สวัสดีค่ะเราอยากจะบันทึกเรื่องนี้ไว้เป็นเรื่องของความบังเอิญอย่างกับละครเรื่องหนึ่ง เนื้อหาส่วนมากจะมีแต่น้ำ เนื้อจะน้อยหน่อยๆ 555555
Ep1.
ต้องเล่าย้อนไปก่อนว่าในตอนเรียนม.ต้น เมื่อ10ปีที่แล้วเราแอบปลื้มรุ่นพี่คนนึง รุ่นพี่คนนี้เรียนเก่ง กีฬาดี ดนตรีก็ได้เรียกว่าครบเครื่อง เราและรุ่นพี่คนนี้อยู่ชมรมเดียวกัน ช่วงแรกๆเรียกได้ว่าแอบปลื้มในความครบเครื่องของเขา เราได้คุยเล่นกันบ้าง ปรึกษากันบ้างตามภาษาพี่น้อง
จนเวลาผ่านไปพี่ชายคนนั้นขึ้นเรียนม.ปลาย ยังเรียน รร.เดียวกันนี่แหละ แต่เราก็ห่างกันไปจากคุยบ่อย ปรึกษาบ่อย ก็แทบไม่ได้คุย เจอหน้ากันบ้างทักกันบ้างแล้วแต่โอกาส เราก็ยังคงปลื้มพี่เค้าอยู่ แต่ไม่เคยแสดงออกว่าปลื้มนะ เพราะตอนนั้นคิดว่าเราปลื้มเพราะเค้าหล่อ และ เค้าเก่ง 555555
จากนั้นไม่นานเราก็เลื่อนชั้นตามไป เป็น นร.ม.ปลาย แล้ว ในรร.ม.ปลายส่วนมากก็จะได้เป็นแฮดในกิจกรรมต่างๆ ต้องมีการประสานงานกับรุ่นพี่ในทีม หรือว่าอาจารย์ท่านต่างๆเนอะ แต่ตัวเราเองนี่ไม่ใช่เด็กสายกิจกรรมเท่าไหร่ เลยไม่สนใจงานพวกนี้เลย มีส่วนร่วมแต่ของงานที่ไม่ต้องออกหน้า55555(หรือเรียกได้ว่า ขก.นั้นแหละ)
วันนึงมีวานกีฬาสีของ รร. เราได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ดูแลขบวนพาเหรด และ ทำฉากตกแต่งสแตน เราก็ทำๆไปไม่คิดอะไร /*โอ้โหเล่ามาถึงนี่แล้วยังไม่เข้าเรื่องเลยคุณพรี่ */ ต่อๆ เราก็ทำฉากกับเพื่อนๆยันฟ้ามืด ในเวลานั้นทุกคนเริ่มหิวข้าวอยากหาของกิน นี่เลยอาสารับออเดอร์ออกไปซื้อให้ พอถึงเราสั่งอาหาร+ขนมแล้ว ถุงรุงรังมากเยอะไปหมด จังหวะนั้นได้ยินเสียงพี่ผช.คนนึงพูดว่าพี่ช่วยถือไปให้มั้ย นี่หันไปแล้วแบบเห้ยนั้นพี่ที่เราเคยปลื้มหนิ ตอนนั้นคือใจเต้นเร็วมาก เหมือนจะวูบไม่รู้หน้าแดงมั้ยแต่ถ้าวัดความดันคงขึ้นสูงปรี๊ด นี่ก็บอกได้ๆช่วยถือไปหน่อยนะคะเอาไปไม่ไหวจริงๆ พี่เค้าก็ช่วยเอามาส่งถึงที่แล้วก็กลับไม่ได้คุยอะไรกันมาก แต่เรานี่ตัวชาวิ้งๆๆเลย
ความบังเอิญในการพบเจอที่สุดของความใจสั่น><
Ep1.
ต้องเล่าย้อนไปก่อนว่าในตอนเรียนม.ต้น เมื่อ10ปีที่แล้วเราแอบปลื้มรุ่นพี่คนนึง รุ่นพี่คนนี้เรียนเก่ง กีฬาดี ดนตรีก็ได้เรียกว่าครบเครื่อง เราและรุ่นพี่คนนี้อยู่ชมรมเดียวกัน ช่วงแรกๆเรียกได้ว่าแอบปลื้มในความครบเครื่องของเขา เราได้คุยเล่นกันบ้าง ปรึกษากันบ้างตามภาษาพี่น้อง
จนเวลาผ่านไปพี่ชายคนนั้นขึ้นเรียนม.ปลาย ยังเรียน รร.เดียวกันนี่แหละ แต่เราก็ห่างกันไปจากคุยบ่อย ปรึกษาบ่อย ก็แทบไม่ได้คุย เจอหน้ากันบ้างทักกันบ้างแล้วแต่โอกาส เราก็ยังคงปลื้มพี่เค้าอยู่ แต่ไม่เคยแสดงออกว่าปลื้มนะ เพราะตอนนั้นคิดว่าเราปลื้มเพราะเค้าหล่อ และ เค้าเก่ง 555555
จากนั้นไม่นานเราก็เลื่อนชั้นตามไป เป็น นร.ม.ปลาย แล้ว ในรร.ม.ปลายส่วนมากก็จะได้เป็นแฮดในกิจกรรมต่างๆ ต้องมีการประสานงานกับรุ่นพี่ในทีม หรือว่าอาจารย์ท่านต่างๆเนอะ แต่ตัวเราเองนี่ไม่ใช่เด็กสายกิจกรรมเท่าไหร่ เลยไม่สนใจงานพวกนี้เลย มีส่วนร่วมแต่ของงานที่ไม่ต้องออกหน้า55555(หรือเรียกได้ว่า ขก.นั้นแหละ)
วันนึงมีวานกีฬาสีของ รร. เราได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ดูแลขบวนพาเหรด และ ทำฉากตกแต่งสแตน เราก็ทำๆไปไม่คิดอะไร /*โอ้โหเล่ามาถึงนี่แล้วยังไม่เข้าเรื่องเลยคุณพรี่ */ ต่อๆ เราก็ทำฉากกับเพื่อนๆยันฟ้ามืด ในเวลานั้นทุกคนเริ่มหิวข้าวอยากหาของกิน นี่เลยอาสารับออเดอร์ออกไปซื้อให้ พอถึงเราสั่งอาหาร+ขนมแล้ว ถุงรุงรังมากเยอะไปหมด จังหวะนั้นได้ยินเสียงพี่ผช.คนนึงพูดว่าพี่ช่วยถือไปให้มั้ย นี่หันไปแล้วแบบเห้ยนั้นพี่ที่เราเคยปลื้มหนิ ตอนนั้นคือใจเต้นเร็วมาก เหมือนจะวูบไม่รู้หน้าแดงมั้ยแต่ถ้าวัดความดันคงขึ้นสูงปรี๊ด นี่ก็บอกได้ๆช่วยถือไปหน่อยนะคะเอาไปไม่ไหวจริงๆ พี่เค้าก็ช่วยเอามาส่งถึงที่แล้วก็กลับไม่ได้คุยอะไรกันมาก แต่เรานี่ตัวชาวิ้งๆๆเลย