ย้อนกลับไปประมาณปี 48-49 ตอนนั้นเราอยู่ ป2 ในยุคสมัยนั้น (ไม่แน่ใจว่าสมัยนี้ยังเป็นอีกมั้ย) เวลาที่นักเรียนทำเสื้อผ้าเปียกหรือไปเปื้อนอะไรมา ครูประจำชั้นก็จะถอดเสื้อผ้านั่งเรียนรวมกับเพื่อนๆ แล้วครูก็ค่อยหาเสื้อผ้าสำรองมาใส่ให้ แต่บางครั้งก็พาออกไปนอกห้องเรียนเพื่อพาไปหาเสื้อผ้ามาใส่ให้ หลายครั้งกว่าที่เด็กจะได้ใส่เสื้อผ้าตัวใหม่ก็ปาเข้าไปเป็นชั่วโมง แต่บางครั้งเด็กที่ทำเสื้อผ้าเลอะก็ถึงกับต้องถอดเสื้อกลับบ้านเลยทีเดียว (เสื้อผ้าสำรองที่ทางโรงเรียนเตรียมไว้ให้จะเป็นกางเกงมากกว่าเสื้อ เพราะเคสที่เยอะที่สุดคือเด็กอุจจาระหรือปัสสาวะใส่กางเกง ทำให้บางครั้งก็ไม่มีเสื้อสำรองไว้ให้) ซึ่งเด็กส่วนใหญ่ที่ทำเสื้อผ้าเปื้อนก็จะเป็นเด็กผู้ชายซะเป็นส่วนใหญ่ แล้วแทบทั้งหมดที่เคยทำเสื้อผ้าเลอะจนต้องเปลี่ยนก็จะเป็นเด็กพิเศษ คือโรงเรียนมันมีหลักสูตรสำหรับเด็กพิเศษด้วย ก็เลยมีเด็กพิเศษมาเรียนเยอะมากๆ คิดเป็น 20% ของนักเรียนทั้งหมด ทุกห้องตั้งแต่ชั้น ป1-ม6 จะต้องมีอย่างน้อย 3-4 คน แล้วเด็กพิเศษพวกนี้ช่วงประถมต้นจะมีการแยกไปเรียนห้องเด็กพิเศษเป็นครั้งคราว ยกเว้นเด็กที่อาการเยอะมากๆจะอยู่ห้องนี้ประจำ พอขึ้นชั้นประถมปลายเด็กพิเศษคนไหนที่ดูใกล้เคียงเด็กปกติก็จะได้ไปอยู่กับเด็กปกติโดยไม่ต้องกลับมาที่ห้องเด็กพิเศษอีกเลย ซึ่งเราก็เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ แล้วเด็กพิเศษบางคนโดยเฉพาะวัยประถมต้นๆ อาจจะมีความสามารถในการคอนโทรลตัวเองได้น้อยกว่าเด็กปกติ ทำให้เด็กๆเหล่านี้ทำเสื้อผ้าเลอะอยู่บ่อยมากๆ ทำให้เราเห็นภาพเด็กๆพวกนี้แก้ผ้าอยู่บ่อยครั้ง แต่บางทีก็จะมีเด็กพิเศษบางคนที่ขี้ร้อน ไม่ชอบใส่เสื้อ ไม่ก็ชอบฉีกเสื้อผ้า เราก็จะได้เห็นเด็กพวกนี้ถอดเสื้อเดินไปเดินมาอยู่ในโรงเรียนเป็นประจำ ยังโอเคหน่อยที่เด็กพวกนั้นล้วนแต่เป็นเด็กผู้ชาย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีปรากฏการณ์ที่จะมีเด็กพิเศษที่เป็นผู้หญิงแก้ผ้าเพราะทำเสื้อผ้าเลอะเลยนะ  เพื่อนสนิทเราเลยค่ะ นางเป็นเด็กออทิสติก ซึ่งจริงๆอายุนางตอนนั้นคือ 11 ขวบแล้ว เพื่อนรุ่นนางอยู่ ป5 กันแล้ว แต่นางเข้าเรียนช้ากว่าเด็กคนอื่น กว่าจะเข้าเรียนอนุบาลก็ 5-6 ขวบแล้ว แถมยังเคยซ้ำชั้นมา 2 รอบตอนอนุบาล แล้วนางเป็นเด็กที่รูปร่างสูงที่สุดในห้องเลย ประมาณ 140 กว่าๆ แถมยังเริ่มมีหน้าอกแล้วเล็กน้อย แต่ด้วยความเด็กกว่าอายุนางเลยไม่มีความรู้เรื่องเพศสรีระ นางก็เลยไม่ได้ใส่เฟิร์สบรา คือใส่เสื้อนักเรียนตัวเดียวทั้งๆที่หน้าอกเริ่มขยายแล้ว มีอยู่วันนึงนางทำน้ำหกใส่เต็มเสื้อแล้วครูให้นางเปลือยท่อนบนต่อหน้าตาเพื่อนร่วมชั้นอีกกว่า 40 คนเป็นเวลา 1 คาบเรียนเต็มๆถึงจะได้เสื้อสำรองมาใส่ นางก็ยังมึนๆเหมือนไม่มีอะไรทั้งๆที่สภาพนางตอนนั้นคือเปลือยท่อนบนเหลือแค่กระโปรงนักเรียนตัวเดียว แต่นั้นก็เป็นครั้งเดียวที่เราเห็นเด็กผู้หญิงต้องมาถอดเสื้อผ้าเพราะทำเสื้อเปียก ซึ่งถึงแม้ว่าจะเป็นครั้งเดียว แต่ดันมาเกิดกับเพื่อนสนิทเราเนี่ยนะ ถึงแม้ว่าเราจะเป็นออทิสติกเหมือนกันแต่เรากลับอายแทนนางมากๆ อยากจะแสดงความคิดเห็นแต่ด้วยความที่ตอนนั้นสกิลในการสื่อสารและการเข้าสังคมของเราไม่ได้เก่งเท่าเด็กปกติ ถึงแม้ว่าเราอาจจะรู้เรื่องอะไรต่อมิอะไรเทียบเท่าเด็กปกติก็ตรม อีกทั้งเรายังเป็นแค่เด็ก ป2 เอง ก็เลยทำอะไรไม่ได้เลย ครูปฏิบัติกับเด็กได้ทุเรศมากๆ คิดได้ยังไงให้เด็กถอดเสื้อในห้องเรียนทั้งๆที่เป็นเด็กผู้หญิงแถมยังเริ่มเป็นสาวแล้วด้วย เราก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสมัยก่อนเป็นยังไง แต่ถ้าเป็นสมัยนี้มันก็เหมือนกับหลายๆเคสที่ครูทำโทษเด็กแบบเกินเบอร์ไปมากๆ อาจจะยิ่งกว่าด้วยซ้ำเพราะเคสของเด็กพิเศษของโรงเรียนเราสมัยประถม โดยเฉพาะเคสของเพื่อนสนิทเราคือเข้าข่ายอนาจารได้เลยนะ