คือผมต้องเกริ่นก่อนเลยว่าคุณยายของผมเนี่ยดวงตาของแกเนี่ยเริ่มมองไม่เห็นตั้งแต่ยังอายุน้อยผมไม่ค่อยแน่ใจว่าเท่าไหร่เพราะแม่ของผมเล่าให้ฟัง เอาจริงเรื่องนี้ใครที่มีคนแก่ที่บ้านบางคนคงจะเข้าใจ คือการที่เขาชอบคิดไปเองครับ ผมไม่รู้ว่าเป็นกันทุกบ้านหรือป่าวนะแต่ที่ผมถามเพื่อนผมนั้น เป้นกันหมดทุกคนเลย คือเรื่องที่เขาชอบคิดไปเอง ตอนแกไปบ้านน้าแกบอกว่าแกกลัวบ้านของน้าเพราะว่าแกเห็นผี ซึ่งคุณยายยยย คุณยายตาบอดนะครับคุณจะเห็นผีได้ยังไงละลูกหลานแถวนั้นไม่เห็นไเด้ยังไง แล้วเรื่องต่อมาคือเรื่องอาการป่วยของแก แกชอบบอกว่าแกเป็นอะไรไปเรื่อยเช่นปวดท้องมั่งละ ท้องร้องครืดๆ ยังกับมีลมในท้องบ้างละ ชึ่งมีวันนึงแม่ผมทนฟังไม่ไหวเลยพาคุณยายไปตรวจสุขภาพแบบละเอียดเลย หมดไป3000 ซึ่งผลออกมาคือ ไม่มีอะไรเลย ปกติดีทุกอย่าง ซึ่งโรคคิดไปเองของคุณยายเนี่ยมันเกิดขึ้นมาหลายปีแล้วนะครับ แม่ผมชอบพาแกไปหาหมอจิตเวช ซึ่งแกก็ชอบไม่กินยาของหมอจิต ซึ่งผมก็ไม่รุ้สาเหตุเหมือนกัน และคุณยายแกจะชอบบ่นให้ผมฟังว่าแม่ผมไม่รักเขาแล้ว เกลียดเขาอะไรต่อมิอะไร ซึ่งผมนะรู้ดีว่าแม่รักยายแค่ไหน แต่แม่เขาคงท้อหรือหมดแรงแต่ละวันเขาทำงานมาก็หนักพอแล้วเจอเรื่องแบบนี้เข้าไปทุกวัน ผมว่าแม่ผมก็ท้อพอสมควรเลยละครับ เล่าให้ฟังกันแค่นี้ละ จะมาระบายเฉยๆ ขอบคุณทุกคนที่อ่านกันนะครับ