บ้านเราไม่ใช่เซฟโซนอะไรขนาดนั้นกลับบ้านแต่ละทีหมดเป๋นหมื่นเพราะว่าขอแต่ละทีก็ก้อนใหญ่ทั้งนั้นที่โทรมา ….

ที่สำคัญคือพอไม่มีเงินรู้สึกชีวิตมันติดขัด
มันอยู่ยากยิ่งกลับบ้านไปยิ่งต้องให้ในปริมาณที่เยอะกว่าปกติ… เลยกลายเป็นคนไม่อยากกลับบ้านแล้ว แม่กับยายก็บ่นว่าทำไมไม่กลับแค่กลับทีไหร่รายจ่ายเยอะตลอด เพราะต้องให้และแจกจ่าย เราเป๋นลูกคนเดียวก็เลยท้อได้ง่าย