เท่าที่เราจำความได้ตั้งเเต่เด็กสัก8-9ขวบหนูฝันเรื่องเดิมๆวนๆเป็น
เสียงคนทะเลาะกันเป็นภาพการทำร้ายร่างกายเเละใช่ค่ะความฝัน
นั้นเป็นเหตุการณ์ที่เราเจอตั้งเเต่เด็กคุณเเม่เป็นโรคจิตเวชเเละ
ประสาทควบคุมตัวเองไม่ได้เเต่ก่อนเขากินยาระงับเเต่เขาหยุดกิน
ตอนที่คลอดเรา หลังจากนั้นคุณเเม่ที่ไม่ได้กินยาก็อาการ
กำเริบเเละเขาเลี้ยงเราคนเดียวคุณพ่อทำงานค่ะตอนเราพึ่งเข้าอนุบาลเราต้องเดิน
กลับบ้านคนเดียวทุกวันพอไปถึงบ้านสิ่งที่เห็นเดิมๆคือคุณเเม่ตบตี
กับคนในครอบครัวค่ะ พอเขาทะเลาะเสร็จก็มาทำร้ายหนูต่อเป็น
เหตุการณ์เดิมๆซ้ำๆจนชินค่ะมีวันนึงคุณป้ากลับมาจากทำงานมาอยู่
บ้านเป็นครั้งเเรกที่เราได้สัมผัสคำว่าครอบครัวที่ไม่เคยมีเราไปหา
คุณป้าบ่อยๆจนเเม่โมโหวันนึงเขามาบ้านป้าจับหัวหนูที่อายุ8ขวบ
เเล้วลากไปกับพื้นจนถึงบ้านเเล้วตบเอาขวบเเก้วฟาดใส่จนเลือด
ออกพอเขาพอใจเขาก็เดินออกไปหนูเอาผ้ามาปิดไว้มันเจ็บจนหนู
หลับไปพอตื่นมาก็เห็นคุณเเม่ทะเลาะกับคนในครอบครัวเหมือนเดิม
เเต่ที่เเรงกว่านั้นคุณเเม่หยิบมีดมาจะเเทงคุณยายหนูสติเเตกมาก
เลยวิ่งออกมาร้องไห้คนเดียววิ่งไปสักพักก็หลับไปเพราะเพลียเเละ
เจ็บเเผลทั้งตัวช้ำตื่นขึ้นมาก็มาอยู่บ้านป้าเพราะเขาไปตามหลังจาก
นั้นคุณป้าก็ปลอบเเละส่งเราคืนคุณเเม่จากนั้นพอเราโตมาอายุ11ปี
คุณเเม่ก็ยังทำร้ายเหมือนเดิมเเต่ต่างออกไปเพราะครั้งนี้เราเกือบ
ตายค่ะตอนนั้นเราดูทีวีมีผู้ชายคนนึงมาขอเเลกของหนูกลัวมากๆ
เลยวิ่งออกมามาบอกเเม่พอคุณเเม่รู้ก็ตบเราเเล้วบอกว่าเราโง่เเก้
ปัญหาเองไม่ได้ทั้งที่โตเเล้วเเละ
กระชากผมเเละถีบลงสระน้ำเราจมไปนานมากตอนนั้นคิดว่าตัวเอง
จะตายเเล้วเเต่ก็พยุงตัวเองขึ้นมาพอขึ้นมาไม่เห็นใครสักคนเลยค่ะ
เป็นเหตุการณ์ที่จำฝั่งใจมากๆจากนั้นเราอายุ12เราทนไม่ไหวกับการ
ที่เเม่ทำร้ายเราวันนั้นเรากินยาล้างห้องน้ำตอนนั้นน้ำลายฟูปากคุณ
เเม่กระชากหัวเราเเละตบเราเเต่ดีที่คุณน้ามาเห็นพาเราไปโรง
พยาบาลตอนนั้นคุณเเม่ก็ด่าเราเเละยังกระชากหัวเราอยู่ค่ะพอถึง
โรงบาลกลับเป็นมีเเค่พี่พยาบาลที่อยู่ข้างๆเตียงเราเเละไม่มีใครอื่น
จนเราออกจากโรงบาลค่ะหลังจากนั้นคุณเเม่ก็ทำร้ายเรามากขึ้นกว่าเดิมค่ะ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนนี้นะคะ ใช่ค่ะตอนนี้หนูอายุ14หนูรู้สึกว่าเเสงสว่างหนูมันไม่มีเเล้วค่ะเหมือนทุกอย่างว่างเปล่าไปหมดคำที่คุณหมอพูดว่าดูเเลตัวเองด้วยนะ ค่อยๆจางไปเเล้วค่ะหนูขอบคุณนะคะตอนนี้หนูได้ระบายให้ใครสักคนฟังเเล้ว เเค่นี้หนูก็ดีใจเเล้วค่ะ
สวัสดีค่ะถ้าไม่เป็นการรบกวนฟังหนูเล่าสักนิดนะคะ
เสียงคนทะเลาะกันเป็นภาพการทำร้ายร่างกายเเละใช่ค่ะความฝัน
นั้นเป็นเหตุการณ์ที่เราเจอตั้งเเต่เด็กคุณเเม่เป็นโรคจิตเวชเเละ
ประสาทควบคุมตัวเองไม่ได้เเต่ก่อนเขากินยาระงับเเต่เขาหยุดกิน
ตอนที่คลอดเรา หลังจากนั้นคุณเเม่ที่ไม่ได้กินยาก็อาการ
กำเริบเเละเขาเลี้ยงเราคนเดียวคุณพ่อทำงานค่ะตอนเราพึ่งเข้าอนุบาลเราต้องเดิน
กลับบ้านคนเดียวทุกวันพอไปถึงบ้านสิ่งที่เห็นเดิมๆคือคุณเเม่ตบตี
กับคนในครอบครัวค่ะ พอเขาทะเลาะเสร็จก็มาทำร้ายหนูต่อเป็น
เหตุการณ์เดิมๆซ้ำๆจนชินค่ะมีวันนึงคุณป้ากลับมาจากทำงานมาอยู่
บ้านเป็นครั้งเเรกที่เราได้สัมผัสคำว่าครอบครัวที่ไม่เคยมีเราไปหา
คุณป้าบ่อยๆจนเเม่โมโหวันนึงเขามาบ้านป้าจับหัวหนูที่อายุ8ขวบ
เเล้วลากไปกับพื้นจนถึงบ้านเเล้วตบเอาขวบเเก้วฟาดใส่จนเลือด
ออกพอเขาพอใจเขาก็เดินออกไปหนูเอาผ้ามาปิดไว้มันเจ็บจนหนู
หลับไปพอตื่นมาก็เห็นคุณเเม่ทะเลาะกับคนในครอบครัวเหมือนเดิม
เเต่ที่เเรงกว่านั้นคุณเเม่หยิบมีดมาจะเเทงคุณยายหนูสติเเตกมาก
เลยวิ่งออกมาร้องไห้คนเดียววิ่งไปสักพักก็หลับไปเพราะเพลียเเละ
เจ็บเเผลทั้งตัวช้ำตื่นขึ้นมาก็มาอยู่บ้านป้าเพราะเขาไปตามหลังจาก
นั้นคุณป้าก็ปลอบเเละส่งเราคืนคุณเเม่จากนั้นพอเราโตมาอายุ11ปี
คุณเเม่ก็ยังทำร้ายเหมือนเดิมเเต่ต่างออกไปเพราะครั้งนี้เราเกือบ
ตายค่ะตอนนั้นเราดูทีวีมีผู้ชายคนนึงมาขอเเลกของหนูกลัวมากๆ
เลยวิ่งออกมามาบอกเเม่พอคุณเเม่รู้ก็ตบเราเเล้วบอกว่าเราโง่เเก้
ปัญหาเองไม่ได้ทั้งที่โตเเล้วเเละ
กระชากผมเเละถีบลงสระน้ำเราจมไปนานมากตอนนั้นคิดว่าตัวเอง
จะตายเเล้วเเต่ก็พยุงตัวเองขึ้นมาพอขึ้นมาไม่เห็นใครสักคนเลยค่ะ
เป็นเหตุการณ์ที่จำฝั่งใจมากๆจากนั้นเราอายุ12เราทนไม่ไหวกับการ
ที่เเม่ทำร้ายเราวันนั้นเรากินยาล้างห้องน้ำตอนนั้นน้ำลายฟูปากคุณ
เเม่กระชากหัวเราเเละตบเราเเต่ดีที่คุณน้ามาเห็นพาเราไปโรง
พยาบาลตอนนั้นคุณเเม่ก็ด่าเราเเละยังกระชากหัวเราอยู่ค่ะพอถึง
โรงบาลกลับเป็นมีเเค่พี่พยาบาลที่อยู่ข้างๆเตียงเราเเละไม่มีใครอื่น
จนเราออกจากโรงบาลค่ะหลังจากนั้นคุณเเม่ก็ทำร้ายเรามากขึ้นกว่าเดิมค่ะ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนนี้นะคะ ใช่ค่ะตอนนี้หนูอายุ14หนูรู้สึกว่าเเสงสว่างหนูมันไม่มีเเล้วค่ะเหมือนทุกอย่างว่างเปล่าไปหมดคำที่คุณหมอพูดว่าดูเเลตัวเองด้วยนะ ค่อยๆจางไปเเล้วค่ะหนูขอบคุณนะคะตอนนี้หนูได้ระบายให้ใครสักคนฟังเเล้ว เเค่นี้หนูก็ดีใจเเล้วค่ะ