พอเข้าใจอยู่นะที่วอลเลย์บอลสาวไทยหาโค้ชต่างชาติยากเพราะไม่เข้ากับวัฒนธรรม

เพราะความร่าเริงและรอยยิ้มเสียงหัวเราะระหว่างแข่งคือเอกลักษณ์ ซิกเนเจอร์ และ soft power ของวอลเลย์บอลสาวไทยเรา ต่อให้แต้มตามคู่แข่งห่าง หรือเล่นพลาด ก็ต้องพยายามปั้นหน้ายิ้ม หัวเราะ ชิวๆไป เพราะไม่งั้นก็จะเสียเอกลักษณ์
แต่โค้ชต่างชาติส่วนใหญ่ โดยเฉพาะโค้ชระดับโลก เขาจะค่อนข้างเครียดตลอดเกม ขนาดแต้มนำห่างคู่แข่งไม่เห็นฝุ่นแล้ว พอลูกทีมเล่นพลาดง่ายๆ เขาก็ยังเครียดตะโกนด่าลูกทีมอยู่
ทีนี้ถ้าเกิดเขามาคุมทีมสาวไทย เกิดเขาตะโกนด่าที่ลูกทีมเล่นพลาด แต่สาวไทยเรายังหัวเราะคิกๆอยู่นี่มันก็คงดูแปลกๆ