สวัสดีค่ะ ตอนนี้ เราอายุ17อยู่ม.5 ส่วนมากคนอายุช่วงนี้ก็คงวุ่นอยู่กับการค้นหาตัวเองและทำจามความฝันเตรียมตัวเข้ามหาลัยใช่มั้ยคะ เราก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่เราเป็นเด็กที่ครอบครัวไม่ได้ร่ำรวย เราทำงานไร่ช่วยพ่อแม่มาตั้งแต่เด็กๆ
ซึ่งมันลำบากและเหนื่อยมากเราจึงตั้งใจว่าโตขึ้นเราต้องมีอาชีพที่สบายกว่านี้ นั่นแหละค่ะคือความฝันเรา เราอยากเรียนสายสุขภาพ ตั้งใจเรียนมาตลอด ไม่เคยเกเรเลย แต่พ่อกับแม่ชอบพูดบั่นทอดจิตใจเราอยู่เรื่อยๆ ไม่สนับสนุนในการเรียนแถม กีดกัน นี่เราฝืนชีวิตสุดๆถึงได้อยู่มาถึงตอนนร้ บอกให้ดูคนอื่นบ้าง อายุยังน้อยๆหาเงินให้พ่อแม่ใช้ได้แล้วบอกว่าจบมอหกไม่ต้องเรียนต่อนะไปหางานทำจะได้มีเงิน แล้วก็วางแผนให้เราทำนุ่นซื้อนี่ให้พ่อแม่และส่งน้องเรียนวันหยุดเสาร์อาทิตย์เราแทบไม่เคยได้พักผ่อนเหมือนคนอื่นๆ เราต้องไปทำงานไร่ช่วยพ่อแม่ ซึ่งอันนี้เราไม่ได้เกี่ยงนะแต่บางทีมันจำเป็นต้องทำงานส่วนตัว ที่ครูให้ทำบ้างไม่ว่าจะเป็นงานกลุ่มรายงาน ที่มันต้องใช้เวลาทำหลายวัน เราขอแม่ว่าวันอาทิตย์ขอทำงานได้ไหม ก็จะโดนด่ากลับมา บอกว่าเดี๋ยวนี้หัดเหลิงไม่อยากทำงานช่วยพ่อแม่และด่าคำอื่นที่โคตรเจ็บแล้วเวียนมาพูดเรื่องเรียนบอกว่าถ้าเป็นแบบนี้จะไม่ให้เรียนต่อแล้วนะ เราก็ไม่อยากเถียงอะบางที ต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวไม่รู้จะระบายกับใคร เราน้อยใจที่เพื่อนคนอื่นเสาร์อาทิตย์หรือวันหยุดเขาได้มีเวลาส่วนตัว ได้ค้นหาตัวเองได้ทำตามความฝัน ไปเรียนพิเศษ ครอบครัวสนับสนุนทุกอย่าง เราเหนื่อยที่ต้องฟังคำสั่งพ่อแม่และถูกด่าทออยู่ทุกวัน จนบางที เรามีความคิดที่อยากตาย แต่ก็เสียดายที่ได้เกิดมาทั้งที เราคิดไม่ออกเลยว่าอนาคตเราจะเป็นยังไง เราอยากไปเรียนมหาลัยแม่ก็สวนกลับมาว่าเรียนทำไมทำไมไม่ต่อสายอาชีพจะได้ฝึกงานมีเงินเหมือนชาวบ้านเขา คำพูดและความหวังของแม่ในตัวเรามีแต่เงินๆๆๆ เราทั้งเรียนหนักเครียดทำงานก็หนัก เราเคยวูบ ตกบันไดบ้าง ล้มบ้างบ่อยมาก เพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ ตอนกลางวันทำงานหนักๆ กลางคืนก็ต้องมาตามงานที่โรงเรียนให้มา ยิ่งช่วงสอบยิ่งหนัก ไหนจะเครียดเรื่องครอบครัว ข้าวก็ไม่ค่อยได้กิน แม่ให้เงินไปโรงเรียนวันละ40บาท เราต้องแบ่งกินตอนเช้าและตอนเที่ยงซึ่งข้าวจานละ30 ถ้ากินตอนเช้าก็ไม่ได้กินตอนเที่ยงกินตอนเที่ยงก็ไม่ได้กินตอนเช้า เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ ถึงครอบครัวเราไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็ไม่ได้ยากจนอะไรขนาดนั้น ทำไมเขาถึงทำกับเราแบบนี้ ตัดภาพไปที่กับน้องอยากได้อะไรก็ซื้อให้ทุกอย่าง หรือบางทีเราก็ไม่เสียดายชีวิตที่เกิดมาแล้วค่ะ เรื่องที่หนักใจไม่ได้มีแค่ที่พิมพ์มา บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องเบาสำหรับผู้ใหญ่บางคน แต่เด็กอายุเท่าเรา มันก็ถือว่าหนักอะค่ะ เราอยากตายให้มันจบๆ แต่ก็กลัวจะเดือดร้อนพ่อแม่ที่ต้องมาจัดการศพเรา กลัวตายไปแล้วโดนพ่อแม่ด่า จนไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดที่มาสร้างความเดือดร้อนให้เขา
เหนื่อยกับครอบครัว
ซึ่งมันลำบากและเหนื่อยมากเราจึงตั้งใจว่าโตขึ้นเราต้องมีอาชีพที่สบายกว่านี้ นั่นแหละค่ะคือความฝันเรา เราอยากเรียนสายสุขภาพ ตั้งใจเรียนมาตลอด ไม่เคยเกเรเลย แต่พ่อกับแม่ชอบพูดบั่นทอดจิตใจเราอยู่เรื่อยๆ ไม่สนับสนุนในการเรียนแถม กีดกัน นี่เราฝืนชีวิตสุดๆถึงได้อยู่มาถึงตอนนร้ บอกให้ดูคนอื่นบ้าง อายุยังน้อยๆหาเงินให้พ่อแม่ใช้ได้แล้วบอกว่าจบมอหกไม่ต้องเรียนต่อนะไปหางานทำจะได้มีเงิน แล้วก็วางแผนให้เราทำนุ่นซื้อนี่ให้พ่อแม่และส่งน้องเรียนวันหยุดเสาร์อาทิตย์เราแทบไม่เคยได้พักผ่อนเหมือนคนอื่นๆ เราต้องไปทำงานไร่ช่วยพ่อแม่ ซึ่งอันนี้เราไม่ได้เกี่ยงนะแต่บางทีมันจำเป็นต้องทำงานส่วนตัว ที่ครูให้ทำบ้างไม่ว่าจะเป็นงานกลุ่มรายงาน ที่มันต้องใช้เวลาทำหลายวัน เราขอแม่ว่าวันอาทิตย์ขอทำงานได้ไหม ก็จะโดนด่ากลับมา บอกว่าเดี๋ยวนี้หัดเหลิงไม่อยากทำงานช่วยพ่อแม่และด่าคำอื่นที่โคตรเจ็บแล้วเวียนมาพูดเรื่องเรียนบอกว่าถ้าเป็นแบบนี้จะไม่ให้เรียนต่อแล้วนะ เราก็ไม่อยากเถียงอะบางที ต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวไม่รู้จะระบายกับใคร เราน้อยใจที่เพื่อนคนอื่นเสาร์อาทิตย์หรือวันหยุดเขาได้มีเวลาส่วนตัว ได้ค้นหาตัวเองได้ทำตามความฝัน ไปเรียนพิเศษ ครอบครัวสนับสนุนทุกอย่าง เราเหนื่อยที่ต้องฟังคำสั่งพ่อแม่และถูกด่าทออยู่ทุกวัน จนบางที เรามีความคิดที่อยากตาย แต่ก็เสียดายที่ได้เกิดมาทั้งที เราคิดไม่ออกเลยว่าอนาคตเราจะเป็นยังไง เราอยากไปเรียนมหาลัยแม่ก็สวนกลับมาว่าเรียนทำไมทำไมไม่ต่อสายอาชีพจะได้ฝึกงานมีเงินเหมือนชาวบ้านเขา คำพูดและความหวังของแม่ในตัวเรามีแต่เงินๆๆๆ เราทั้งเรียนหนักเครียดทำงานก็หนัก เราเคยวูบ ตกบันไดบ้าง ล้มบ้างบ่อยมาก เพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ ตอนกลางวันทำงานหนักๆ กลางคืนก็ต้องมาตามงานที่โรงเรียนให้มา ยิ่งช่วงสอบยิ่งหนัก ไหนจะเครียดเรื่องครอบครัว ข้าวก็ไม่ค่อยได้กิน แม่ให้เงินไปโรงเรียนวันละ40บาท เราต้องแบ่งกินตอนเช้าและตอนเที่ยงซึ่งข้าวจานละ30 ถ้ากินตอนเช้าก็ไม่ได้กินตอนเที่ยงกินตอนเที่ยงก็ไม่ได้กินตอนเช้า เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ ถึงครอบครัวเราไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็ไม่ได้ยากจนอะไรขนาดนั้น ทำไมเขาถึงทำกับเราแบบนี้ ตัดภาพไปที่กับน้องอยากได้อะไรก็ซื้อให้ทุกอย่าง หรือบางทีเราก็ไม่เสียดายชีวิตที่เกิดมาแล้วค่ะ เรื่องที่หนักใจไม่ได้มีแค่ที่พิมพ์มา บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องเบาสำหรับผู้ใหญ่บางคน แต่เด็กอายุเท่าเรา มันก็ถือว่าหนักอะค่ะ เราอยากตายให้มันจบๆ แต่ก็กลัวจะเดือดร้อนพ่อแม่ที่ต้องมาจัดการศพเรา กลัวตายไปแล้วโดนพ่อแม่ด่า จนไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดที่มาสร้างความเดือดร้อนให้เขา