ขอเริ่มด้วยการเล่า'ชีวิตของผม'ที่เจอมา อาจจะยาวหน่อยแต่ผมขอช่วยแวะอ่านแล้วบอกผมทีครับควรอย่างไร
วันแรกที่ผมเกิดมามีชีวิตพ่อกับแม่ก็แยกทางกัน ตัวผมนั้นก็มีตากับยายเลี้ยงดูแลมาสักระยะครับ พอเริ่มจำความได้แม่ผมก็เอาผมไปอยู่ด้วยกับเเฟนใหม่ของเขา ผมได้อาศัยอยู่กับเเม่และพ่อเลี้ยงมาได้4-5ปีในระยะเวลานี้ผมได้เจอปันหาหลายอย่างในครอบครัวพ่อเลี้ยงผมนั้นเขาค้ายาเลยต้องคอยย้ายที่อยู่เป็นประจำ เรื่องในบ้านก็มีทะเลาะตบตีกันอยู่เป็นประจำ ผมมีน้องชาย1คนซึ่งจะทะเลาะกันบ่อยแล้วก็จะโดนพ่อแม่ทุบตีประจำเป็นปกติ จนอยู่ด้วยกันมาวันนึงเเม่ผมจับได้วันตัวพ่อเลี้ยงมีเมียน้อยที่แอบอยู่กินกันมานานพอสมควร จึงทำให้ผมเห็นน้ำตาเเม่ เขาสองคนตัดสินใจแยกทางกันเเม่ผมเกือบคิดสั้นแต่มีผมและน้องคอยช่วยพูดปลอบอยู่สักพักกว่าจะดีขึ้น หลังจากนั้นตายายได้รับผมกับมาเลี้ยงไว้เหมือนเดิม แต่น้องผมอยู่กับแม่แล้วผมก็ไม่ได้รับรู้เรื่องของแม่อีก
ต่อมาผมได้อยู่กับตายายมาตั้งเเต่7ขวบ ผมตั้งใจเรียนเป็นเด็กดีทำอะไรอยู่ในกรอบเสมอ จนกระทั่งวันที่'ผมเรียนจบม.3' ชีวิตผมได้เปลื่ยน
ตายายเริ่มปล่อยให้ผมออกไปคบเพื่อนทำนู้นทำนี่ได้เหมือนเพื่อน ผมเลยได้เริ่มเกเร ย้ายวิทาลัยมา3ที่ ทำให้ผมลองผิดลองถูกมาเยอะในช่วงเวลานั้น
แต่ตัวผมก็ยังดื้อไม่กลับบ้านไม่เรียนออกไปหางานทำด้วยตัวเองตั้งเเต่อายุ 17 คิดว่าตัวเองจะไปรอดเเต่ไม่ใช่อย่างที่คิดทุกเรื่อง
ผมเริ่มคบเพื่อนพากันเที่ยวกลางคืน พากันทำทุกอย่างที่อยากทำ พอเริ่มทำงานหาตังได้ก็เริ่มทำผิดกฏหมาย เริ่มหัดเสพยาเสพติดกัน
เป็นแบบนี้ได้มาจนถึงผมอายุ 20 ผมกลับมาอยุ่กับตายายแบบจริงจัง มันเป็นวัยที่เริ่มต้องจับทหารผมคิดกับตัวเองเเค่ว่าจับได้ก็เเเค่เป็น ไม่ได้เป็นก็เเค่บวช
เเต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่เลย ผมได้ใบดำ ทีนี้ชีวิตผมมันก็มีแต่ปันหาเข้ามาอีกทำให้ผมออกไปทำอะไรไม่ดีอีกซึ่งผมเลิกมันได้มาเป็นปีแล้วก่อนที่จะกลับเข้ามาอยู๋บ้านกับตายาย ผมได้เริ่มรู้จักการพนันบวกกับการกับมาเสพยาอีกทำแบบนี้มาปีนึงได้ครับ จนมาถึงวันที่ผมเริ่มรู้ว่าตัวเองไม่เหลืออะไรเลยเป็นหนี้
เงินกู้หลายเจ้ามากๆ ทำงานได้ก็เอาไปเล่นพนันหมด มีของอะไรก็เอาไปจำไปขายหมด เพื่อนฝูงก็พากันหนีหายแยกย้ายกันหมด
'จนปัจจุบันตอนนี้ผมอายุ 22' ผมเลิกเสพยากับมาอยู่เเต่บ้านไม่กล้าออกไปไหนกลัวเจ้าหนี้มาเห็นมาทวงตัง ผมไม่เหลืออะไรเลยเเม้เเต่เงินสักบาท
ได้แต่หลบๆซ่อนอยู่แบบนี้มาสองสามเดือน ผมเครียดผมร้องไห้ตลอดไม่รุ้จะทำไง มีเเต่ตายายคอยให้กำลังใจคอยปลอบหาข้าวหาไรให้กิน
ผมไม่สนใจเลยว่าจะเป็นโรคซึมเศร้าหรือโรคอะไร แค่อยากจะขอสอบถามว่าผมควรจะเริ่มทำอย่างไรต่อกับชีวิตตอนนี้ดีครับ
'' ขอบคุณที่อ่านกระทู้ผมจนจบนะครับขอบคุณจริงๆครับ'' อย่างน้อยถ้าไม่มีใครเข้ามาอ่านผมก็ยังรู้สึกดีที่ได้ระบายสิ่งที่อยู่ข้างใน
ชีวิตของผมควรจะทำอย่างไรต่อดีครับใครพอจะเเนะนำได้บ้างครับ
วันแรกที่ผมเกิดมามีชีวิตพ่อกับแม่ก็แยกทางกัน ตัวผมนั้นก็มีตากับยายเลี้ยงดูแลมาสักระยะครับ พอเริ่มจำความได้แม่ผมก็เอาผมไปอยู่ด้วยกับเเฟนใหม่ของเขา ผมได้อาศัยอยู่กับเเม่และพ่อเลี้ยงมาได้4-5ปีในระยะเวลานี้ผมได้เจอปันหาหลายอย่างในครอบครัวพ่อเลี้ยงผมนั้นเขาค้ายาเลยต้องคอยย้ายที่อยู่เป็นประจำ เรื่องในบ้านก็มีทะเลาะตบตีกันอยู่เป็นประจำ ผมมีน้องชาย1คนซึ่งจะทะเลาะกันบ่อยแล้วก็จะโดนพ่อแม่ทุบตีประจำเป็นปกติ จนอยู่ด้วยกันมาวันนึงเเม่ผมจับได้วันตัวพ่อเลี้ยงมีเมียน้อยที่แอบอยู่กินกันมานานพอสมควร จึงทำให้ผมเห็นน้ำตาเเม่ เขาสองคนตัดสินใจแยกทางกันเเม่ผมเกือบคิดสั้นแต่มีผมและน้องคอยช่วยพูดปลอบอยู่สักพักกว่าจะดีขึ้น หลังจากนั้นตายายได้รับผมกับมาเลี้ยงไว้เหมือนเดิม แต่น้องผมอยู่กับแม่แล้วผมก็ไม่ได้รับรู้เรื่องของแม่อีก
ต่อมาผมได้อยู่กับตายายมาตั้งเเต่7ขวบ ผมตั้งใจเรียนเป็นเด็กดีทำอะไรอยู่ในกรอบเสมอ จนกระทั่งวันที่'ผมเรียนจบม.3' ชีวิตผมได้เปลื่ยน
ตายายเริ่มปล่อยให้ผมออกไปคบเพื่อนทำนู้นทำนี่ได้เหมือนเพื่อน ผมเลยได้เริ่มเกเร ย้ายวิทาลัยมา3ที่ ทำให้ผมลองผิดลองถูกมาเยอะในช่วงเวลานั้น
แต่ตัวผมก็ยังดื้อไม่กลับบ้านไม่เรียนออกไปหางานทำด้วยตัวเองตั้งเเต่อายุ 17 คิดว่าตัวเองจะไปรอดเเต่ไม่ใช่อย่างที่คิดทุกเรื่อง
ผมเริ่มคบเพื่อนพากันเที่ยวกลางคืน พากันทำทุกอย่างที่อยากทำ พอเริ่มทำงานหาตังได้ก็เริ่มทำผิดกฏหมาย เริ่มหัดเสพยาเสพติดกัน
เป็นแบบนี้ได้มาจนถึงผมอายุ 20 ผมกลับมาอยุ่กับตายายแบบจริงจัง มันเป็นวัยที่เริ่มต้องจับทหารผมคิดกับตัวเองเเค่ว่าจับได้ก็เเเค่เป็น ไม่ได้เป็นก็เเค่บวช
เเต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่เลย ผมได้ใบดำ ทีนี้ชีวิตผมมันก็มีแต่ปันหาเข้ามาอีกทำให้ผมออกไปทำอะไรไม่ดีอีกซึ่งผมเลิกมันได้มาเป็นปีแล้วก่อนที่จะกลับเข้ามาอยู๋บ้านกับตายาย ผมได้เริ่มรู้จักการพนันบวกกับการกับมาเสพยาอีกทำแบบนี้มาปีนึงได้ครับ จนมาถึงวันที่ผมเริ่มรู้ว่าตัวเองไม่เหลืออะไรเลยเป็นหนี้
เงินกู้หลายเจ้ามากๆ ทำงานได้ก็เอาไปเล่นพนันหมด มีของอะไรก็เอาไปจำไปขายหมด เพื่อนฝูงก็พากันหนีหายแยกย้ายกันหมด
'จนปัจจุบันตอนนี้ผมอายุ 22' ผมเลิกเสพยากับมาอยู่เเต่บ้านไม่กล้าออกไปไหนกลัวเจ้าหนี้มาเห็นมาทวงตัง ผมไม่เหลืออะไรเลยเเม้เเต่เงินสักบาท
ได้แต่หลบๆซ่อนอยู่แบบนี้มาสองสามเดือน ผมเครียดผมร้องไห้ตลอดไม่รุ้จะทำไง มีเเต่ตายายคอยให้กำลังใจคอยปลอบหาข้าวหาไรให้กิน
ผมไม่สนใจเลยว่าจะเป็นโรคซึมเศร้าหรือโรคอะไร แค่อยากจะขอสอบถามว่าผมควรจะเริ่มทำอย่างไรต่อกับชีวิตตอนนี้ดีครับ
'' ขอบคุณที่อ่านกระทู้ผมจนจบนะครับขอบคุณจริงๆครับ'' อย่างน้อยถ้าไม่มีใครเข้ามาอ่านผมก็ยังรู้สึกดีที่ได้ระบายสิ่งที่อยู่ข้างใน