มาระบาย มาเล่าให้พวกท่านฟังได้ค่ะ ให้มาพูดคุยกันตรงๆ เราก็เคยพูดคุยแบบนี้กับเขาอยู่ค่ะ แต่อาจไม่บ่อย คงเพราะบรรยากาศด้วย รวมทั้งเราไม่อยากให้เขามาเครียดเรื่องเราเยอะค่ะ เพราะมีครั้งหนึ่ง เราก็ระบาย เล่าให้เขาฟังนี่แหละค่ะ เขาก็บอกว่าจะเล่าอะไร ระบายอะไร คิดถึงหัวอกคนเป็นพ่อแม่บ้าง อยากให้เข้าใจตัวเองแล้วตัวเองล่ะ เข้าใจพ่อแม่หรือเปล่า เราพูดอะไรต่อไม่ออกเลยค่ะ จริงๆเรื่องที่คุยก็จะวนๆอยู่แค่เรานอยเขาจนทนไม่ไหว ต้องพูดออกมานี่แหละค่ะ
อย่างคุณแม่ก็เป็นคนอารมณ์ร้าย ขี้บ่น ขี้โมโหค่ะ แต่เวลาปกติก็ใจดีค่ะ เราได้ยินเสียงบ่นเขาทุกวันค่ะ บ่นสัพเภเหระ บ่นไปเรื่อยค่ะ มีแต่เรื่องลบๆ แล้วชอบบ่นเสียงดัง เราก็ต้องนั่งฟังค่ะ ขัดไม่ได้ เราเคยพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับเรื่องประมาณนี้ ตอนนั้นเขาหงุดหงิดแล้วก็ออกไปนอกบ้านค่ะ ไปพูดบ่น แต่คงผิดที่เรานี่แหละค่ะ ที่ไปได้ยินเอง...เขาบอกว่าเราเป็นลูก
ค่ะ...🥲 มันฝังใจเรามากๆ จนเราไม่กล้าจะพูดคุยอะไรแบบนี้กับเขาอีกค่ะ พอโมโหเสร็จก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อารมณ์เหมือนตบหัวแล้วลูบหลังค่ะ ด่าเสร็จแล้วเรียกมากินข้าวงี้ แล้วก็ปล่อยเบลอเรื่องแบบนั้นไปเลย เหมือนไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
คุณพ่อเป็นคนมีเหตุผลค่ะ มีมากเกินไปด้วยซ้ำ เราเคยขอคุยกับเขาแบบใช้ความรู้สึก ให้เขารับฟังเฉยๆ สุดท้ายก็ลงเอยด้วยเขาพูดแทรกแล้วสอนเราทุกครั้งค่ะ เราเคยปรึกษาเขาเกี่ยวกับความคิดด้านลบกับที่เราเสี่ยงเป็นซึมเศร้าหรือเปล่า เขาก็บอกว่าของแบบนี้มันขึ้นอยู่กับความคิดเรา เราต้องรู้จักควบคุมตัวเอง เขาเป็นบอกกับเราด้วยค่ะ ว่าทำไมเราชอบร้องไห้ ทำไมนิดๆหน่อยๆก็ร้อง เราเป็นพี่คนโตนะ เขาเคยพูดกับเราด้วยซ้ำว่าเราดูเป็นคนเก็บกดค่ะ เพราะเวลาเราโมโห เราหงุดหงิด เราจะไม่ค่อยพูดค่ะ แต่จะร้องไห้ออกมาแทน เขาดูเข้าใจเราดีค่ะ แต่บางครั้งก็เหมือนไม่เข้าใจ ยิ่งพักหลังมานี้ก็เหมือนจะดูรักน้องสาวมากกว่าค่ะ คงเพราะเราทำตัวน่าเบื่อเองมั้งคะ เขาเคยบอกเราตอนที่นั่งพูดคุยกันว่า เราเป็นคนที่คิดถึงแต่ตัวเอง เห็นแก่ตัว โทษแต่คนอื่น เจอแบบนี้ไปก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกันค่ะ จนมันฝังอยู่ในหัวว่าเราเป็นแบบนี้จริงๆ เขาเคยด่าเราว่าเลวด้วยค่ะ ถึงท่านจะจำไม่ได้ก็เถอะ ในกรณีของคุณแม่ก็เหมือนกัน เราเข้าใจค่ะบางทีก็อาจเป็นอารมณ์ชั่ววูบ ด่าไปก็จำไม่ได้หรอกว่าเคยพูดไป แต่มันฝังใจเราค่ะ...
กับน้องสาว ความสัมพันธ์ก็เหมือนจะดีค่ะ แต่พักหลังมานี้ไม่ค่อยดีเท่าไรในสายตาเรานะคะ แบบว่าไม่สนิทกันเหมือนแต่ก่อน น้องดูทำตัวแรงขึ้นกับเราค่ะ คงเพราะอยู่ในช่วงวัยรุ่นด้วย แล้วก็เวลาพูดกับเราหรือขอให้เราทำอะไร ก็ทำน้ำเสียงเหมือนกำลังสั่งเราอยู่ค่ะ แต่เราก็ไม่ได้อะไรมาก ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้คุยกัน คงเพราะติดเพื่อนแหละค่ะ อ้อ น้องสาวเป็นน้องต่างแม่นะคะ ตอนเด็กๆสนิทกันมากค่ะ ทั้งนี้ที่เขียนมาทั้งหมด ไม่ได้มีเจตนาที่จะด่าคนในครอบครัวนะคะ แค่เป็นความอัดอั้นของเราในจุดๆหนึ่งที่เราเก็บมันไว้ไม่ไหว จนต้องระบายออกมาค่ะ โดยส่วนใหญ่เราจะนั่งร้องไห้คนเดียวมากกว่า🥲 (ถึงจะนานนานนนนครั้งก็เถอะค่ะ แต่พักหลังมากนี้รู้สึกว่าตัวเองร้องบ่อยผิดปกติค่ะ)
ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ ในเรื่องของจิตแพทย์/นักจิตวิทยา การไปเช็คว่าเป็นซึมเศร้าหรือเปล่า เราเคยขอคุณพ่อคุณแม่ไปพบนะคะ แต่พวกท่านไม่ให้ค่ะ แล้วมองว่าเป็นเรื่องผิดปกติ พวกท่านมีความคิดประมาณว่า ซึมเศร้า=บ้า น่ะค่ะ มีญาติที่เป็นซึมเศร้าด้วย แต่ก็นั่นแหละค่ะ ล่าสุดที่ไปเจอมา พวกท่านก็ยังว่าเป็นเรื่องของความคิด การจัดการตัวเองค่ะ ทั้งๆที่เขาอาจจะลองแก้มาทุกวิถีทางแล้วก็ได้
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้จากใจจริงนะคะ ต้องขออภัยจริงๆ ถ้าเรื่องของเราทำให้ทุกคนเครียดไปด้วย ขอโทษด้วยค่ะ อย่างในชื่อกระทู้เลยค่ะ จากที่เราเล่า ทุกคนว่าครอบครัวเราดูท็อกซิคไหมคะ🥲
ปล.1 เจ้าของกระทู้อยู่ปี 1 ค่ะ
ปล.2 กระทู้เขียนความจากฝั่งเราฝ่ายเดียวเลยค่ะ แลกเปลี่ยนความเห็นได้นะคะ เผื่ออาจมีข้อมูลบางส่วนที่เราคิดไม่ถึงก็ได้ค่ะ🙇🏻
ทุกคนคิดว่าครอบครัวเราท็อกซิคไหมคะ?
เราเครียดกับเรื่องคุณพ่อคุณแม่มากๆค่ะ พวกท่านเป็นพ่อแม่ที่ดีนะคะ ดูแลเราดีมากเท่าที่พ่อแม่คนนึงจะทำได้เลยค่ะ แต่พอยิ่งเราโตขึ้น ก็รู้สึกว่าพวกท่านยิ่งขี้โมโหขี้หงุดหงิด คงน่าจะเพราะอายุที่มากขึ้นกับภาระว่าที่การงานด้วยแหละค่ะ เขาเคยบอกว่า ถ้ามีเรื่องอะไรก็มาระบาย มาเล่าให้พวกท่านฟังได้ค่ะ ให้มาพูดคุยกันตรงๆ เราก็เคยพูดคุยแบบนี้กับเขาอยู่ค่ะ แต่อาจไม่บ่อย คงเพราะบรรยากาศด้วย รวมทั้งเราไม่อยากให้เขามาเครียดเรื่องเราเยอะค่ะ เพราะมีครั้งหนึ่ง เราก็ระบาย เล่าให้เขาฟังนี่แหละค่ะ เขาก็บอกว่าจะเล่าอะไร ระบายอะไร คิดถึงหัวอกคนเป็นพ่อแม่บ้าง อยากให้เข้าใจตัวเองแล้วตัวเองล่ะ เข้าใจพ่อแม่หรือเปล่า เราพูดอะไรต่อไม่ออกเลยค่ะ จริงๆเรื่องที่คุยก็จะวนๆอยู่แค่เรานอยเขาจนทนไม่ไหว ต้องพูดออกมานี่แหละค่ะ
อย่างคุณแม่ก็เป็นคนอารมณ์ร้าย ขี้บ่น ขี้โมโหค่ะ แต่เวลาปกติก็ใจดีค่ะ เราได้ยินเสียงบ่นเขาทุกวันค่ะ บ่นสัพเภเหระ บ่นไปเรื่อยค่ะ มีแต่เรื่องลบๆ แล้วชอบบ่นเสียงดัง เราก็ต้องนั่งฟังค่ะ ขัดไม่ได้ เราเคยพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับเรื่องประมาณนี้ ตอนนั้นเขาหงุดหงิดแล้วก็ออกไปนอกบ้านค่ะ ไปพูดบ่น แต่คงผิดที่เรานี่แหละค่ะ ที่ไปได้ยินเอง...เขาบอกว่าเราเป็นลูก
คุณพ่อเป็นคนมีเหตุผลค่ะ มีมากเกินไปด้วยซ้ำ เราเคยขอคุยกับเขาแบบใช้ความรู้สึก ให้เขารับฟังเฉยๆ สุดท้ายก็ลงเอยด้วยเขาพูดแทรกแล้วสอนเราทุกครั้งค่ะ เราเคยปรึกษาเขาเกี่ยวกับความคิดด้านลบกับที่เราเสี่ยงเป็นซึมเศร้าหรือเปล่า เขาก็บอกว่าของแบบนี้มันขึ้นอยู่กับความคิดเรา เราต้องรู้จักควบคุมตัวเอง เขาเป็นบอกกับเราด้วยค่ะ ว่าทำไมเราชอบร้องไห้ ทำไมนิดๆหน่อยๆก็ร้อง เราเป็นพี่คนโตนะ เขาเคยพูดกับเราด้วยซ้ำว่าเราดูเป็นคนเก็บกดค่ะ เพราะเวลาเราโมโห เราหงุดหงิด เราจะไม่ค่อยพูดค่ะ แต่จะร้องไห้ออกมาแทน เขาดูเข้าใจเราดีค่ะ แต่บางครั้งก็เหมือนไม่เข้าใจ ยิ่งพักหลังมานี้ก็เหมือนจะดูรักน้องสาวมากกว่าค่ะ คงเพราะเราทำตัวน่าเบื่อเองมั้งคะ เขาเคยบอกเราตอนที่นั่งพูดคุยกันว่า เราเป็นคนที่คิดถึงแต่ตัวเอง เห็นแก่ตัว โทษแต่คนอื่น เจอแบบนี้ไปก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกันค่ะ จนมันฝังอยู่ในหัวว่าเราเป็นแบบนี้จริงๆ เขาเคยด่าเราว่าเลวด้วยค่ะ ถึงท่านจะจำไม่ได้ก็เถอะ ในกรณีของคุณแม่ก็เหมือนกัน เราเข้าใจค่ะบางทีก็อาจเป็นอารมณ์ชั่ววูบ ด่าไปก็จำไม่ได้หรอกว่าเคยพูดไป แต่มันฝังใจเราค่ะ...
กับน้องสาว ความสัมพันธ์ก็เหมือนจะดีค่ะ แต่พักหลังมานี้ไม่ค่อยดีเท่าไรในสายตาเรานะคะ แบบว่าไม่สนิทกันเหมือนแต่ก่อน น้องดูทำตัวแรงขึ้นกับเราค่ะ คงเพราะอยู่ในช่วงวัยรุ่นด้วย แล้วก็เวลาพูดกับเราหรือขอให้เราทำอะไร ก็ทำน้ำเสียงเหมือนกำลังสั่งเราอยู่ค่ะ แต่เราก็ไม่ได้อะไรมาก ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้คุยกัน คงเพราะติดเพื่อนแหละค่ะ อ้อ น้องสาวเป็นน้องต่างแม่นะคะ ตอนเด็กๆสนิทกันมากค่ะ ทั้งนี้ที่เขียนมาทั้งหมด ไม่ได้มีเจตนาที่จะด่าคนในครอบครัวนะคะ แค่เป็นความอัดอั้นของเราในจุดๆหนึ่งที่เราเก็บมันไว้ไม่ไหว จนต้องระบายออกมาค่ะ โดยส่วนใหญ่เราจะนั่งร้องไห้คนเดียวมากกว่า🥲 (ถึงจะนานนานนนนครั้งก็เถอะค่ะ แต่พักหลังมากนี้รู้สึกว่าตัวเองร้องบ่อยผิดปกติค่ะ)
ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ ในเรื่องของจิตแพทย์/นักจิตวิทยา การไปเช็คว่าเป็นซึมเศร้าหรือเปล่า เราเคยขอคุณพ่อคุณแม่ไปพบนะคะ แต่พวกท่านไม่ให้ค่ะ แล้วมองว่าเป็นเรื่องผิดปกติ พวกท่านมีความคิดประมาณว่า ซึมเศร้า=บ้า น่ะค่ะ มีญาติที่เป็นซึมเศร้าด้วย แต่ก็นั่นแหละค่ะ ล่าสุดที่ไปเจอมา พวกท่านก็ยังว่าเป็นเรื่องของความคิด การจัดการตัวเองค่ะ ทั้งๆที่เขาอาจจะลองแก้มาทุกวิถีทางแล้วก็ได้
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้จากใจจริงนะคะ ต้องขออภัยจริงๆ ถ้าเรื่องของเราทำให้ทุกคนเครียดไปด้วย ขอโทษด้วยค่ะ อย่างในชื่อกระทู้เลยค่ะ จากที่เราเล่า ทุกคนว่าครอบครัวเราดูท็อกซิคไหมคะ🥲
ปล.1 เจ้าของกระทู้อยู่ปี 1 ค่ะ
ปล.2 กระทู้เขียนความจากฝั่งเราฝ่ายเดียวเลยค่ะ แลกเปลี่ยนความเห็นได้นะคะ เผื่ออาจมีข้อมูลบางส่วนที่เราคิดไม่ถึงก็ได้ค่ะ🙇🏻