มีเพื่อนเป็นโรคซึมเศร้า เรารู้สึกเหนื่อยท้อเราเป็นเพื่อนที่ไม่ดีไหม

เพื่อนคนนี้ตอนคบกันแรกๆก็เป็นคนเงียบๆนะตอนแรกไม่มีอาการอะไรออกแต่พอมีงานให้คิดเยอะๆเขาก็เริ่มมีอาการหนักๆตอนนั้น ก็ไปหาหมาแล้วแต่ครอบครัวไม่เข้าใจเลยไม่ได้ไปหาหมอต่อตอนนั้นก็เป็นคนเงียบๆอยู่นะไม่ค่อยคุยกับเพื่อนคนอื่น แต่ผ่านไปเกือบปีมั้งก็ไปหาหมอก็ยังเงียบๆเหมือนเดิมแต่พอผ่านอีกไปเขาเปลี่ยนไปจนบางคำพูดของเขาทำให้เราร้องไห้เลยอ่ะเพราะปรับตัวไม่ทัน(เราเป็นคนเซ้นซิทีพ) เขากลายเป็นคนดีดๆจากเงียบๆกลายเป็นคุยกับเพื่อนทุกคนแล้วค่อยๆกลายเป็นคุยกับคนแปลกหน้าได้ด้วยแต่อารมณ์เขาแบบห่างกันเกินแบบจากดีดๆพอโดนดุก็เศร้าหนัก (ไม่กี่วันก่อนเขาก็ลงสตอรี่ถ่ายแผงยาที่แกะแล้วแล้วก็พิมพ์ข้อความเหมือนจะหลับไปเลย วันต่อมาเขาก็มาเรียนนะเพราะก่อนหน้านั้นโดนแม่ว่าถ้าไม่เรียนก็ลาออกสะซึ่งเขามาเรียนตลอดนะไม่เคยขาด เขาก็เลยมาวันนั้นเขาก็มานะแล้วก็พูดมาว่าเมื่อคืนกินยานอนหลับไป20เม็ด(ยาหมอจ่ายให้)จนเกือบเที่ยงมันก็นอนตลอดจนเพื่อนๆสงสัยว่าเป็นอะไรไหมก็เลยปลุกมาเลยได้ถามว่าไปหาหมอยังพ่อแม่ก็ไม่พาไปหาหมอเงินทานข้าวก็ไม่ให้แล้วอยู่ๆมันก็ตื่นมาจะกินยาเพิ่มอีกเราแย่งทันครูเลยพาไปหาหมอพอกลับมาเรียนได้2วัน ก็มีเหตุการณ์ให้โดนดุเพราะเขาไม่ทำงานมัวแต่เล่นเราเห็นนะว่ามันทำงานส่วนตัวไปร้องไห้ไปเขาทำตรงไหนไม่เป็นเราก็ช่วยแต่งานกลุ่มที่ต้องพรีเซ้นพรุ่งน้ก็ต้องแก้เยอะเลยเลยไม่ได้ดูเขาเราปลอบคนไม่เป็นเลยให้มันอยู่กับตัวเองเพราะเราเวลาร้องไห้ก็อยู่กับตัวเองทำให้ตัวเองดีขึ้น แต่เหมือนมันคงจะไม่ดีขึ้นมันก็กินอีกในห้องเรียนน่าจะ5เม็ดเราไปเห็นตอนเอาเข้าปากแล้วเลยแย่งไม่ได้ แล้วมันก็เลยออกไปร้องไห้ข้างนอกเพื่อนๆกับครูก็ตามไปปลอบไปถามอะไรต่างๆแต่เราไม่ได้ไปเพราะตอนนั้นความรู้สึกมันเหนื่อยท้ออ่ะแต่ก็รู้สึกผิดที่ไม่ไปปลอบเพื่อนเราก็ปลอบคนไม่เป็นอีกไม่มีคำพูดอะไรเราเป็นคนไม่มีประสบการณ์อะไรเลยไม่เคยเจออะไรแบบนี้แต่ผ่านไปซักพักเราทำพรีเซ้นเสร็จก็มาซ้อมกันเขาก็กลับมาปกติแล้ว หรือเพราะวันนี้มีแต่เรื่องก็ไม่รู้เราเลยท้อ เราอยากถามคนมีประสบการณ์ว่าเหตุการณ์แบบนี้ควรทำยังไงเราไม่รู้อะไรเลยจริงๆ อาจเป็นเราเห็นแก่ตัวรึเปล่ารู้สึกเราไม่เป็นห่วงใครเท่าตัวเองอ่ะ แต่ก็สงสารมันนะที่พ่อแม่เขาเป็นแบบนั้นแต่เพื่อนๆแฟนญาติก็เป็นห่วง