เรื่องมีอยู่ว่า เรารู้จักกันกับแฟนนี่เข้าปีที่14คบกันได้10ปีแต่งงานกันมา4ปี แต่ยังไม่มีลูกด้วยกันนะคะ เดิมทีแฟนเรามีฐานะที่ยากจนครอบครัวประมาณว่าหาเช้ากินค่ำนางเคยเล่าชีวิตตอนเด็กให้ฟังคือเอาจริงๆถ้าเทียบกับเราตอนเด็กคือเราดูลูกคุณหนูไปเลย แต่ก็ไม่เชิงว่าจะใช่ประเด็นนะคะ ประเด็นคือตอนแรกที่เราคบกันใหม่ๆ เรามีความสุขกันมาก เลิกงานมากินข้าวพร้อมกัน นอนพร้อมกันไปทำงานพร้อมกัน ชีวิตคือแฮปปี้มากเหมือนคู่รักอื่นๆเราทั้ง2เป็นเด็ก ตจว ทำให้ช่วงเทศกาลเราจะกลับบ้านไปหาพ่อแม่ ซึ่งตอนนั้น บ้านแฟน มีแค่หลังคามุงและก่ออิฐขึ้นเล็กน้อย พื้นปูนราดนิดหน่อยพอได้ปูเสื่อนอน และเราก็นอนข้างๆห้องน้ำแต่ไม่ใช่ไม่ปัญหาหรอก ความรักยิ่งใหญ่มากสำหรับเราในเมื่อก่อน บางวันมีคางครกมีจิ้งเหลนเข้ามานอนด้วย ก็อดก็ทนกันไปเพราะ กลับบ้านปีละแค่2ครั้ง เหมือนที่กล่าวข้างต้นเราซึ่งถูกเลี้ยงมาแบบตามใจและพ่อแม่ไม่ได้ให้ลำบากอะไรขนาดนั้น พอไปอยู่ในสถานะการณ์แบบนั้น บอกเลยว่าไม่ค่อยโอเคแต่ก็ทนได้นะ แล้วปกติวันทำงานเราตื่นตี5*6โมงเช้าอยู่แล้ว แม่เขาตื่นตี4 ด้วยความตอนนั้นรักแฟนมากอยากเอาใจแม่เขาตื่นตี4ตาม ซึ่งตื่นมาทำอะไรหรอ ตื่นมาดูแม่เค้านึ่งข้าวจ้ะ จ้ะ เคยเห็นเนาะ แต่ก็ไม่ได้ติดอะไรก็ทำได้มาตลอด ตลอดเวลา5-6ปีบ้านพ่แม่เขาก็ทำเสร็จ มีหน้าต่าง มีกระเบื้อง มีประตูครบ น่าอยู่ สว่างหูสว่างตา เพราะลูก2คนช่วยกันสร้าง ลืมบอกไปว่าแฟนเรามีพี่สาว1คน
พอบ้านพ่อแม่เสร็จ เรากับแฟนก็ได้ทำการแต่งงานผูกข้อมือกัน พอแต่งงานเสร็จ เราก็กลับมาทำงาน เพื่อจะได้มีบ้านเป็นของเราเอง สิ่งที่เราฝัน มีบ้าน มีรถ มีเธอมีฉันมีลูก แต่เมื่อบ้านเสร็จ ความฝันเราต้องพังลง เพราะเสร็จแล้วพ่อแม่เขาก็ปล่อยทิ้งร้างบ้านตัวเองเพื่อมาอยู่บ้านลูกแทน ขนของมาอยู่ถาวรเลยนะคะ ไม่คิดจะกลับไปอยู่บ้านตัวเองที่เพิ่งสร้างเสร็จเหมือนกัน พูดมาถึงจุดนี้แล้วบางคนจะมองว่า เราใจแคบ ทำไมไม่ให้พ่อแม่แฟนอยู่ด้วย รักเขาต้องรักพ่อแม่เขาสิ รักนะรักค่ะ แต่บางทีเราแค่อยากได้ความเป็นส่วนตัว ลืมบอกว่า บ้านพ่อแม่ จะอยู่ในหมู่บ้าน ส่วนบ้านที่แฟนสร้างคือนอกหมู่บ้านนะคะห่างกัน2-3โล และกลับบ้านเทศบาลต้องมาแออัดกัน ทั้งๆบ้านก็มีคนละหลังอยู่แล้ว ชาวบ้านหลายคนต่างพูดทำไมไม่ให้ลูกอยู่ไป เขาบอกชาวบ้านว่าอยู่ให้ลูกตอนลูกไปทำงาน แต่เวลาลูกกลับมาบ้าน แกก็ไม่กลับบ้านตัวเองนะ ยังอยู่เป็นความอึดอัดใจให้เราอยู่เลย จนเราไม่อยากกลับบ้าน พูดให้เห็นภาพนะ เปิดบ้านออกมาจะเป็นที่โล่งๆ
ซ้ายมือจะเป็นห้องมี2ห้อง ถ้าเดินออกมาจากห้องนอนจะเป็นห้องรับแขกโล่งๆ ซึ่งถ้าจะไปเข้าห้องน้ำต้องเดินไปทางห้องโล่งๆเพื่อผ่านห้องครัวและไปห้องน้ำ ซึ่งพ่อแม่เขาก็นอนตรงโล่งๆนั่นดูทีวีความเราเดินผ่านไปมา เราเองก็ไม่มีคำจะพูดเพราะพูดไปหลายครั้งแล้ว แต่มันมีจุดแตกหักจุดหนึ่ง ที่เราบอกว่า เราไม่อยากกลับบ้าน ต่อให้เราไม่กลับ แฟนเราก็กลับ และกลับทุกเดือน กลับไปทีไรทะเลาะกันตลอด เราเลยบอกเลิก และเรายอมรับผิดตรงที่ว่า เราบอกเลิกอยู่คนเดียว เขาไม่ได้เลิกกับเรา เพราะเขากลับบ้านเราเลยบอกเลิก พอบอกเลิกแล้วไม่เกิน3วัน เราก็ได้คุยกับ คนๆนึง ซึ่งอันนี้สงสารทุกฝ่ายเพราะมันไม่ได้เคลียร์กันแบบจริงจัง เราเลยกลายเป็นคนไม่ดี อันนี้รู้สึกว่าผิด ผิดที่มูปออนไวไป เพราะมันเบื่อ พฤติกรรมครบครัวเขา เลยคิดว่าจะเลิก แต่ก็ดันมีคนคุยไวเกิ้น เลยทำให้คนอื่นตราหน้าว่า คบซ้อน แต่สุดท้ายแล้วเราก็เลือกแฟน เลือกที่จะให้โอกาสเขา แต่เขาเป็นคนนิสัยติดแม่ ไปไหนเอาแม่ไปด้วย ย้อนกลับไปช่วงโควิดฮิตๆ เรานอนโทรมเป็นโควิด เขาพาแม่ไปเที่ยวทะเล กลับมาเราโทรตามบอกปวดหัว ขากลับไม่มีแม้แต่ยาสักเม็ด จากนั้นวันต่อมาแม่นางก็ติดโควิด นางเลยพาแม่กลับบ้านที่ตจว
ส่วนเราก็นอนโทรมคนเดียวไม่ได้กลับด้วย และเมื่อใกล้ถึงบ้าน นางเลยโทรมาถามอาการเรา โดยด่าเราว่า ทำไมไม่กลับบ้านไปให้พ่อแม่ตัวเองดูแล เพราะเขาจะดูแลแม่ของเขา ตอนนั้นใจมันไม่เอาอะไรเลยนะ มันแค้นมากนี่หรอคนที่เราฝากชีวิตไว้ด้วย จะมีลูกด้วย มีทัศนคติแบบนี้หรอ แล้วมีเรื่องอะไรกะเรา ทะเลาะกะเราเขาชอบฟ้องแม่ และแม่นางจะชอบเอาเราไปเล่าต่อให้กลุ่มแก๊งค์นางฟ้าของเขา บ้างก็ว่าเราไม่ให้เงินบ้างละ ไม่ซื้ออะไรให้กินบ้างละ ไม่ให้นั่นไม่ให้นี่ ตื่นสาย สารพัดคำนินทา
ก็เดาไม่ยากขนาดลูกแท้ๆนางยังนินทา นางเคยนินทาพี่สาวแฟนให้ฟังบ่อยๆ  พูดเรื่องว่าให้ตอนเรามีเงินทองเราก็ซื้อให้ใส่นะ แต่นางไม่กล้าบอกใครเพราะนินทา ลูกสะใภ้ไว้เยอะ เดะเขาหาว่า ลูกสะใภ้ดี เงินเราก็หยิบยื่นให้ตลอด แต่ถ้าช่วงไหนไม่มีไม่ได้ให้ ตอนนั้นแหละโดนนินทา แต่ก็ทนมาได้10ปีนะ เรากับแฟนเงินคนละกระเป๋านะเขาอยากให้แม่เขาเท่าไร เขาก็ให้เราไม่ยุ่ง แต่ส่วนให้เราให้ต่างหาก เราก็ว่าเราดีนะ วันแม่งี้ก็รก็้อยมาลัยไปกราบไหว้ให้เงินด้วย ขนาดแฟนเรายังไม่เคยให้อะไรแม่เราเหมือนเราให้แม่เขาเลย แม่เราไม่เคยพูดนะว่าลูกเขยไม่ให้อะไร เพราะมันไม่เคยให้จริงๆ เเต่เราไม่โกรธนะ แม่เราเราให้เองได้  ลูกที่ติดแม่เอาจริงไม่ควรมีเมียให้เป็นภาระสังคมนะ ควรอยู่กับพ่อแม่ เราทำใจมานานมากไปแล้ว แม่เขาคือสุดแล้วนะ เคยยืมเงินเราไป3000ตอนนั้นทำงานวันละ300เอง โดยบอกเราว่า ห้ามีลูกชายตัวเองรู้
ผ่านไป1เดือน ทะเลาะกันจะเลิกกัน เราเลยบอกว่างั้นใช้หนี้แทนแม่เธอด้วยนะ3000นางก็จ่ายแหละ แต่ก่อนจ่ายด่าเราว่า ถ้าจะช่วยใคร ช่วยเขาให้สุดดิ ช่วยแบบนี้ไม่เรียกช่วยหรอก เด้งที่2พอลูกชายนางรู้เลยโทรไปว่าแม่ แล้วนางโกรธ เลยทักมาด่าเราว่า อีคนไม่ดี ซึ่งมันยาวกว่านี้ แต่ตอนนั้นเราตอกกลับนาง ไปหลายคำมาก เหมือนกัน
ล่าสุดก็ปีที่แล้ว ส่งข้อความเสียงมาด่าสาระพัดนึก
บอกว่า ห้ามมาเหยียบบ้านของกู แล้วไหนบ้านแกอ่ะ มีอะไรเป็นชื่อของตัวเองหรือเปล่าก็ไม่รู้ นอกจากลูกกับผัวแล้ว ก็น่าจะไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง แกด่าเราว่า ตื่นสายกูก็ไม่เคยว่า จ้า ไม่เคยว่าต่อหน้าเนาะ ลับหลังนินทาฉ่ำ เสริมนิดนะคะ พอย้ายมาอยู่บ้านตัวเองเราก็ตื่นสายค่ะ เพราะกลับบ้านคือเวลาพักผ่อน ตอนอยู่บ้านแกไม่เคยตื่นสายจ้า แต่จะให้ตื่นทันแก แกตื่นตี4ก็ไม่ไหวค่ะ
ตื่นตี4เพื่มานอนกลางวัน🙄 หลายคนบอกไม่ไหวก็เลิก เลิกไปหลายรอบแล้วแต่มันตัดกันได้ไม่ขาด เพราะเราก็ยังรักกันอยู่ แต่จะให้เลิกอคติกับแม่เขา ก็ไม่ได้ เพราะร้ายใส่เหลือเกิน เสริมอีกนิดแกเป็นคนมั่นใจมากว่าทำกับข้าวอร่อย อร่อยเพราะใส่ผงชูรส ซึ่งเราผู้ที่ไม่ค่อยกิน จะกินแค่ใส่เป็นอาหารอิสานแค่นั้น ต้มผัดแกงทอดจะเอาเป็นรสดี แต่แกเราใส่ผงชูรสทำอะไรอาทิตย์ละกิโล มันก็เกินไปนะ แรกๆฝืนกิน หลังไม่ได้เลยกลายเป็นแม่ไม่ปลื้มเลยทีนี้🤣 เราจริงทั้งหมด แต่เล่ายังไม่หมดเลย เยอะมากที่เจอ ผัวที่ดีคือผัวที่หย่านมแม่ ไม่ก็แม่ตายไปเลย เหนื่อย