สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของดิฉันค่ะ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ ก่อนอื่นมาฟังดิฉันบ่นสักแปปนึงนะคะ
             ดิฉันเป็นคนนึงที่เมื่อตอนอยู่มหาวิทยาลัยเรียกได้ว่าเป็นตัวเด่น ด้านกิจกรรมมากๆ ประกวดโน่นนี่ ได้รางวัลมามากมาย การเรียนก็อยู่ในขั้นดี มีเกียรตินิยมการันตี ในรั้วมหาวิทยาลัยมีความสุขมากๆ แต่เมื่อเรียนจบ ทุกอย่างมันเคว้งไปหมด เหมือนต้องเริ่มใหม่ สมัครสอบมาหลายที่มากๆ (หน่วยงานราชการ) สอบข้อเขียน สอบสัมภาษณ์ ผลออกมาเป็นได้แค่ตัวสำรองตลอด เรียกไม่ถึง จนตอนนี้เรียนจบมาได้ 5-6 ปีแล้วค่ะ ทางครอบครัวไม่ได้บังคับว่าจะต้องทำราชการ แต่ถ้ามีโอกาสก็อยากให้ได้ เพราะมันจะดีต่ออนาคต อันนี้ไม่เถียงเลยค่ะว่าถ้าได้เป็นข้าราชการ จะได้สวัสดิการที่ดี และชีวิตมั่นคง แต่หนทางมันยากมากๆ ตอนนี้เลยต้องทำเอกชนก่อนเพื่อหาลู่ทางต่อไปในการสอบ 
             เพื่อน หรือรุ่นน้องที่พึ่งจบ หลายๆคน ไปเข้าไปทำงานในระบบ ได้บรรจุกันไปเยอะแล้ว ดิฉันก็ยินดีและเม้นอวยพรคนนั้นคนนี้ และคิดในใจว่าสักวันนึง มันต้องเป็นเขาเราบ้างสิ!!! ตอนนี้มองไปทางไหน ก็มีแต่คนประสบความสำเร็จไปหมด บอกตรงๆว่าช่วงนี้เห็นคนอื่นลงในโซเชี่ยลแล้วนอยตลอดค่ะ เคยถึงขั้นคิดว่าตัวเองไม่เก่งพอหรือเปล่า หรือไม่มีดวงด้านนี้เลย ทุกวันนี้ก็พยายามเรียนรู้อยู่ตลอดนะคะ แต่อดคิดไม้ได้จริงๆค่ะ 

              ที่มาตั้งกระทู้นี้เพื่อเป็นการระบาย และอยากได้กำลังใจค่ะ ว่าแต่ละคนมีวิธีการจัดการอารมณ์ตัวเองยังไงไม่ให้นอยหรือคิดมากคะ เวลาเห็นคนอื่นได้ดี แต่ตัวเรายังไปไม่ถึงแบบเขา?

ปล.ตอนนี้ดิฉันทำงานเอกชน หยุดแค่1วัน ทำตั้งแต่ 9.00-19.00 และอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบทุกวัน วันละ3-4ชม.ก่อนนอน