คือ เราพึ่งเข้าเรียนมหาวิทลัยปี1ครับ ก็ค่อนข้างที่จะห่างบ้านพอสมควร เราเรียนมอดังในจ.ปทุมธานีครับ คิดว่าหลายๆคนน่าจะรู้จัก ตัวเราเองเรียนเกี่ยวกับอินฟลูครับ ซึ่งในสาขานี้เนี่ยก็จะมีการแต่งนิยายด้วย ซึ่งเราชอบมากๆเลยครับ แต่เราสังเกตตัวเองมา2เดือนแล้ว นิสัยเราค่อนข้างที่จะเปลี่ยนไปมากๆมันดูเหงาแล้วก็โดดเดี่ยว เอาง่ายๆคือเราไม่มีอะไรทำเลย เรียนก็กลับห้องเลยไม่มีกิจกรรมอะไรกับเพื่อนๆต่อ เข้าเรื่องเลยละกันนะครับ คือพอดีช่วงนี้เราปิดเทอม
เราเลยหาโอกาสนี้หาดูซีรีย์ไปเรื่อยๆเเละคิดว่าจะลองเอามาแต่งนิยายดูบ้าง จนเราได้ไปเจอกับคู่ #เจมีไนน์โฟร์ท เราเนี่ยรู้จักทั้ง2มานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสที่จะได้ดูซีรีย์แบบเต็มๆ ซึ่งเรื่องแรกเนี่ยเราดูผลงานเค้าแล้วเรารู้สึกอินมากๆเรามองว่าทั้ง2คนทำให้เรามีความสุข จนเราอินตามเนื้อเรื่อง แต่มันก็ไม่แค่นั้น เราตามผลงานเค้าเกือบทั้งหมด แต่เราเว้นเรื่องนึงไว้ ซึ่งเจมีไนน์รับบทเป็น ผู้พิการทางหู เราเซ็นซิทีฟกับเรื่องพวกนี้มาก แค่ความรักก็เป็นไปได้ยากแล้วแต่คนรักก็ต้องมาพยายามเพื่อเราอีกอะไรแบบนี้ เราอ่อนไหวเกี่ยวกับความรักมากๆ เราเลยตัดสินใจที่จะไม่ดู จนมาวันนี้เราตัดสินใจที่จะลองดู ทุกครั้งที่ตัวละคร ฮาร์ท ที่เป็นผู้พิการทางหูเนี่ยปรากฏ ตัวเราเองก็จะเศร้ามากๆและร้องไห้ออกมาแทบทุกครั้ง เป็นอย่างงี้ตลอดๆ ขอบอกไว้ก่อนเลยนะครับว่าเราเป็นคนที่ร้องไห้ยากมากๆแทบจะนับครั้งได้ว่าทั้งชีวิตร้องไห้ไปกี่ครั้ง ในหัวเราก็จะคิดอยู่ตลอดว่าเค้ามีความสุขรึป่าวนะ เค้าจะทำอะไรอยู่ อะไรแบบนี้ อยากรู้ว่าถ้าเรายังเป็นแบบนี้อยู่มันจะส่งผลเสียอะไรกับเรามั้ย หรือเราอินเกินไปจนเก็บเอามาคิดเอง
ปล.เรามีความสุขมากๆที่เราได้อยู่กับซีรีย์#เจมีไนน์โฟร์ท