เราเหมาะสมที่จะได้รับอะไรอย่างงี้หรอ ?

คือเราอยากจะเล่าย้อนไปสมัยปอหกถึงมอหนึ่ง เกริ่นๆเลยว่า เป็นปัญหาทั้งทางครอบครัว เพื่อน โรงเรียน เรียน กะตัวเอง 
คือเราเป็นเด็กคนนึงโตมาไม่ค่อยดีนักพ่อแม่หย่าร้างอยู่กะตายาย เราเป็นเด็กเรียนเก่งคนนึงเลย แต่มาปอหก เริ่มมีปัญหาเรื่องเรียน เพราะคณิตเลย ครูคณิตคาดหวังว่าเราจะเก่งแต่ผลสุดท้ายเราไม่ได้เรื่องเลย เราโดนเปรียบเทียบกะเพื่อนในห้องอีกคน เปรียบเทียบต่อหน้าทุกคนในห้องและตลอด แถมยังว่าแบบ เธอเคยเรียนเก่งนะแต่ทำไมไม่เก่งล่ะแล้วก็ว่าเราตลอดเลย เวลาทำผิดก็ตีก็ฟาด ด่า ใช้อารมณ์เป็นส่วนใหญ่นึกว่าไม่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์ และอื่นๆ เจอหนักจนไม่อยากไปเรียน แล้วก็โดนบูลลี่ทางร่างกายว่า กระดูกเพราะเราผอม ฟันก็เหยินก็โดนบูลลี่ จากคนในรร.รู้สึกแย่สุดๆ แล้วระหว่างนั้นก็ทะเลาะกะเพื่อนแต่ไม่เชิงแต่ยังไม่รู้เหตุผลเลยว่าทำไม แบบเลิกคบกัน ไม่คุยกันเลย นางก็แซะเรา แซะตลอด ว่างๆก็ทำตัวแหลไม่อยากจะพูดเลยแต่ที่เราเจอมาแบบนี้จริงๆ นางก็ทักมาด่าเราแต่ใจนางไม่ถึงด่าแล้วยกเลิกข้อความหนี งงจ้า เราก็ตอบกลับแบบใจเย็นสุดแล้วไม่อยากมีปัญหา แล้วเราก็เจอปัญหาอย่างงี้ทุกวัน จนมันเหนื่อยไม่ไหว เจอแต่อะไรไม่รู้ รุมล้อมหมด มันอาจจะดูไม่ร้ายแรงแต่โดนจริงๆจะเข้าใจอะ แล้วมาครอบครัวบ้างหลังจากเราโดนเรื่องนี้จากรร. แม่เราทำงานไกลนานๆทีกลับมา พอกลับมาครั้งนี้เราทำตัวเงียบเปลี่ยนเป็นคนละคน เพราะปัญหาจากรร. แล้วพอแม่กลับ แม่ทักมาว่า เป็นอะไรไม่พูด แล้วก็ว่า "เคยภูมิใจในตัวเรา" คำนี้มันเจ็บเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ แล้วแม่เราก็ว่าถ้าเป็นแบบนี้ตัดแม่ตัดลูกกันเลย แล้วก็โดนยาวๆเลย ไอเราก็โทษตัวเอง ทำร้/ยตัวเอง แบบอยู่ในภาวะซึมเศร้าแล้วอะ จากเรื่องรร.ครอบครัว ไอเราก็โทษตัวเอง ร้องไห้ให้ใครเห็นก็ไม่ได้ เคยร้องแล้วต่อหน้าครอบครัวไม่มีใครปลอบทุกคนเฉย โดดเดี่ยวมากๆเลย โดนปฏิบัติสองมาตรฐานมาตลอด จากตายาย ตาก็เอาเราไปเปรียบเทียบกะพี่ ว่าให้เราไม่ได้เรื่องเหมือนพี่ ว่าตลอดเลย ยายก็ปฏิบัติแตกต่างเหลือเกิน เหนื่อยมากๆยอมรับเลย เหมือนโดนทุกคนเกลียดเราโดดเดี่ยวจริงๆ ร้องไห้ให้ใครเห็นก็ไม่ได้ฝืนยิ้มตลอดเหนื่อย พูดกับใครก็ไม่ได้เหนื่อย แล้วทุกเรื่องที่เล่าไปมันรุมล้อมในเวลาเดียวกันเลย ทรมานมากๆ เราโดนจนแบบคิดฆตต.แล้วอะ จะผูกแล้ว ผูกไว้ใต้ต้นไม้แล้ว ผูกใส่คอแล้วเหลือแค่ปล่อย แต่ทำไม่ได้ยังมีความฝัน เราเลยยังอยู่ยังทนทรมานกะมัน เราทำร้/ยตัวเองมาตลอดเลย ทั้งต่อย กำ แพง ต่อย ไม้ แป้น ต่อย จน เป็นแผล ต่อย ตัว เอง ตบตี ตัวเอง ดึงผมตัวเอง ทำทุกอย่างให้ตัวเองเจ็บแต่ไม่ต า ย ไม่รู้ว่าทำทำไมแต่ไม่มีใครอยู่ข้างๆเลย เลยระบายกับตัวเองเจ็บคนเดียวพอเหนื่อยคนเดียวพอไม่อยากลำบากคนอื่น ก็มีคิดบ้างที่แบบ ถ้าเราไปแล้วคงจะไม่เป็นภาระใครทั้งนั้น ตอนนั้นดิ่งมากๆ ร้องไห้ทุกวัน แต่ไม่เคยบอกใครเลย เป็นอย่างงี้หลายเดือน โทษตัวเองมาตลอด จนก้าวร้าวอะจนมันไม่ไหวกลายเป็นเด็กก้าวร้าว เหมือนสุขภาพจิตไม่ดี จนแบบเสพติดความเศร้า ชอบโดนด่าโดนว่ามาก แบบโดนว่าแล้วอยากไปต/ายเลย ชอบที่ได้ร้องไห้ ไม่รู้เป็นอะไร สุขภาพจิตคงไม่ดี เราก็เป็นอย่างงี้จนจบ กลายเป็นอีกคน เงียบไปเลย ฝังใจมากๆ ถ้าพูดถึงจะร้องไห้ทุกครั้ง มันเป็นอดีตที่ฝังใจมากๆ เจอเยอะมากๆเล่าคงไม่หมด นิ้วล็อกก่อน แต่ก็ไม่รู้สิ ทำไมต้องเจออะไรเยอะขนาดนี้ แต่เราคงไม่ได้เป็นซึมเศร้าคงคิดไปเองแหละ เราก็อยากฟังความเห็นคนที่เข้ามาอ่านน่ะ