เราย้ายมาเรียนต่างจังหวัดตอนจบม.3ซึ่งที่บ้านให้เลือกเรียนสายอาชีพเพราะพ่อเเม่เราเลิกกันตั้งเเต่เด็กซึ่งเราอยู่กับปู่กับย่ามาตั้งเเต่เด็กทำให้ปู่กับย่าไม่มีเงินมากมายที่จะส่งเราเรียนสายสามัญโดยให้เหตุผลว่าสายอาชีพได้งานง่ายกว่าเเละฝึกงานไว เราย้ายมาเรียนทีนี่โดยไม่รู้จักใครตอนนั้นเรากังวลเรื่องเพื่อนมากกลัวเข้ากับใครไม่ได้เเต่เราได้ทักไปคุยกับเพื่อนในไลน์เเล้วได้เพื่อนมาเราเลยหมดห่วงเรามีเพื่อนในกลุ่มทั้งหมด4คนรวมเราด้วยตอนเเรกดีๆมากจนมารวมกลุ่มกับเพื่อนอีกกลุ่มเป็น9คน เพื่อนคนนึงของกลุ่มนั้นชอบพูดจาไม่ดีใส่เราบูลลี่จนเราไม่กล้าเเต่งหน้าไปพักนึงเขาชอบพูดจาเเรงๆกับเพื่อนทุกๆคน เเค่เพื่อนกินข้าวเช้าก็ด่าทั้งๆที่เวลาพักก็เหลือเยอะทุกวันเขาทำเเบบนี้จนเพื่อนหลายคนไม่กล้ากินข้าวเช้าเวลาเพื่อนทำงานเสร็จห้ามส่งถ้าเขาไม่เสร็จชอบ
วีนเบบไม่มีเหตุผลอารมณ์เสียใส่เราบ่อยมากทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรเลย เขาบังคับเราทุกอย่าง บางทีพาเราเกือบไปสายทั้งๆที่ตกลงว่าจะไม่เเวะอะไรทั้งนั้น เพราะเราไปโรงเรียนเช้าตลอด บางทีไปเเยกกันเขาก็จะให้เรายืนรอเขาตลอดเกิน30นาทีทุกวัน เราปฏิเสธตลอดเเต่เขากลับบังคับเเบบยัดเยียดไม่เคยถามความสมัครใจตอนนี้เราอยู่ปวช.ปี2 เเล้วเราต้องหาที่ฝึกงานเพราะเรียนบัญชี เราเลือกไว้ที่นึงเเต่เขาอยากให้เราไปด้วย พอเราปฏิเสธไปก็ด่าเราเเละงอนด่าเราเหมือนหมาใช้เราเหมือนทาส ซื้อข้าวกินเเต่ให้เราถือจานข้าวให้เพราะขี้เกียจถือ เพื่อนเรากลุ่มเดิมก็เปลี่ยนไปเพราะเอาตัวรอด เพื่อนเดินทาง เขาให้เราไปอยู่หอเเต่เราไม่ไปบวกกับเราไม่อยากเพิ่มภาระให้ย่า ปู่เราป่วยเราเลยต้องประหยัดเงินสุดๆ เราเหนื่อยเเละหนักใจมาก ไม่รู้จะคุยกับใคร เราบอกเหตุผลเขาเเต่เขาไม่เคยฟัง