เราตอนแรกเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง กลัวสังคม เป็นคนวิตกกังวล เก็มตัว กลัวกานถูกมองว่าแปลก พยายามทำปกติ ตอนเรา15ใหม่ๆ เราได้ลองกินเบียร์ ประมาณ 100 ml กว่าๆ และเราเคยลองน้ำกัญชาในเซเว่นพอหลังจากนั้น เราก็เริ่มๆคายทุกอย่าง กลายเป็นไม่คนไม่คิดมากชิวๆเลย ตอนกินเบียร์ครั้งแรกอยู่ๆก็อยากหัวเราะ อยู่ๆก็ร่าเริงดีด พอพานๆไปก็เซี้ยนอีก แต่เราไม่พยายามกินอีก แต่น้ำกัญชา เรากินแค่ขวดเดียวแต่ไม่ได้มีผลอะไรแค่อร่อย หลังจากเรากินเบียร์เราก็กลายเป็นคนชิวๆไม่คิดมากแล้ว ตอนปิดเทอม แต่กลับเราเซี้ยนเบียร์ เราเลยไปกินคาราเบาแทนเซี่ยนเบียร์แทน เรานอนมากนอน10-12ได้ ตอนนั้นเราชอบหัวเราะมากเพราะคิดว่าทำให้หายเคลียด ร่าเริงมีพลัง ชอบดูคลิปตลก และเราก็อยู่ๆสิวเร่มเห่อ เราก็ไปออกกำลังลาย วิ่งออกกำลังทุกวัน พอเปิดเทิอมเราก็คิดว่าเราปกติแล้วพยามตั้งใจเรียนเงียบๆ แต่เรากลับแปลกใจทำไมคนอื่นแปลกจังนิสัยทำไมร่าเริงกันมีเพื่อน เราเป็นคนไม่กล้าพูดเราไม่กล้าคิด กลัวพูดไม่ถูกใจ เกรงตลอดเวลา เราไม่เป็นตัวของตัวเอง เราเลยคิดว่าเราบ้าเราเลยไปหอหมอจิตเวชหมอเราว่า เราไม่มั่รใจในตัวเอง โรคขี้เกียจ เราเกลียดสิ่งที่ตัวเองทำเมื่อตัวก่อน ทำตัวคลิ้นๆเกรียนๆ เพื่อนชอบทักว่าเราเหมือนคนติดยา เรากลัวไม่ตัว เดินร่องลอย ระแวงตลอดเวลา ไม่มั่นใจในตัวเอง ด่อยค่าตัวเอง และเราชอบเป็นโรคชอบส่งกระจก