เราไม่แน่ใจค่ะว่าเราอาจจะขี้น้อยใจด้วยอะไรต่างๆนานาด้วย เราถึงชอบคิดมากแบบนี้ จริงเราไม่ได้อยากรู้สึกแบบนี้เลยค่ะ แต่เราบังคับตัวเองไม่ได้จริงๆ

ต้องเริ่มด้วยว่าเราสนิทกับเพื่อน2คนนี้มากๆตั้งแต่อนุบาลแล้วค่ะ แต่ก็เริ่มมีช่วงนึงที่เพื่อน2คนนั้นจะสนิทกันพิเศษ เราก็เริ่มมีน้อยใจบ้าง พอเปิดภาคเรียนใหม่พวกเขาก็ชวนกันไปนั่งด้วยกันค่ะ มีแค่เราที่ไม่รู้เรื่อง แต่ช่วงนั้นเราก็ยังคุยกันอยู่นะคะ เราก็เลยหาเพื่อนนั่งด้วย แล้วเราก็มาเจอเพื่อนคนนึง เขาใจดีกับเรามาก คอยช่วยเราค่ะ เราเริ่มสนิทกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อน2คนนั้นก็ยังสนิทกันอยู่นะคะ จนมีช่วงนึงที่เหมือนพวกเขาจะทะเลาะกันค่ะ พวกเขาก็เลยกลับมาหาเรา ตอนนั้นเราก็คอยอยู่ข้างพวกเขา2คนนั่นแหละค่ะ จนเราพาเพื่อนคนที่คอยช่วยเรามาแนะนำให้เพื่อนอีกคนค่ะ มาเรื่อยๆพวกเขาก็เริ่มสนิทกันเองแล้วเริ่มลืมเราไปอีกแล้วค่ะ

เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ เราไม่ได้ฝืนที่จะเป็นเพื่อนพวกเขานะคะ เราพยายามทำตัวฮาๆให้พวกเขาสนใจอะค่ะ เราไม่อยากเลิกสนิทกับพวกเขาเท่าไหร่ค่ะ ถึงจะมีอึดอัดบ้างนิดหน่อย

เพื่อนคนที่คอยช่วยเราเขามีความหมายกับเรามากๆค่ะ วันที่เราเศร้าที่สุดก็มีเขานี่แหละคอยอยู่กับเรา เราไม่กล้าพูดกับพวกเขาตรงๆค่ะ พวกเขาเป็นคนแรงๆไม่ชอบคนงี่เง่าหรือขี้น้อยใจมากๆ เราเลยไม่กล้าพูดเลยค่ะ ได้แต่เก็บไว้คนเดียว เป็นเราตลอดเลยค่ะที่โดนทิ้งแล้วทิ้งอีก

เราจะทำยังไงดีคะ?