การที่ตัดขาดจากโลกภายนอกไม่ได้คุยกับผู้คนทำให้รู้สึกแย่ได้จริงๆใช่มั้ยครับ

เรื่องมันมีอยู่วาผมนั้นได้ตัดขาดจากโลกภายนอกไปแล้วครับทั้งๆที่ยังเรียนไม่จบอ่ะนะ 
ด้วยความที่เดิมที ผมเป็นพวกขี้อายและกลัวที่จะพูดคุย ผมจึงกลายเป็นพวกเก็บตัวและไม่มีเพื่อนดีๆเลย คือนับตั้งแต่ปีที่แล้วผมจะอยู่แค่ขอบเขตในบ้านแค่นั้นเองไม่ได้ออกจากที่อื่นเลย ซึ่งผมก็เลยมีปัญหาจำพวก สมาธิสั้น และก็ไม่แน่ใจว่าเป็นพงกย้ำคิดย้ำทำด้วยมั้ย พูดถึงจิตใจตอนนี้ผมโล่งมากเลยครับสิ่งที่ผมต้องการอย่างน้อย ผมอยากได้กอดหรือจะอะไรก็ได้ ผมอยากจะมีเพอน
คุยบ้านครับ ถ้าพูดว่าตอนนี้แทบจะเป็นบ้าก็คงไม่แปลก ผมเป็นพวกไม่กล้าคุยก็จริงแต่ถ้าเจอคนที่คุยถูกปากผมจะกลายเป็นพวกคุยมากจนน่ารำคาญเลยครับ ตอนนี้ที่อยู่บ้านก็มีแค่ยายที่เปรียบดั่งคุณแม่ กับน้องที่นานๆทีจะคุยด้วยกัน คือในแต่ละสัปดาห์นับได้ไม่ถึง2-3ครั้งเลย

ตอนนี้ผมหมดอาลัยตายอยากมาเลยครับคือมันว่างปล่าวไปเลย ยิ่งเครียดก็ยิ่งคิดมากจะเป็นอะไรต่างๆคือแพนิคไปหมดเลยครับ คือตอนนี้ผมเครียดมากเลยทั้งเวียนตัวเจียนจะอ้วก ยิ่งคิดยิ่งซ้ำเติมผมอยากจะร้องไห้สุดๆเลยครับ