เครียดครับ ครอบครัวไม่ยอมปล่อยเหมือนครอบครัวอื่นเลย

คือ ผมอัดอั้นในใจมานาน อยากออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง แต่พ่อแม่ไม่ยอมปล่อยสักที รำคาญมาก ตอนเรียนเพื่อนชวนไปไหนแทบไม่ได้ไปเลย ถ้าได้ไปก็มีบ่นตลอด เที่ยวตั้งข้อสงสัยว่าเพื่อนเล่นยาหรือเปล่า น่ารำคาญ ผมเป็นคนเลือกคบคน ไม่ใช่คบสุ่มสี่สุ่มห้า เพื่อนที่อยู่คบเพราะคุณภาพ มีแต่คนขยันเอาการเอางาน ขยันเรียน เกรดดีๆ เด็กแว๊นขี้ยา นี่ตัดออกจากชีวิตเลย แต่ไม่เข้าใจทำไมที่บ้านจู้จี้จุกจิกตลอด รู้แหละว่าเป็นห่วงแต่ทีญาติพี่น้อง ลูกพี่ลูกน้องพ่อแม่เขายังเลี้ยงตามใจเลย บางคนอยากเที่ยวได้เที่ยว ใช้ชีวิตสุดโต่ง บางคน พ่อแม่ส่งเร่ยนมหาลับมีชีวิตอิสระ แต่ผมเคยคิดว่าเรียนจบ ปวช. จะไปต่อมหาลัยเลือกคณะที่อยากจะเรียน เพราะการเรียนต่อปวส. มันมีแต่สาขาวิชาที่ไม่ใช่แนวตัวเอง สุดท้ายที่บ้านบังคับให้ต่อปวส. ก็เข้าใจแหละว่าตอนนั้นมีปัญหาการเงินเรื่องโควิดอะไรด้วย ก็ยอมๆไป แต่ผมต้องอดทนกับการเรียนสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง 2 ปี สุขภาพจิตเสียหมด ตอนช่วงโปรเจคจบกลายเป็นคนติดบุหรี่ ติดเหล้าไปเลย ทั้งๆที่เป็นคนรักสุขภาพมาก วิ่งออกกำลังกายอย่างบ่อย ห่วงหุ่นและผิวพรรณตัวเองมาก แต่ถึงจุดนั้นที่ชีวิตมันรับอะไรไม่ไหว จนกลายเป็นคนปล่อยตัว ถึงขั้นอยากจบชีวิตตัวเอง  ตอนเรียนมีความสุขแค่ตอนได้ขึ้นเวทีร้องเพลง แต่ที่บ้านก็ไม่ได้ชื่นชม ไม่สนใจด้วย ได้แต่ถามว่าไม่อายคนหรอ เอาไปลงเฟสก็ไม่ สักแต่จะอยากให้สอบข้าราชการให้ได้ถึงจะลง ผมเรียนจบปวส. มาด้วยเกรดเฉลี่ยแค่2.28 เพราะชอบในสิ่งที่เรียน ใจจริงผมอยากเรียนนิเทศ หรือ มนุษยศาสตร์อะไรพวกนั้น เพราะรู้ตัวเองว่าตัวเองชอบอะไรแบบนั้น แต่ที่บ้านก็เอาเหตุผลมาแย้งตลอดว่าเรียนของพวกนั้นตกงาน ใครๆก็เรียนได้ คือแบบทัศนคติดูถูกสาขาอาชีพเขามากอ่ะ ไม่ชอบเลย นี่ตอนนี้ยังหางานทำไม่ได้เลย เพราะเกรดเฉลี่ยน้อยไปเขาไม่รับ จะไปทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำก็จบไม่ตรงสายอีก เลือกอะไรได้ว่ะชีวิต ดูชีวิตคนอื่นสิ มีอิสระกันทั้งนั้น อยากทำอะไรได้ทำ ตัดภาพมาที่ผมพ่อแม่ไม่เข้าใจอะไรเลย นี้อยากไปหางานทำที่ต่างจังหวัดมาก เพราะไม่อยากทนอยู่กับอะไรที่Toxicอีกต่อไป ต่อให้ผมเคยกตัญญูรักท่านมากแค่ไหน แต่ถ้าผมขอด้วยเหตุผลแล้วยังไม่ให้ ผมจะไปแบบไม่สนใจความรู้สึกท่าน เพราะอดทนมานานหลายปีแล้ว