สวัสดีค่ะ #ขอพื้นที่ปรึกษาและระบายเรื่องทั้งชีวิตที่เจอมาหน่อยนะคะช่วยรับฟังและให้คำปรึกษาหน่อยนะคะ 🙏
เราเองค่ะ เราขอใช้นามแฝงตัวเองว่าบีนะคะ คือตั้งแต่เด็กจนปัจจุบันนี้เราไม่เคยปรึกษาหรือขอคำแนะนำทางสภาพจิตใจ การเรียน เพื่อน กับครอบครัวตัวเองเลยค่ะ ยิ่งพ่อกับแม่เราไม่เคยเลย เราอึดอัดมากๆ แต่ไม่ใช่ว่าครอบครัวไม่ดีนะคะ ก็ดีค่ะให้ความรักกับเราได้ดี ใส่ใจเรา อยากได้อะไรอยากกินอะไรถ้าท่านไหวก็ซื้อให้ เราเป็นเด็กที่เรียนดีค่ะ มีระเบียบเรียบร้อยมาตั้งแต่ป.1 เราสำอางค์นิดหน่อย แต่ก็เป็นข้อดี ตอนเด็กเรามั่นใจมากค่ะ เรามีเป้าหมายเยอะ คิดว่าตอนโตเราจะได้ทำในสิ่งที่ต้องการและชอบ แต่พอเริ่มโตมา เรามีน้องสาวตอนอายุประมาณ 7-8 ขวบค่ะ เป็นน้องผู้หญิง ตอนนั้นเราน่าจะประมาณป.2-3มั้งคะ เราก็รักน้องมากตั้งตารอน้อง แต่หลังจากมีน้องพอน้องเริ่มเดินเริ่มพูด เราไม่ใช่เด็กขี้แค้น ขี้อิจฉานะคะ เราก็เด็กดีเชื่อฟังแล้วก็สดใสมากเลยคนนึง พอมีน้องครอบครัวเราไม่ค่อยเอาใจใส่เราแล้วค่ะ กอดหอมหรือชมก็น้อยลง ทำอะไรเราก็เหมือนจะมีความผิดตลอด จนเราเริ่มติดดราม่าและเริ่มมีนิสัยกระด้างค่ะ เวลาเราทำนิสัยไม่ดีไม่ใช่ไม่รู้ตัวนะคะ รู้ตัวค่ะแต่แค่ควบคุมไม่ได้ เราก็จะชอบนอยแล้วพูดว่า"แม่รักแต่น้อง"หรือ"ยายรักแต่น้อง"ค่ะ ช่วงนั้นเราชอบวาดรปู ชอบคุยกับตัวเอง เก็บตัวแต่ก็มีเพื่อนค่ะ เราเคยเขียนโน้ตแบบตามประสาเด็กว่าเราอยากต*ยค่ะ แม่มาเจอก็บอกยายว่าระวังเราเป็นโรคซึมเศร้านะ เราก็ไม่รู้ว่าแม่หมายถึงอะไร นึกว่าแม่ด่าที่เขียนแบบนั้น หลังจากนั้นพอเริ่มป.5-6 ยายเราก็เริ่มมีความขัดแย้งกับส่วนของแม่น้องสาวเรา(น้องสาวเราคือลูกของพี่ชายแม่ค่ะเลยคนละพ่อคนละแม่แต่อยู่บ้านหลังเดียวกัน) เรารักน้องสาวเรานะคะ แต่แม่ของน้องสาวเราชอบประชด ชอบทำอะไรใส่แบบซึ่งๆหน้า เราก็เลยไม่ชอบเหมือนยายค่ะ ยายก็เริ่มคุยกับเราบ่อยขึ้น จนถึงปัจจุบันเราไม่ได้รู้สึกว่ายายเรารักน้องมากกว่าแล้วค่ะ เราเหมือนกึ่งซึมเศร้า ที่เรียกแบบนี้เพราะตอนนั้นที่เริ่มเป็นมันยังเด็กค่ะ ก็เลยคิดว่าเราคิดไปเอง เวลาร้องไห้จะร้องไห้คนเดียว บางครั้งก็ปิดปากตัวเองไม่ให้ร้องไห้เสียงดัง กลัวโดนด่า เพราะเคยร้องไห้แล้วยายเห็นยายก็บอกว่าเราเป็นบ้า เราไม่กล้าร้องไห้ต่อหน้าคนที่เราควรไว้ใจที่สุด เพราะกลัวโดนด่า พอเริ่มเข้ามัธยมเราก็เหมือนก้าวร้าวขึ้น เพราะมีบางสิ่งทำให้เป็นแบบนั้น ซึ่งเราก็ไม่รู้ ทั้งชีวิตครอบครัวรักเรานะ แต่กลับกันเรื่องสภาพจิตใจท่านแทบไม่เคยสนเลย อย่างเช่นการทำร้ายทางคำพูด เราน้อยใจ มันเหมือนเก็บกด สะสมเรื่อยๆจนเวลามันปะทุก็ระเบิดออกมาเป็นนิสัยก้าวร้าว ตอนมัธยมต้นเราก้าวร้าวมากค่ะ เพราะตอนนั้นเสียคุณตาไปแล้วด้วย เราก็ยิ่งเหมือนเป็นคนมีอะไรกระทบทางจิตใจเพิ่ม จนเราเช็คอยู่ซ้ำๆว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย ตอนแรกๆที่เช็คแล้วเห็นว่าเรามีแนวโน้มเสี่ยงจะเป็น เราก็ไม่ได้อะไรนะคะ แต่พอเข้าม.2เราเริ่มอยากต*ยอีกรอบ ไม่ใช่แค่อยาก แต่กินยาเพื่อทำสิ่งนี้มาหลายรอบ บางครั้งกินจนเอือนยาก กินจนคอแข็ง หรือกินจนคลื่นไส้กินอะไรไม่ลงค่ะ ร้องไห้ทุกคืน นอนดึกเพราะความเศร้า เพราะน้น้อยใจที่อยากให้พ่อกับแม่เข้าใจ อยากให้ถามบ้างว่าเป็นยังไง อยากให้รับรู้ว่าลูกคนนี้ถึงแค่เรียนไปวันๆ แต่มันเหนื่อยแค่ไหน เราคิดหาวิธีฆตตทุกวัน ทุกวันจริงๆ ไปไหว้พระก็อธิฐานขอให้ตัวเองต*าย ทำอะไรก็แช่งให้ตัวเองหายไปจากโลกนี้ เรายังไม่เคยพบจิตแพทย์เพราะแค่พ่อแม่เรายังไม่กล้าบอกเลย เราโดนกดดัน สอบ/แข่งได้ที่2-3 เขาก็ยังไม่รู้สึกว่าเราทำได้ดี เวลาด่าเรา สุดท้ายเราก็ไม่มีดีในคำด่าเลย เหมือนทำดียังไงก็ไม่พอ เก่งแค่ไหนก็ไม่พอ เราเลยกลายเป็นเด็กก้าวร้าว กดดันตัวเอง จนพาตัวเองเกือบพบกับจุดจบค่ะ เกือบถึงจุดจบของเราคือมีพี่ที่รู้จัก ตอนนั้นเราขายของออนไลน์ มีเงินเก็บพันกว่าบาทด้วยตัวเอง พี่เขาชวนเล่นการพนันออนไลน์(ตอนนั้นมันยังไม่ดังจนรู้ว่าจริงๆคือการพนัน)เราก็คิดว่าเป็นแค่เกม แรกๆก็ได้หลังๆไม่ใช่แล้วค่ะ เราเป็นแบบนี้มาหลายปีจนติดหนี้เยอะค่ะ ปัจจัยนึงที่ทำให้คิดเล่นไม่จบคือ"อยากมีเงินไวๆเยอะ" แย่มากเลยแหละค่ะไอ้ความคิดนี้ เครียดกับหาเงินทั้งๆที่อายุแค่นี้เพียงแค่เพราะครอบครัวเอาแต่สอนว่าหาเงินให้ได้เยอะๆมาเลี้ยงครอบครัว เราก็กดดันตัวเองไปใหญ่เลยค่ะ ทำให้กลายเป็นคนมีหนี้ แต่ก็ไม่เยอะค่ะ แต่น่าจะเยอะสำหรับบางคน ประมาณ5000ค่ะ เราอยุดทันก่อนมันจะถึงหมื่น เลิกยุ่งหาทำงานเก็บออมเอาค่ะตอนนี้ สภาพจิตใจเราเหมือนเดิม รุนแรงขึ้น อารมณ์แปรปรวน ขี้หงุดหงิด ก้าวร้าว แต่บางครั้งก็ร้องไห้หนักมากๆ ซึมจนไม่อยากทำอะไร แค่ยืนก็ยังไม่ไหว ถือว่าแย่ค่ะสำหรับคนอายุยังไม่ถึง20เลย เครียดนะคะ แต่เราไม่หนีหนี้ค่ะ ส่วนพ่อแม่กับยาย เราไม่เคยบอกเลยค่ะ ก็โดนกดดันเหมือนเดิม โดนจนไม่อยากเป็นคนดีแล้ว ดีแค่ไหนก็ไม่มีค่า เราเลยกลายเป็นคนไม่เอาไหน ไม่ใส่ใจใครค่ะ เพราะเราเคยใส่ใจแล้วทั้งคำพูดคนอื่น จนเราพลาดตกเหวลึกมาจนถึงตอนนี้ เราก็ไม่อยากสนใจใครแล้วค่ะ นี่ขนาดเราไม่ใช่วัยรุ่นติดเพื่อน ติดยา ติดเที่ยวติดเล่นนะคะ ไม่ใช่สายสก๊อยด้วย เพื่อนสนิทมี4คนนิสัยดีหมดค่ะ เรียนดีด้วย มีแต่เรานี่แหละที่ไม่ดี เราหาทางออกยังไม่เจอ เลยมาขอคำปรึกษาจากทุกคนในกลุ่มคระ เราควรทำยังไงต่อไปคะ?
ขอระบายหน่อยค่ะ ฝากรับฟังหน่อยนะคะ
เราเองค่ะ เราขอใช้นามแฝงตัวเองว่าบีนะคะ คือตั้งแต่เด็กจนปัจจุบันนี้เราไม่เคยปรึกษาหรือขอคำแนะนำทางสภาพจิตใจ การเรียน เพื่อน กับครอบครัวตัวเองเลยค่ะ ยิ่งพ่อกับแม่เราไม่เคยเลย เราอึดอัดมากๆ แต่ไม่ใช่ว่าครอบครัวไม่ดีนะคะ ก็ดีค่ะให้ความรักกับเราได้ดี ใส่ใจเรา อยากได้อะไรอยากกินอะไรถ้าท่านไหวก็ซื้อให้ เราเป็นเด็กที่เรียนดีค่ะ มีระเบียบเรียบร้อยมาตั้งแต่ป.1 เราสำอางค์นิดหน่อย แต่ก็เป็นข้อดี ตอนเด็กเรามั่นใจมากค่ะ เรามีเป้าหมายเยอะ คิดว่าตอนโตเราจะได้ทำในสิ่งที่ต้องการและชอบ แต่พอเริ่มโตมา เรามีน้องสาวตอนอายุประมาณ 7-8 ขวบค่ะ เป็นน้องผู้หญิง ตอนนั้นเราน่าจะประมาณป.2-3มั้งคะ เราก็รักน้องมากตั้งตารอน้อง แต่หลังจากมีน้องพอน้องเริ่มเดินเริ่มพูด เราไม่ใช่เด็กขี้แค้น ขี้อิจฉานะคะ เราก็เด็กดีเชื่อฟังแล้วก็สดใสมากเลยคนนึง พอมีน้องครอบครัวเราไม่ค่อยเอาใจใส่เราแล้วค่ะ กอดหอมหรือชมก็น้อยลง ทำอะไรเราก็เหมือนจะมีความผิดตลอด จนเราเริ่มติดดราม่าและเริ่มมีนิสัยกระด้างค่ะ เวลาเราทำนิสัยไม่ดีไม่ใช่ไม่รู้ตัวนะคะ รู้ตัวค่ะแต่แค่ควบคุมไม่ได้ เราก็จะชอบนอยแล้วพูดว่า"แม่รักแต่น้อง"หรือ"ยายรักแต่น้อง"ค่ะ ช่วงนั้นเราชอบวาดรปู ชอบคุยกับตัวเอง เก็บตัวแต่ก็มีเพื่อนค่ะ เราเคยเขียนโน้ตแบบตามประสาเด็กว่าเราอยากต*ยค่ะ แม่มาเจอก็บอกยายว่าระวังเราเป็นโรคซึมเศร้านะ เราก็ไม่รู้ว่าแม่หมายถึงอะไร นึกว่าแม่ด่าที่เขียนแบบนั้น หลังจากนั้นพอเริ่มป.5-6 ยายเราก็เริ่มมีความขัดแย้งกับส่วนของแม่น้องสาวเรา(น้องสาวเราคือลูกของพี่ชายแม่ค่ะเลยคนละพ่อคนละแม่แต่อยู่บ้านหลังเดียวกัน) เรารักน้องสาวเรานะคะ แต่แม่ของน้องสาวเราชอบประชด ชอบทำอะไรใส่แบบซึ่งๆหน้า เราก็เลยไม่ชอบเหมือนยายค่ะ ยายก็เริ่มคุยกับเราบ่อยขึ้น จนถึงปัจจุบันเราไม่ได้รู้สึกว่ายายเรารักน้องมากกว่าแล้วค่ะ เราเหมือนกึ่งซึมเศร้า ที่เรียกแบบนี้เพราะตอนนั้นที่เริ่มเป็นมันยังเด็กค่ะ ก็เลยคิดว่าเราคิดไปเอง เวลาร้องไห้จะร้องไห้คนเดียว บางครั้งก็ปิดปากตัวเองไม่ให้ร้องไห้เสียงดัง กลัวโดนด่า เพราะเคยร้องไห้แล้วยายเห็นยายก็บอกว่าเราเป็นบ้า เราไม่กล้าร้องไห้ต่อหน้าคนที่เราควรไว้ใจที่สุด เพราะกลัวโดนด่า พอเริ่มเข้ามัธยมเราก็เหมือนก้าวร้าวขึ้น เพราะมีบางสิ่งทำให้เป็นแบบนั้น ซึ่งเราก็ไม่รู้ ทั้งชีวิตครอบครัวรักเรานะ แต่กลับกันเรื่องสภาพจิตใจท่านแทบไม่เคยสนเลย อย่างเช่นการทำร้ายทางคำพูด เราน้อยใจ มันเหมือนเก็บกด สะสมเรื่อยๆจนเวลามันปะทุก็ระเบิดออกมาเป็นนิสัยก้าวร้าว ตอนมัธยมต้นเราก้าวร้าวมากค่ะ เพราะตอนนั้นเสียคุณตาไปแล้วด้วย เราก็ยิ่งเหมือนเป็นคนมีอะไรกระทบทางจิตใจเพิ่ม จนเราเช็คอยู่ซ้ำๆว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย ตอนแรกๆที่เช็คแล้วเห็นว่าเรามีแนวโน้มเสี่ยงจะเป็น เราก็ไม่ได้อะไรนะคะ แต่พอเข้าม.2เราเริ่มอยากต*ยอีกรอบ ไม่ใช่แค่อยาก แต่กินยาเพื่อทำสิ่งนี้มาหลายรอบ บางครั้งกินจนเอือนยาก กินจนคอแข็ง หรือกินจนคลื่นไส้กินอะไรไม่ลงค่ะ ร้องไห้ทุกคืน นอนดึกเพราะความเศร้า เพราะน้น้อยใจที่อยากให้พ่อกับแม่เข้าใจ อยากให้ถามบ้างว่าเป็นยังไง อยากให้รับรู้ว่าลูกคนนี้ถึงแค่เรียนไปวันๆ แต่มันเหนื่อยแค่ไหน เราคิดหาวิธีฆตตทุกวัน ทุกวันจริงๆ ไปไหว้พระก็อธิฐานขอให้ตัวเองต*าย ทำอะไรก็แช่งให้ตัวเองหายไปจากโลกนี้ เรายังไม่เคยพบจิตแพทย์เพราะแค่พ่อแม่เรายังไม่กล้าบอกเลย เราโดนกดดัน สอบ/แข่งได้ที่2-3 เขาก็ยังไม่รู้สึกว่าเราทำได้ดี เวลาด่าเรา สุดท้ายเราก็ไม่มีดีในคำด่าเลย เหมือนทำดียังไงก็ไม่พอ เก่งแค่ไหนก็ไม่พอ เราเลยกลายเป็นเด็กก้าวร้าว กดดันตัวเอง จนพาตัวเองเกือบพบกับจุดจบค่ะ เกือบถึงจุดจบของเราคือมีพี่ที่รู้จัก ตอนนั้นเราขายของออนไลน์ มีเงินเก็บพันกว่าบาทด้วยตัวเอง พี่เขาชวนเล่นการพนันออนไลน์(ตอนนั้นมันยังไม่ดังจนรู้ว่าจริงๆคือการพนัน)เราก็คิดว่าเป็นแค่เกม แรกๆก็ได้หลังๆไม่ใช่แล้วค่ะ เราเป็นแบบนี้มาหลายปีจนติดหนี้เยอะค่ะ ปัจจัยนึงที่ทำให้คิดเล่นไม่จบคือ"อยากมีเงินไวๆเยอะ" แย่มากเลยแหละค่ะไอ้ความคิดนี้ เครียดกับหาเงินทั้งๆที่อายุแค่นี้เพียงแค่เพราะครอบครัวเอาแต่สอนว่าหาเงินให้ได้เยอะๆมาเลี้ยงครอบครัว เราก็กดดันตัวเองไปใหญ่เลยค่ะ ทำให้กลายเป็นคนมีหนี้ แต่ก็ไม่เยอะค่ะ แต่น่าจะเยอะสำหรับบางคน ประมาณ5000ค่ะ เราอยุดทันก่อนมันจะถึงหมื่น เลิกยุ่งหาทำงานเก็บออมเอาค่ะตอนนี้ สภาพจิตใจเราเหมือนเดิม รุนแรงขึ้น อารมณ์แปรปรวน ขี้หงุดหงิด ก้าวร้าว แต่บางครั้งก็ร้องไห้หนักมากๆ ซึมจนไม่อยากทำอะไร แค่ยืนก็ยังไม่ไหว ถือว่าแย่ค่ะสำหรับคนอายุยังไม่ถึง20เลย เครียดนะคะ แต่เราไม่หนีหนี้ค่ะ ส่วนพ่อแม่กับยาย เราไม่เคยบอกเลยค่ะ ก็โดนกดดันเหมือนเดิม โดนจนไม่อยากเป็นคนดีแล้ว ดีแค่ไหนก็ไม่มีค่า เราเลยกลายเป็นคนไม่เอาไหน ไม่ใส่ใจใครค่ะ เพราะเราเคยใส่ใจแล้วทั้งคำพูดคนอื่น จนเราพลาดตกเหวลึกมาจนถึงตอนนี้ เราก็ไม่อยากสนใจใครแล้วค่ะ นี่ขนาดเราไม่ใช่วัยรุ่นติดเพื่อน ติดยา ติดเที่ยวติดเล่นนะคะ ไม่ใช่สายสก๊อยด้วย เพื่อนสนิทมี4คนนิสัยดีหมดค่ะ เรียนดีด้วย มีแต่เรานี่แหละที่ไม่ดี เราหาทางออกยังไม่เจอ เลยมาขอคำปรึกษาจากทุกคนในกลุ่มคระ เราควรทำยังไงต่อไปคะ?