ดีครับพี่ๆหรือน้าๆทุกคนที่มาอ่านกระทู้ผมนะครับต้องบอกก่อนว่าผมเป็นแค่เด็กม.3ที่รู้สึกว่าการโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่มันเหนื่อยมันท้อมากๆผมเข้าใจครับว่าวัยของผมเนี้ยเป็นวัยที่ไม่ได้มีภาระหน้าที่หนักหนาสาหัสอะไรแต่แค่ผมลองนึกสภาพตัวเองตอนโตขึ้นล่ะนึกย้อนกลับมาหาตัวเองตอนเด็กที่ยังเล่นเตะบอลกับเพื่อนนั่งหัวเราะ ตัวผมในตอนนั้นคงรู้สึกแบบ"ช่วงเวลาในตอนนั้น

โึคตรรู้สึกดีเลย5555"ไม่มีเรื่องให้คิดมากมายปวดหัวหรือเรื่องเพือนที่ต้อวมาคิดว่าจะคบกันเป็นเพื่อนไปได้อีกนานแค่ไหน
แต่พอเข้าสู่ช่วงม.ต้นผมก็เริ่มสังเกตุนะครับว่าเพื่อนเก่าแต่ล่ะคนเริ่มเปลี่ยนแปลงกันไปหรืออาจเป็นเพราะผมที่แบบยังจำเพื่อนคนนั้นในแบบเดิมอยู่รึเปล่า5555
พออ่านกระทู้ของตัวเองแล้วก็แอบคิดนะครับว่าอายุเท่ากุยังขนาดนี้แล้วพี่ๆที่เขาทำงานมีครอบครัวมีภาระที่หนักหนากว่าเนี้ยเขาไม่เส้นเลือดสมองตุยหรอผมแบบโห่ พวกพี่เขาคงเก่งมากแน่เลยที่แบบรับมืออะไรแบบนี้ได้แถมหาเงินเก่งกันอีก
ทั้งหมดก็มีเท่านี้แหละครับกระทู้บ่นง่อยๆของผมขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ
ทำไมการโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่มันเหนื่อยจังเลยครับ
แต่พอเข้าสู่ช่วงม.ต้นผมก็เริ่มสังเกตุนะครับว่าเพื่อนเก่าแต่ล่ะคนเริ่มเปลี่ยนแปลงกันไปหรืออาจเป็นเพราะผมที่แบบยังจำเพื่อนคนนั้นในแบบเดิมอยู่รึเปล่า5555
พออ่านกระทู้ของตัวเองแล้วก็แอบคิดนะครับว่าอายุเท่ากุยังขนาดนี้แล้วพี่ๆที่เขาทำงานมีครอบครัวมีภาระที่หนักหนากว่าเนี้ยเขาไม่เส้นเลือดสมองตุยหรอผมแบบโห่ พวกพี่เขาคงเก่งมากแน่เลยที่แบบรับมืออะไรแบบนี้ได้แถมหาเงินเก่งกันอีก
ทั้งหมดก็มีเท่านี้แหละครับกระทู้บ่นง่อยๆของผมขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ