ทุกครั้งที่มีปัญหาเรามักจัดการอารมณ์ ความรู้สึก ฮีลใจด้วยตัวเอง โดยที่ไม่เล่าให้ใครฟังเเม้เเต่เพื่อนสนิท
วันนั้นเรารู้สึกเเย่มาก เเย่มากจนทำให้เราไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากพบเจอใคร เพราะอยากจบปัญหานั้นก่อนเพื่อให้ตัวเองอยู่ในสภาวะปกติ
ซึ่งปัญหาที่เราเจอเป็นปัญหาทางบ้านที่ไม่สามารถเเก้ไขอะไรได้ในขณะนั้น เเละวันนั้นมีกิจกรรมที่ต้องไปเข้าร่วม เพื่อนเห็นเราเเปลกๆเลยถามว่าเป็นอะไร
ขณะนั้นเราก็ร้องไห้ ปล่อยโฮ เพราะวันนั้นคือวันที่เรารับรู้ปัญหาทางบ้านที่มันสั่งสมมาเรื่อยๆ บวกกับทะเลาะกับเเฟน เเละเเฟนก็ดันไม่เข้าใจ ทะเลาะกันหนักมาก เราจึงเล่าปัญหาให้เพื่อนฟัง ปัญหาทางบ้านที่เจอมา เเละสิ่งที่ทะเลาะกับเเฟน เเละนี่เป็นปัญหาเเรกที่เราได้เล่าให้เพื่อนฟังครั้งเเรก( เพื่อนคนนี้ดูเข้าใจเเละเป็นห่วงเรามากๆ ทำให้เรารู้สึกดีที่ได้เล่าให้เขาฟัง
เเละอีกเหตุการณ์นึง คือ วันนั้นเราอยู่กับเพื่อนคนเดิม เเละด้วยความที่เรารู้สึกอึดอัดในใจ มีเรื่องที่อยากจะพูดก็ไม่กล้าพูด เเต่สุดท้ายก็พูดออกไป
ปัญหาที่เล่าเกิดจากเพื่อนเราอีกที มันสั่งสมจนทำให้เราอึดอัดเเละโกรธ เหตุการณ์คือเขาพาคนอื่นมานอนที่ห้อง เป็นห้องที่เราอยู่ด้วยกันกับเพื่อน เเละมามีอะไรกันจนทำให้มีคราบบนที่นอน เราอึดอัดมาก เลยตัดสินใจเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อน(คนเดิม)ฟัง เเละด้วยความที่โกรธ เราจึงพูดทุกข้อกล่าวหาที่เพื่อนคนที่อยู่หอด้วยกันได้กระทำ ( ก็คือพูดเเต่ข้อเสียของเขา ) ให้เพื่อนเราคนนี้ฟัง ในขณะพูด เราก็ขอโทษเพื่อนคนนี้ที่เราเล่าเรื่องเพื่อนตัวเอง พูด toxic ถึงเพื่อนตัวเอง ให้ฟัง เรายอมรับว่าวันนั้นเราท้อกสิกมากๆเเต่เราก็ขอโทษเขาไปเเละขอบคุณทึ่เขารับฟัง ในวันนึงปัญหาของเพื่อนที่อยู่หอมันเกิดขึ้นซ้ำๆ มันมีหลายเรื่องมากสะสม ทำให้เราคิดวิตกอยู่ในวังวนเดิมๆเเละรู้สึกเครียด จนนอนไม่หลับอยู่หลายคืน วันนั้นเราไม่ได้ไปมหาลัยในช่วงตอนเย็นเพราะเราเครียดเเละรู้สึกล้ากับร่างกาย จึงบอกเพื่อนคนที่เราเคยเล่าปัญหาให้เขาฟัง บอกกับเขาไปว่า เราขอไม่ไปนะ เราไม่โอเค สภาพจิตใจเราเเย่มากๆ ถึงไปก็คงทรมาน เลยขอพักผ่อน เพื่อนก็ดูเหมือนจะเข้าใจเรานะ เเต่สิ่งที่เพื่อนตอบกลับมา คือ โอเค เเต่คาบหน้าต้องมาเรียนนะ คาบหน้าในที่นี้หมายถึง คาบนี้ที่ถัดไปอีก 6 วัน ซึ่งเเน่นอนว่าเราไปอยู่เเล้วค่ะเพราะปกติไม่ขาดเรียนเลยถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เเต่เพื่อนพูดเเบบนั้นเหมือนเราจะไม่ไปในครั้งหน้าก็เลยพูดดักไว้ก่อน สิ่งที่เราคิดตอนเเรกเลยคือ สรุปเพื่อนเข้าใจเราจริงๆมั้ยกับสิ่งที่เราบอกไปว่าในขณะนั้นสภาพจิตใจเราไม่โอเค ( เหตุผลที่เราไม่ไปเรียนในคาบนั้น เราไม่อยากให้ใครเห็นในตอนที่ตัวเรากำลังเเย่ เราอยากให้เพื่อนเห็นเราในมุมปกติ เลยอยากจะฮีลใจตัวเองให้ดีขึ้นก่อน ) เเละหลังจากวันนั้นเพื่อนเราก็ดูไม่ค่อยคุยกับเราเท่าไหร่ เราก็ไม่ค่อยคุยกับเพื่อน ต่างคนต่างเงียบ สิ่งที่เรากลัวตอนนี้คือ กลัวว่าการที่เราเอาเพื่อนตัวเองไปเล่าให้เพื่อนฟังมันดูว่าเรากลายเป็นคน ท้อกสิก หรือกลายเป็นคนไม่ดี เพราะคนเรากี่ปากพูดมันไม่เท่าสัมผัสเองจริงมั้ยคะ เเละกลายเป็นว่าเพื่อนคนนั้นที่เราเล่าให้ฟังพูดท้อกสิกกับเราในบางครั้งค่ะ ความคิดเห็นจะเริ่มขัดเเย้งกัน ถึงตอนนี้จะค่อยๆดีขึ้น เเต่ความรู้สึกเรากับเพื่อนคนนั่นไม่ค่อยเหมือนเดิมมั้งคะ เรารู้สึกว่าตัวเองพลาดมากๆที่เล่า 2 เรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง เรารู้ตัวดีการที่เราเล่า มันเป็นการเอาเรื่องไม่ดีไปถมใส่อีกคนนึงให้รับฟัง สุดท้ายนี้มีเเค่เราสินะคะที่เข้าใจตัวเอง ทุกอย่างล้วนมีเหตุเเละผลทั้งสิ้น เราคิดว่าเราไม่น่าเอาไปเล่าใครเลย เป็นพวกคุณจะจัดการกับความรู้สึกเหล่านี้ยังไงคะ เเต่หลังจากนี้เราคงกลับมาเป็นตัวเองคนเดิม คนที่ไม่เล่าอะไรให้ใครฟังเเล้วค่ะ ในตอนนั้นเราเห็นว่าเขาเป็นความสบายใจ เเต่หลังๆมาความสบายใจกับเขากลับเริ่มหายไป หรือใครที่เป็นนักจิตวิทยาพอจะสามารถอธิบายความรัสึกเเบบนี้ได้มั้ยคะ
เรารู้สึกเเย่ที่เล่าปัญหาตัวเองให้เพื่อนฟัง
วันนั้นเรารู้สึกเเย่มาก เเย่มากจนทำให้เราไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากพบเจอใคร เพราะอยากจบปัญหานั้นก่อนเพื่อให้ตัวเองอยู่ในสภาวะปกติ
ซึ่งปัญหาที่เราเจอเป็นปัญหาทางบ้านที่ไม่สามารถเเก้ไขอะไรได้ในขณะนั้น เเละวันนั้นมีกิจกรรมที่ต้องไปเข้าร่วม เพื่อนเห็นเราเเปลกๆเลยถามว่าเป็นอะไร
ขณะนั้นเราก็ร้องไห้ ปล่อยโฮ เพราะวันนั้นคือวันที่เรารับรู้ปัญหาทางบ้านที่มันสั่งสมมาเรื่อยๆ บวกกับทะเลาะกับเเฟน เเละเเฟนก็ดันไม่เข้าใจ ทะเลาะกันหนักมาก เราจึงเล่าปัญหาให้เพื่อนฟัง ปัญหาทางบ้านที่เจอมา เเละสิ่งที่ทะเลาะกับเเฟน เเละนี่เป็นปัญหาเเรกที่เราได้เล่าให้เพื่อนฟังครั้งเเรก( เพื่อนคนนี้ดูเข้าใจเเละเป็นห่วงเรามากๆ ทำให้เรารู้สึกดีที่ได้เล่าให้เขาฟัง
เเละอีกเหตุการณ์นึง คือ วันนั้นเราอยู่กับเพื่อนคนเดิม เเละด้วยความที่เรารู้สึกอึดอัดในใจ มีเรื่องที่อยากจะพูดก็ไม่กล้าพูด เเต่สุดท้ายก็พูดออกไป
ปัญหาที่เล่าเกิดจากเพื่อนเราอีกที มันสั่งสมจนทำให้เราอึดอัดเเละโกรธ เหตุการณ์คือเขาพาคนอื่นมานอนที่ห้อง เป็นห้องที่เราอยู่ด้วยกันกับเพื่อน เเละมามีอะไรกันจนทำให้มีคราบบนที่นอน เราอึดอัดมาก เลยตัดสินใจเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อน(คนเดิม)ฟัง เเละด้วยความที่โกรธ เราจึงพูดทุกข้อกล่าวหาที่เพื่อนคนที่อยู่หอด้วยกันได้กระทำ ( ก็คือพูดเเต่ข้อเสียของเขา ) ให้เพื่อนเราคนนี้ฟัง ในขณะพูด เราก็ขอโทษเพื่อนคนนี้ที่เราเล่าเรื่องเพื่อนตัวเอง พูด toxic ถึงเพื่อนตัวเอง ให้ฟัง เรายอมรับว่าวันนั้นเราท้อกสิกมากๆเเต่เราก็ขอโทษเขาไปเเละขอบคุณทึ่เขารับฟัง ในวันนึงปัญหาของเพื่อนที่อยู่หอมันเกิดขึ้นซ้ำๆ มันมีหลายเรื่องมากสะสม ทำให้เราคิดวิตกอยู่ในวังวนเดิมๆเเละรู้สึกเครียด จนนอนไม่หลับอยู่หลายคืน วันนั้นเราไม่ได้ไปมหาลัยในช่วงตอนเย็นเพราะเราเครียดเเละรู้สึกล้ากับร่างกาย จึงบอกเพื่อนคนที่เราเคยเล่าปัญหาให้เขาฟัง บอกกับเขาไปว่า เราขอไม่ไปนะ เราไม่โอเค สภาพจิตใจเราเเย่มากๆ ถึงไปก็คงทรมาน เลยขอพักผ่อน เพื่อนก็ดูเหมือนจะเข้าใจเรานะ เเต่สิ่งที่เพื่อนตอบกลับมา คือ โอเค เเต่คาบหน้าต้องมาเรียนนะ คาบหน้าในที่นี้หมายถึง คาบนี้ที่ถัดไปอีก 6 วัน ซึ่งเเน่นอนว่าเราไปอยู่เเล้วค่ะเพราะปกติไม่ขาดเรียนเลยถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เเต่เพื่อนพูดเเบบนั้นเหมือนเราจะไม่ไปในครั้งหน้าก็เลยพูดดักไว้ก่อน สิ่งที่เราคิดตอนเเรกเลยคือ สรุปเพื่อนเข้าใจเราจริงๆมั้ยกับสิ่งที่เราบอกไปว่าในขณะนั้นสภาพจิตใจเราไม่โอเค ( เหตุผลที่เราไม่ไปเรียนในคาบนั้น เราไม่อยากให้ใครเห็นในตอนที่ตัวเรากำลังเเย่ เราอยากให้เพื่อนเห็นเราในมุมปกติ เลยอยากจะฮีลใจตัวเองให้ดีขึ้นก่อน ) เเละหลังจากวันนั้นเพื่อนเราก็ดูไม่ค่อยคุยกับเราเท่าไหร่ เราก็ไม่ค่อยคุยกับเพื่อน ต่างคนต่างเงียบ สิ่งที่เรากลัวตอนนี้คือ กลัวว่าการที่เราเอาเพื่อนตัวเองไปเล่าให้เพื่อนฟังมันดูว่าเรากลายเป็นคน ท้อกสิก หรือกลายเป็นคนไม่ดี เพราะคนเรากี่ปากพูดมันไม่เท่าสัมผัสเองจริงมั้ยคะ เเละกลายเป็นว่าเพื่อนคนนั้นที่เราเล่าให้ฟังพูดท้อกสิกกับเราในบางครั้งค่ะ ความคิดเห็นจะเริ่มขัดเเย้งกัน ถึงตอนนี้จะค่อยๆดีขึ้น เเต่ความรู้สึกเรากับเพื่อนคนนั่นไม่ค่อยเหมือนเดิมมั้งคะ เรารู้สึกว่าตัวเองพลาดมากๆที่เล่า 2 เรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง เรารู้ตัวดีการที่เราเล่า มันเป็นการเอาเรื่องไม่ดีไปถมใส่อีกคนนึงให้รับฟัง สุดท้ายนี้มีเเค่เราสินะคะที่เข้าใจตัวเอง ทุกอย่างล้วนมีเหตุเเละผลทั้งสิ้น เราคิดว่าเราไม่น่าเอาไปเล่าใครเลย เป็นพวกคุณจะจัดการกับความรู้สึกเหล่านี้ยังไงคะ เเต่หลังจากนี้เราคงกลับมาเป็นตัวเองคนเดิม คนที่ไม่เล่าอะไรให้ใครฟังเเล้วค่ะ ในตอนนั้นเราเห็นว่าเขาเป็นความสบายใจ เเต่หลังๆมาความสบายใจกับเขากลับเริ่มหายไป หรือใครที่เป็นนักจิตวิทยาพอจะสามารถอธิบายความรัสึกเเบบนี้ได้มั้ยคะ