จะให้พูดออกมามันก็พูดยากแหละเนาะ ก่อนหน้านี้เราเป็นคู่ที่ชอบทะเลาะกันบ่อยมากไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องน้อยเรื่องอะไรก็ตามอ่ะชวนทะเลาะกันหมด ทุกครั้งที่ทะเลาะกันจะจบแค่คำว่าเขาจะพยายามปรับบางทีก็จบที่คำว่าก็เขาไม่รู้ คำว่าพยายามปรับของเขานั่นก็คือเขาไม่เคยปรับอะไรเลยมีแต่เราต่างหากที่ยอมรับในสิ่งที่เขาทำเพราะว่าเราอยากอยู่กับเขานานๆ แล้วคำว่าไม่รู้ของเขาก็คือสิ่งที่เขาควรรู้ว่าเอออันนี้เราแสดงสีหน้าท่าทีอย่างนี้เออคือเราไม่โอเคนะแล้วเขาเองทำแบบนี้เราก็ไม่โอเค แต่เขาไม่เคยคิดที่จะตั้งคำถามว่าเออคำว่าโอเคของเราเนี่ยคือโอเคจริงๆหรือเปล่าแล้วเขาก็ปล่อยผ่าน แล้วช่วงหลังๆเราเองก็รู้สึกได้เลยว่าความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่เนี่ยเปลี่ยนไปมากโดยเฉพาะการกระทำของเขาแรกๆเขาจะเป็นคนที่หวานมากเอาใจใส่มาก ไม่เคยพูดไม่ดีกับเราเลย แต่พอช่วงนี้เวลาที่เขามาเจอเราเขากลับไม่มีความรู้สึกที่ตื่นเต้นเหมือนครั้งแรกที่เจอหรือแรกๆที่คบกันเขากลับทำหน้าบึ้งใส่เราตลอดเวลาซึ่งเราไม่รู้เลยว่าเราไปทำอะไรให้เขาหรือเขาไปโกรธใครมา แล้วช่วงหลังๆเขาเองก็เมินคำพูดเราหรือว่าไม่ค่อยสนใจคำพูดเราแต่กลับมาบอกเราว่าเราอ่ะไม่สนใจเขาทั้งที่ที่ผ่านมาเราเป็นคนชวนคุยตลอดเลยแต่เป็นเขาเองที่ไม่เคยสนใจเรา เวลาไปไหนด้วยกันเขาก็ไม่เคยเดินรอเรา แถมยังทำหน้าบึ้งใส่เราตลอดเวลาด้วยบางทีเราเองก็อึดอัดที่เขาทำแบบนั้นแล้วเราก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามีปัญหาอะไรหรือเปล่าเพราะเขาไม่เคยที่จะปริปากพูดกับเราสักคำเลยว่าเขารู้สึกยังไงเขาเป็นอะไรเขามีปัญหาอะไรแล้วมันเกิดความน้อยใจที่ว่าเอ๊ะหรือว่าเราไม่ใช่เซฟโซนของเขาหรอเขาไม่สบายใจที่จะพูดให้เราฟังหรอ ความรู้สึกพี่เอ๊ะเราไม่ใช่เซฟโซนของเขาหรอมันเป็นคนรู้สึกที่ถ้าเราไม่ใช่เซฟโซนของเขาแสดงว่าตรงนั้นก็ไม่ใช่พื้นที่ของเราแล้วสิ ไม่รู้วันนั้นหนูรู้สึกยังไงแต่เหมือนวันนั้นใจมันไม่เอาอะไรแล้วจนตัดสินใจบอกเลิกแฟนไปแล้วเพิ่งมารู้ทีหลังว่าตัวเองกำลังอุ้มท้องลูกเขาอยู่มันเป็นความรู้สึกที่บอกยากมาก ตอนแรกหนูเองตอนแรกหนูเองจะไม่ทักไปบอกเขาเพราะเขาดูไม่ได้อะไรกับหนูเขาดูโอเคตั้งแต่วันแรกเลย แต่กลับที่เป็นหนูที่แบกรับความทุกข์อยู่คนเดียวความกดดัน แต่หนูก็ตัดสินใจทักไปบอกเขาดีๆว่าเออหนูท้องนะ เขาก็ตอบกลับหนูมาแค่ว่าจริงๆใช่ไหม  เขาบอกเขาเองจะรับผิดชอบแต่หนูไม่ได้ให้เขามายุ่งอะไรกับลูกแล้วก็หนู หนูบอกลูกหนูหนูเลี้ยงเองได้ ซึ่งที่ผ่านมาอะไรหลายๆอย่างที่เขาทำมันทำให้หนูรู้สึกว่าหนูอยู่คนเดียวได้ดีกว่าแล้วหนูก็สามารถเลี้ยงลูกได้ดีกว่าการมีเขาอยู่ ขนาดหนูบอกเขาไปว่าเออหนูจะไม่เก็บลูกไว้นะ เขายังไม่มี react ที่แบบตกใจผวา เขาถามแค่ว่าเอาออกที่ไหน แล้วไอ้คำว่ารับผิดชอบของเขาเขาพูดค่ะแต่เขาไม่ทำ ในวันที่หนูบอกเขาไปว่าหนูท้องเขาไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนที่ไหนก็ไม่รู้แทนที่จะขับรถมาดูหนูว่าเออตอนนี้หนูโอเคไหม แล้วตอนที่หนูบอกหนูจะไปหาหมอให้มั่นใจก่อนให้ชัวร์ก่อน เขาก็พูดแค่ว่าให้พาไปไหมแต่ไม่เคยมาเลยด้วยซ้ำ หรือเป็นเพราะเราไม่ขอเขาเอง บอกแต่จะรับผิดชอบจะรับผิดชอบแต่เงินสักบาทไม่เคยจะได้ ค่าใช้จ่ายอะไรของลูกหนูออกเองทั้งหมด หนูควรจะกลับไปดีไหมหรือหนูควรจะให้เขารับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำผิดพลาด แต่ถ้าเขากลับมาวนเวียนในชีวิตหนูอยู่เป็นหนูเองที่ทุกข์เป็นหนูเองที่อึดอัดเพราะหนูเองยังรักเขามากๆแล้วหนูเองก็รักลูกมากๆหนูไม่รู้ว่าตอนนี้ความคิดหนูเด็กไปหรือป่าว ไม่รู้ว่าตอนนี้หนูตัดสินใจอะไรถูกหรือเปล่าอยากให้พี่ๆช่วยหนูหาทางออกได้ไหมคะ