วันไหนที่เราพยายามอึ้บมีแรงสู้ขึ้นมา มักจะมีเรื่องให้คิดมากตลอด ขนาดว่าพยายามทำดีออกมาแล้ว แต่ผลยังไม่ดีตาม เรียนเอกจีนแต่คุยจีนไม่รู้เรื่องเลยสักนิด ทุกอย่างโครตอึดอัด รู้สึกว่าสุขภาพจิตค่อยๆแย่ไปเรื่อยๆ นอนก็วิตกกังวล มาทำงานก็เครียด พยามยามหาวิธีจัดการทุกอย่างใหม่หมด นั่งทำสมาธิให้ใจนิ่ง แม้ว่าจะเจอปัญหาอะไรก็ตามแต่ พยายามจนสูญเสียความเป็นตัวเอง คนรับฟังก็ไม่มี วันๆเอาแต่เครียดว่าจะเจอปัญหาอะไรอีกบ้าง มีคำบ่นในหัวเป็นร้อยๆ  สถานที่ทำงานก็ชาวต่างชาติหมด ซึ่งฉันแค่มาทำงานก็ยากมากพอแล้ว แต่ยังต้องมานั่งเครียดกับการเข้าสังคมกับคนอื่นอีก พูดได้คำเดียวเลยว่าเครียด ลองพยายามนึกคิดถึงหลายๆอย่างแล้วว่าสังคมทำงานมันไม่ง่ายเหมือนตอนเรียน นี่เพื่อนร่วมงานที่พูดไทยได้ก็มีคนเดียว แต่เขาคือคนที่สนิทกับคนที่นี่เพราะอยู่มานานแล้ว ซึ่งฉันพึ่งมา อันนี้ก็พยายามทำความเข้าใจให้ได้ว่าเราพึ่งมา ต้องฝึกอะไรหลายๆอย่าง ซึ่งใช่ ฉันพยายามอย่างมากที่จะพยายามแต่มันก็ไม่ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย  สุขภาพจิตแย่จริงๆเคยคิดว่าจะไปหาหมอเพื่อไปปรึกษาบ้างเกี่ยวกับการคิดมาก การวิตกกังวล  ทำยังไงให้มันดีขึ้น เพราะตอนนี้รู้สึกว่า พยายามเข้าใจทุกอย่างด้วยตัวเองมันยากเหลือเกิน ไปต่อไม่ค่อยไหว ในใจก็อยากหายไปจากโลกนี้ด้วยซ้ำ ความคิดนี้มันขึ้นมาตอนจะนอน(แต่จะไม่ทำด้วยตัวเองแน่) รอเวลาอะไรสักอย่างอยู่นี่แหละ แต่ก็ไม่รู้ว่ารออะไร มันรู้แค่ว่ามีเรื่องในใจเยอะ รู้แค่ว่าต้องรอเวลา  การทำงานไม่ใช่เรื่องง่าย และต้องบอกก่อนว่าเราพึ่งเรียนจบมา งานนี้งานเเรก ซึ่งเข้าใจว่ามันคือการเติบโตไปอีกขั้น แต่เราคิดว่า เราไม่ควรแลกกับสุขภาพจิตขนาดนี้ เราแย่มาก แต่เมื่อมีชีวิตอยู่เราก็สู้ของเราอยู่ทุกวัน  อาการเครียดนี้มีตั้งแต่มาทำงานวันแรก จนตอนนี้4เดือนแล้วที่มาทำงาน แต่ก็ยอมรับว่างานที่ทำ เราพัฒนาฝีมือเราไปเยอะมากพอสมควร แต่การสื่อสารที่ทำงานมันยากมาก ไม่เข้าใจ ถามแล้ว แต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนเดิม เรากังวลมากๆ และจากนี้เราจะบอกว่า เราแค่อยากมาพูดระบายให้ใครฟังอย่างน้อยแค่พิมออกมาเราก็รู้สึกว่าเรา ได้ระบายออกมาบ้าง ก็สบายใจขึ้นมานิดนึงค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เราต้องการกำลังใจมากๆ  และเราก็สัญญาค่ะว่าจะสู้ เพราะเราเลือกทางอื่นได้ค่อนข้างยากค่ะ ถ้ายังมีชีวิตอยู่ เราก็ต้องสู้กันต่อไปค่ะ 🙏🥹🥰