ถึงจะอ่านนิยายมาก็ไม่ได้รู้สึกว่าพอมาเป็นละครแล้วมันปรับไม่ได้ จะปรับหรือเปลี่ยนอะไรก็ทำได้เลย ยิ่งแก้จุดบอดในนิยายได้ยิ่งดี แค่อย่าลืมว่าเส้นเรื่องต้องไม่เปลี่ยน ฝูกโยงกับภาคก่อนด้วย เพราะเป็นนิยายชุดภาคต่อ

อย่างแรกตัวละครบางตัว มันควรคงคาแรกเตอร์เดิม ให้อารมณ์มันต่อเนื่อง โดยเฉพาะกระถินที่เป็นคนสร้างปม แต่ดูแล้วไม่รู้สึกว่าเป็นคนเดียวกัน ต่อให้เล่าย้อนอดีตก็รู้สึกว่าไม่ช่วย เพราะเหมือนนักแสดงไม่ได้หยิบจังหวะการเล่นของภาคที่แล้วมาใช้เลย ส่วนคนอื่นไม่ติด

อย่างอ๋อมแค่เห็นหน้าไม่ต้องพูดก็รู้เลยคนนี้มารตีแน่ หรือต่อให้ตัดเรื่องที่หน้าตาการแต่งตัวออกไป ดูแค่จริตมันก็รู้เลยว่าเป็นใครตั้งแต่เห็น

บททำร้ายนักแสดง นางเอกบ้างฉากก็ดูล้น พระเอกช่วงแรกลุ้นจนเกร็งเวลาพูด รู้สึกเลยว่าไม่สมูท ไม่ใช่ว่านักแสดงเล่นแย่นะ แต่เหมือนบทพูดมันไม่เข้าปาก เลยบีบให้นักแสดงต้องเล่นใหญ่ ให้เข้ากับความเบียวของไดอะล็อก

ส่วนเรื่องบทเอาแบบไม่สนใจนิยายเลย ถ้าพูดตามตรงมันก็บ้งจริงๆ เรื่องไม่ไปไหนวนที่เดิม มัวแต่เอาเวลามาขายขำ(อันที่จริงไม่ติดนะถ้าใส่มาถูกจังหวะ)แต่บางฉากคือใส่มาเพื่อขายขำ จนทำให้ตัวละครหลายตัวดูเป็นคนไม่มีสมองไปเลย

ยิ่งฉากนางเอกใส่ชุดราตรีปีนบ้าน โหนต้นไม้ นึกว่าทาซาน คนปกติที่ไหนจะทำ แถมบทบางช่วงก็ทำให้รู้สึกว่าพระเอกดูโรคจิตด้วย เช่น ชอบเอาหน้าไปใกล้ๆ ใช้สายตาลวนลาม ล่าสุดเมาแล้วหยาบคาย คิดอะไรอยู่ถึงตีความตัวละครออกมาแบบนี้

ถึงปมมันจะอ่อนกว่าเรื่องอื่น แต่มีแต้มต่อคนรอดูเยอะ แถมพล็อตขายง่าย มีเรื่องชนชั้น ปัญหาท้องไม่พร้อมเป็นปมหลัก แต่เอามาใช้ไม่ดี ตัวละครก็ไม่คงที่ เข้าใจที่พยามจะผูกปมให้มันดราม่ามากขึ้น แต่มันเยอะจนน่ารำคาญ

บางคนบอกให้ถอดสมองดู จะเครียดอะไรแค่ละคร เอาจริงมันไม่ใช่ข้ออ้างที่จะทำอะไรก็ได้ เพราะคิดว่าแค่ละคร มันไม่ใช่ละครแนวน้ำตากามเทพ ควรนึกถึงความเป็นจริงด้วย